ภูริชพาพลอยลลินณ์มาถึงโรงแรมเกือบ 8.00 นาฬิกา หย่อนเพียง 2-3 นาทีเท่านั้น เมื่อปลดเข็มขัดนิรภัยสำเร็จเธอก็รีบลงจากรถแล้วจ้ำอ้าวเข้าประตูหน้าโรงแรมไปโดยไม่รอให้คนตัวโตดับเครื่องยนต์เรียบร้อยดีด้วยซ้ำ
"จะรีบไปไหนเนี่ย?" ภูริชที่เร่งก้าวขาเดินตามมาทันเอ่ยถามเมื่อเดินตามคนขาสั้นแต่เดินเร็วกว่าเขา
"ก็พลอยจะสายแล้วนี่คะ" พลอยลลินณ์ตอบพลางยื่นมือไปกดเรียกลิฟต์แล้วก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว เงยหน้าขึ้นมองตัวเลขที่ลดจำนวนที่ละหนึ่ง ในใจก็นึกโมโหคนข้าง ๆ ถ้าเมื่อช่วงเช้าเขาไม่จับเธอเล่นกิจกรรมเสียวก็คงไม่มาเข้างานเฉียดฉิวแบบนี้
"สายนิดสายหน่อยไม่เห็นจะเป็นไร หนูมากับเฮียนะ" ภูริชเอ่ยสรรพนามที่สถาปนาขึ้นมาเองหน้าตาเฉย
"พูดอะไรมาคะนั่น? เดี๋ยวใครมาได้ยินเข้า" พลอยลลินณ์ถามออกมาหน้าตาตื่น ถ้าทำได้เธอคงจะกระโดดตะครุบปิดปากนั้นแล้ว หน้าเล็กเลิ่กลั่กหันซ้ายหันขวากลัวว่าจะมีใครมาได้ยินคำเรียกที่แสนจะสนิทสนม
