เมีย(หัวใจ)ขัดดอก

น่ารักที่สุด

ข้อความในมือถือ

 ("ยายลีน ทำดีต่อคุณชัชให้มาก ๆ นะ แม่ยังหาค่าเทอมให้น้องไม่ได้ ไม่อย่างนั้นน้องคงไม่ได้เรียน")

 "คิดอะไร" คุณชัชถามเมื่อเห็นเธอนิ่งไป 

"เปล่าค่ะ" เธอปฏิเสธ ทั้ง ๆ ที่มีเรื่องให้คิดอยู่ในใจ 

"งั้นเราไปนวดกันที่สปาดีกว่า หลังจากนั้นไปหาอะไรกิน แล้วค่อยกลับมานอนพัก" สายตากรุ้มกริ่มปิดท้าย แต่เธอรู้ชัชวาลต้องการอะไร

ที่สปาหลังจากนวดเสร็จ

"เหมาะสมกันมากนะแกว่าไหม แขกคนไทยสองคนเมื่อกี้"

"ใช่ผู้หญิงก็สวยน่ารัก ผู้ชายหล่อ ๆ โคตรดูดี" 

"ผู้หญิงโชคดีนะที่ได้ผัวรวย ๆ” 

"แหม...แก เมีย หรือเมียน้อย เดี๋ยวนี้มากไป นักศึกษาที่มาขายตัว เอาหอยแลกเงิน" 

"อุ้ย..." พนักงานนวดสองสาวถึงกับหน้าเปลี่ยนสีเมื่อเห็นลลนาที่ยังยืนอยู่ในห้องแต่งตัว สองสาวรีบหลบออกไปจากตรงนั้นทันที 

คำพูดทุกคำกรีดลึกลงไปกลางใจ มันโดนใจมาก หญิงสาวสลัดความคิดน้อยเนื้อต่ำใจให้ออกไปจากหัว รีบแต่งตัวใส่เสื้อผ้าออกไปจากห้อง 

"ทำไมช้าจัง" คุณชัชถามทันทีที่เห็นใบหน้าใส ๆ ปราศจากเครื่องสำอาง

"ลีนอาบน้ำล้างน้ำมันออกไปนะคะ เพราะว่ามันเหนียวไม่สบายตัว"  

"ไม่แต่งหน้าก็ยังดูดีนะ ลีนของคุณชัช" เขาทำปากหวาน เธอได้แต่ยิ้ม 

"ไปหาอาหารทะเลกินกันดีกว่า"  

"ไปชุดนี้หรือคะ" เธอก้มลงมองดูตัวเอง 

"จ้ะ ที่นี่ไม่มีใครรู้จักเราหรอก ไกลกรุงเทพฯ มาก" 

 "ลีนยังไงก็ได้ แต่เป็นห่วงคุณชัช" 

จุ๊บ....

 "ไปเหอะ รีบ ๆ กิน รีบ ๆ กลับ แล้วคุณชัชจะ...." เขาส่งสายตาหื่น ลลนาได้แต่ยิ้มเขิน

ทั้งสองคนพากันไปนั่งที่ร้านอาหารติดชายหาดของโรงแรม โต๊ะที่เลือกอยู่บนทรายสีน้ำตาลเข้ม พระอาทิตย์กำลังอัสดงส่องแสงประกายสีทองกระทบแผ่นน้ำสะท้อนไหว เกลียวคลื่นม้วนตัวกระทบฝั่งจนเป็นฟองขาว 

ลีนลุกขึ้นยืนมองไปยังท้องฟ้าเบื้องหน้า ยกแขนสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด คุณชัชยกมือถือขึ้นถ่ายภาพแผ่นหลังของเธอเก็บเอาไว้

 "ลีนหันหน้ามาหน่อย" หญิงสาวส่งยิ้มกว้างทันทีที่เห็นกิริยาที่คุณชัชกำลังทำ 

"ยิ้มอย่างนั้นแหละ สวย....." เขาปลื้มแค่ไหนที่ได้ครอบครองเธอ 

ชัชวาลลุกขึ้นไปกอดร่างเล็ก ๆ หมุนตัวเธอไปชมพระอาทิตย์ตกน้ำด้วยกัน 

"อยากหยุดเวลาไว้แบบนี้จังนะคะ" 

 "ทำไมจ๊ะ" เธอเงยหน้าขึ้นมามองเขา 

"ไม่รู้สิ ลีนรู้แค่ว่าอยากให้มีแต่วันนี้"

 จุ๊บ..... เขาจุมพิตไปที่แก้มนวลใส 

"ดูตรงนั้นสิคะ เด็กน้อยลูกฝรั่งนั้นน่ารักจัง" เธอชี้ให้เขามองตามมือ เด็กสาวผมสีทองวัยสดใส อายุประมาณสี่ห้าขวบใส่ชุดกระโปรงบานสีขาวจูงมือมากับแม่ และมีคุณพ่อเข็นน้องตาม 

"คุณชัชอยากมีลูกไหมคะ" เธอถามออกไปแบบนั้นได้อย่างไร 

"ไม่....." คำตอบของเขาทำให้หญิงสาวใบหน้าเจื่อนลงไป 

"นั่นน่ะสิคะ มีเด็กก็คงยุ่งยากน่าดู" เธอพูดกลบเกลื่อนไปเรื่องอื่น 

แวบหนึ่งคิดว่าเขาจะจริงจังในเรื่องที่เอาเธอเป็นเมียขัดดอกไปอีกนานไหม และได้รู้ความจริงอีกข้อ ชัชวาลไม่ได้ต้องการมีครอบครัว เขาแค่ต้องการนางบำเรอเท่านั้น

"ขออนุญาตเสิร์ฟอาหารครับ" บริกรชายส่งเสียง คุณชัชพาเธอกลับมานั่งที่โต๊ะ เขาเอาอกเอาใจเธอน่าดู ทำเหมือนกับทั้งสองคนมาฮันนีมูนจริง ๆ

 "คุณชัชแกะกุ้งเก่งจังเลยค่ะ"

 "ตอนเด็ก ผมก็อยู่ในตลาดโบกี้นั่นแหละ รับจ้างเข็นของไปส่งแม่ค้าที่รถ และเวลาว่างคือรับกุ้งมาแกะ" 

"จริง ๆ หรือคะ แล้วทำยังไงคุณชัชถึงได้มาเป็นเจ้าของตลาดได้คะ" ลีนถามด้วยความอยากรู้

  "อยากรู้จริง ๆ หรือ ผมจะเล่าให้ฟัง"

ชัชวาลเล่าเรื่องประวัติของตัวเอง

 "พ่อกับแม่ของคุณชัชเป็นคนใช้ในบ้านของคุณท่านบวรเดช กุญชลิตา" ชัชวาลหมายถึงเจ้าของตลาดโบกี้ 

ลลนาตั้งใจฟัง 

"คุณชัชเกิดในบ้านท่านเติบโตและวิ่งเล่นอยู่ที่บ้านของท่าน และทำงานตั้งแต่เล็ก ๆ และวิ่งเล่นอยู่ในตลาดโบกี้ตั้งแต่เล็ก ๆ” 

"แล้วคุณชัชได้มาเป็นเจ้าของตลาดโบกี้ได้ไง" หญิงสาวถามด้วยความอยากรู้ เขาคลี่ยิ้ม  

"มันเป็นอะไรที่ไม่น่าเชื่อและคิดว่าไม่น่าเป็นไปได้ใช่ไหม" 

หญิงสาวไม่ตอบ แต่พยักหน้ามองสบตาเขาอยากรู้เรื่องราวที่มหัศจรรย์นี้มากกว่า 

"ในเรื่องที่เกิดขึ้นกับชีวิตมันมีสิ่งที่ดีมาก ๆ และก็มีสิ่งแย่ ๆ มากกว่าที่เราคิดนะ" 

"ค่ะ" ลลนาตั้งใจฟัง 

"บางครั้งด้วยความเป็นเด็ก กินอิ่ม นอนอุ่น คุณชัชไม่เคยสนใจทั้งนั้นว่าเรามีญาติพี่น้องที่ไหนหรือเปล่า พ่อแม่ของคุณชัชมีคุณชัชคนเดียว คุณชัชไม่มีพี่น้อง อยู่ได้ด้วยความรักของพ่อกับแม่ และความเอ็นดูของท่านบวรเดช" แล้วชัชวาลก็หัวเราะ 

เธอพลอยยิ้มกับเรื่องราวที่ได้ยิน

 "คุณชัชเรียนจบการบัญชีนะ" ลลนาทำหน้าแบบไม่น่าเชื่อ

 "คุณชัชมีเหตุผลนะ เพราะคณะนี้มีแต่ผู้หญิงที่เรียน ฮา..." เขาหัวเราะร่วน 

แค่เธอนึกถึงเรื่องราวบนเตียงของเขา ตัดสินใจว่าคุณชัชชอบเรื่องนี้มาก

"คุณชัชจะได้จีบผู้หญิงเยอะ ๆ หรือคะ" 

เขาหัวเราะไปกับคำถามซื่อของเธอ

 "เปล่าสักหน่อย คุณชัชไม่ได้เป็นคนเจ้าชู้นะ ที่ตัดสินใจเรียนเพราะ..." เขานิ่งไป 

"ผู้หญิงคนที่เจอที่สนามบินวันนี้หรือเปล่าคะ" ลีนถามเหมือนนั่งอยู่ในใจเขา ชัชวาลยิ้มหยัน พ่นลมหายใจทิ้ง 

"ใช่ เข็ม เขมจิรา หึ..." เขาทำเสียงหยัน ๆ ออกมาอีกครั้ง 

"จริง ๆ ต้องขอบคุณเข็มมากกว่าที่ทำให้ผู้ชายเกเรที่สร้างแต่เรื่องอย่างคุณชัชให้กลับมาสนใจเรียน คุณชัชอายุมากกว่าเขมจิราสองปี เธอก็เป็นลูกแม่ค้าในตลาดนั่นแหละ แต่เข็มเรียนเก่งมาก ๆ” 

"เธอสวยนะคะ" 

"ใช่ สวย สวยมาก ตอนนั้นบอกตรง ๆ หัวใจของคุณชัชยกให้กับเขมจิรา เธอทำให้คุณชัชที่ไม่เคยหยิบจับหนังสือ มุ่งมั่นอ่านมันจนเอ็นทรานซ์ติดคณะเดียวกับเขมจิรา"

  "เก่งจังค่ะ" 

"ใช่ เอ๊ะที่หมายถึงนะ เขมจิรา หรือ คุณชัชจ๊ะ ลีน"

"คุณชัชสิคะ" เธอยิ้มกว้าง 

"ตอนนั้นคุณชัชก็ไม่เชื่อตัวเองเหมือนกันว่าจะทำได้ มันอาจจะเป็นโชคช่วยก็ได้"

 "คุณชัชเชื่อแบบนั้นหรือคะ"

 "ไม่ ทุกอย่างมันคือความมุ่งมั่นตั้งใจ ทำให้เราประสบความสำเร็จ นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้คุณชัชรู้ว่า คนเราจะทำอะไรในโลกนี้ ถ้าตั้งใจ เราก็ทำได้ทุกอย่าง"

 "ถ้าเรามีโอกาสใช่ไหมคะ"

 "ใช่ เราก็ต้องขวนขวายด้วย" ทั้งสองสบตากัน 

"เขมจิราคือแรงบันดาลใจของคุณชัช ในวันที่รับปริญญา เรายังอยู่เคียงข้างกันจน......" ลลนาตั้งใจฟัง 

"พอเรียนจบ พวกเราก็เลยจับมือกันมาตามหาความฝัน และสร้างอนาคตด้วยกัน" พูดถึงตรงนี้นัยน์ตาของชัชวาลมีแววเจ็บปวด เขากระดกแก้วไวน์ชิดริมฝีปากแล้วรินมันไปลงคอ  

บริกรที่ยืนอยู่ใกล้รีบเดินเข้ามารินให้

 ชัชวาลยกแก้วของตัวเองชนกับแก้วไวน์ของเธอ 

"เอ่อ...ลีน ไม่ค่อยได้ดื่ม" 

"นิด ๆ หน่อย เพิ่มเลือดลมให้สูบฉีด" เขาส่งนัยน์ตาหวาน 

"ค่ะ" เธอยกแก้วขึ้นจิ๊บ เมื่อรสชาติมันไม่ได้แย่ก็เลยดื่มเข้าไปครึ่งแก้ว 

ชัชวาลหัวเราะเมื่อเห็นสีหน้าเหยเกของเธอ

 "มันเป็นยังไง"

 "รสชาติก็พอได้อยู่ค่ะ" หญิงสาวหัวเราะร่า

"เล่าต่อสิคะคุณชัช" 

"จ้ะ พอเรามาทำงานที่ภูเก็ต ณ โรงแรมแห่งหนึ่ง ด้วยหน้าตาดี ๆ ของคุณชัช รู้ไหมคุณชัชได้ทำงานอะไร" 

"ก็คุณชัชจบบัญชีนี่คะ" 

"ใช่ แต่ว่าคุณชัช ไม่ได้ทำงานตามที่เรียนมาหรอก คุณชัชเป็นเบลบอย"

 "ยกกระเป๋าน่ะหรือคะ" 

 "ใช่จ้ะ มันเป็นเรื่องปกติที่เราอยากจะทำงานตามที่เราเรียนมา แต่ตอนที่เราไปสมัครงาน เราก็เลือกงานที่เขารับเราเป็นที่แรก คุณชัชก็เหมือนคนทั่ว ๆ ไป แต่เข็ม ด้วยความที่เข็มหน้าตาดี เธอสวยมาก จึงได้ทำงานในส่วนประชาสัมพันธ์ คอยบริการให้ข้อมูลกับลูกค้า" เขาพ่นลมหายใจออกมา 

"นั่นเป็นจุดเปลี่ยนที่ทำให้เราต้องแยกกันตลอดไป" 

"ยังไงคะ"

 "คนรวย ๆ มีเงิน เขาก็ชอบคนสวย ๆ เหมือนกัน" 

"มีคนมาชอบคุณเข็มหรือคะ"

 "ครับ ใช่ เหอะ ๆ..." เขาหัวเราะหยัน ๆ สั้น ๆ ให้กับตัวเอง

 "คุณชัชไม่มีเงินตอนนั้น และเงินเดือนก็พอแค่ค่าเช่าบ้านและค่ากินอยู่เท่านั้น เดือนไหนมีทิปมาก ก็พอที่จะพาเขมจิราไปหาอะไรกินอร่อย ๆ ได้ แต่นานวันเข้า เราก็ห่างกัน ตอนนั้นคุณชัชไม่รู้หรอก คุณชัชไม่รู้เลย มันมีการเปลี่ยนแปลง มันเกิดขึ้นได้ยังไง มันคืออะไร เหอะ.... มันเป็นแผนการของคนหรือสวรรค์เบื้องบน สมัยที่ทำงานโรงแรมคุณชัชเข้าเวรดึกยันเช้าทุกวัน แต่เข็มอยู่กะเช้าเข้าเวรแปดโมง เราแทบไม่ค่อยได้เจอกัน เหลือเชื่อไหม" 

"แล้วไม่ได้พักอยู่ด้วยกันหรือคะ" ชัชวาลยิ้ม 

"เราเช่าห้องอยู่ด้วยกัน" เขาพูดเรื่องจริง 

"แล้วมันมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นคะ"  

ชัชวาลหัวเราะแบบขัน ๆ ทั้ง ๆ ที่เรื่องมันไม่น่าขำ 

"เขมจิราย้ายออก และประกาศแต่งงานกับเจ้าของโรงแรมที่เราทั้งคู่ทำงานอยู่ แก่คราวพ่อ คุณชัชแพ้รักเพราะเรื่องเงิน" 

เธอรู้สึกสงสารคุณชัชจับใจ เอื้อมมือไปแตะที่หลังมือของเขา

  "มันตลก คุณชัชเหมือนเป็นคนโง่ อยู่ ๆ ก็มีเขางอกขึ้นมาอยู่บนหัว สายตาของทุกคนที่ทำงานมองคุณชัชเหมือนเป็นควาย คุณชัชแทบมุดหัวดำดิน ลีนรู้ไหมตอนนั้นคุณชัชเหมือนอยากจะฆ่าตัวตาย มันมากกว่าคำว่าอาย ศักดิ์ศรีและทุกอย่าง...."

 ทั้งสองเงียบไป ชัชวาลยกแก้วไวน์ดื่มอีก และเรียกบริกรให้มารินเติมแก้วใหม่

 "แล้วคุณชัชผ่านช่วงเวลานั้นมาได้ยังไงคะ" 

"พ่อกับแม่ พอท่านรู้เรื่องก็รีบไปรับตัวมาจากภูเก็ตเลย คุณชัชยอมรับนะ มันเหมือนโลกถล่มลงมา วันนั้นหากไม่มีพ่อกับแม่ คุณชัชอาจจะ..." 

เธอบีบมือของเขา ชัชวาลดูปวดร้าวมาก

  "ลีนเคยรักใครไหม"

 "รักค่ะ"

 "ใคร"

 "มันไม่สำคัญอีกแล้วนี่คะ" เพราะเธออยู่กับเขา จะมีผู้ชายดี ๆ ที่ไหนยอมรับเธอได้

 ชัชวาลถอนหายใจ เขาเห็นแก่ตัวเกินไปใช่ไหม ที่เอาเธอมาเก็บไว้เป็นของตน และปล้นเอาพรหมจารีของเธอมา 'ปล้น' 

"โอ้....โลกมันกลมนะคะ" เสียงหนึ่งดังมาจากข้างหลัง  น้ำเสียงแบบนี้ คีย์นี้ ไม่เคยลบเลือนไปจากหัวใจ 

"คุณเขมจิรา" ลลนาเรียกชื่อของผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างหลังของชัชวาลเบา ๆ คุณชัชพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ ในใจเริ่มขุ่นมัว เกลียดสิ่งไหนมักเจอกับสิ่งนั้น

 "น้องเช็กบิลด้วย" เขาออกคำสั่งกับบริกรที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ด้วยน้ำเสียงเข้ม ๆ ออกอาการเคืองกับคนที่ไม่พึงประสงค์

"ลงบิลของฉัน" ชัชวาลลุกขึ้นจากโต๊ะหันขวับไปทันที จ้องหน้าคนที่ยืนส่งยิ้มอยู่ข้างหลัง 

 ลลนาลุกขึ้นจากที่นั่งทันที เดินเข้าไปจับแขนและประสานจับมือกับคุณชัชไว้แน่น 

"หึ...เงินค่าอาหารและเครื่องดื่มมื้อนี้ พวกเรามีปัญญาจ่าย ให้ตายเถอะ ถ้ารู้ว่าไอ้โรงแรมบ้าเนี่ยเป็นของคุณ ผมจะไม่ย่างกรายมาเหยียบเลย" 

"คุณชัชคะ" ลีนดึงกระตุกแขนของเขาเบา ๆ

 "ชัช...คุณยังไม่หายโกรธเข็มหรือคะ" เขมจิราถามออกมาได้ ชัชวาลยิ้มเยาะ  

"คุณสำคัญตัวเองผิดไปหรือเปล่าเขมจิรา" ชัชวาลส่งสายตาบอกว่ารังเกียจผู้หญิงตรงหน้าสุด ๆ

บริกรเดินเอาบิลมาให้ที่ตรงหน้า ลลนารีบรับมันมา ก่อนจะเป็นคนเซ็นชื่อลงไปในบิลเอง

  "ลงบิลที่ห้องชาเล่ย์หนึ่งหนึ่งศูนย์ห้านะคะ" บริกรโค้งรับ 

"ไปเถอะค่ะคุณชัช คุณคะ ขอตัวนะคะ" 

เธอบอกกับเขมจิรา รั้งฉุดร่างของชัชวาลที่เหมือนจะฝังอยู่ตรงนั้น 

"ชัช เข็มจะพิสูจน์ให้คุณรู้ว่า เราสองคนไม่เคยลืมกัน" เขาชะงัก

 "อย่าไปยุ่งกับเธอเลยค่ะ ถ้าคุณชัชเกลียดเธอ" ลลนาจงใจให้เขมจิราได้ยิน 

 ชัชวาลขืนตัว หันไปมองหน้าผู้หญิงที่น่ารังเกียจที่สุดสำหรับเขา และทำให้ชัชวาลหมดศรัทธาในเรื่องความรัก

"ปั้นดินน้ำมันนั่งทับดีกว่าไหม คุณเข็ม แต่ถ้าอยากมาก เงินของผัวเก่าที่ตายไปนะ พอจะบันดาลให้ความสุขคุณได้อยู่หรอก" คำพูดที่หลุดออกไปจากปากของเขา ทั้งเขมจิราและลลนาต่างหน้าแดง เขมจิราหน้าแดงเพราะโกรธ แต่ลลนากลับเกิดความอายขึ้นแทน

 "คุณชัชคะ ไปเถอะค่ะ" 

ถึงแม้ต่างชาติต่าง ๆ ที่นั่งมองอยู่จะฟังไม่ออก แต่เธอนึกอายแทนเขมจิรามากกว่า เพราะทุกคนก็เห็นท่าทีและท่าทางของทุกคน

"ใช่ เสียเวลาความสุขของเรามากกว่า บรรยากาศดี ๆ เสียหมด ไปจ้ะ" 

เขาก้มลงมาจุ๊บที่หน้าผากของเธอ กอดคอพาร่างบาง ๆ ของลลนากลับไปตามทางเดิม

เขจิรามองไปอย่างเคืองเช่นกัน เธออายพนักงานมาก ๆ รีบเดินหายไปยังห้องของตัวเอง

ลลนารับรู้ได้ถึงความเคืองขุ่นที่ไม่เคยจางหายของชัชวาล 

"กลับไปที่ห้อง ลีนเปิดน้ำให้อาบนะคะ คุณชัชจะได้สบายใจขึ้น" 

เขาเงียบไป แต่ก็ดึงใบหน้าน้อย ๆ มาจุมพิต 

ลลนาเงียบลงไปเพราะตอนนี้ไม่พูดอะไรจะดีกว่า 

เมื่อถึงที่ห้อง 

อ่างจากุซซีที่ระเบียงถูกเปิดน้ำไว้จนเต็มลอยกลีบดอกกุหลาบพองาม 

ชัชวาลหิ้วขวดวิสกี้ไปนั่งดื่มเพียวอยู่ใกล้ ๆ

"คุณชัช ไม่ลงมาหรือคะ" ลลนาถาม เธอสวมบิกินีสีหวานพอ ๆ กับกลีบดอกไม้ลงไปนั่งแช่อยู่แล้ว 

"เปิดบับเบิลด้วยสิ จะได้นวดไปในตัว" 

"คุณชัชขา ลงมานั่งด้วยกันสิคะ" หญิงสาวส่งสายตาเชิญชวน รู้สึกเขินเหมือนกันที่เขาเอาแต่นั่งมอง 

"มาสิคะ" ชัชวาลไม่จำเป็นที่จะต้องให้เธอเอ่ยปากเป็นครั้งที่สอง เขาขยับแก้วและขวดวิสกี้เข้าไปใกล้ พร้อมจานสแนกรวมมิตรถั่วที่เป็นกระป๋องจากหลังตู้เย็น 

"ไม่ไหวเลย ยายเขมจิราทำให้เสียบรรยากาศหมด" เขาพูดขณะหย่อนตัวลงไปนั่ง 

"คุณชัชยังแคร์เธอหรือคะ" 

"ไม่ จริง ๆ เราน่าจะขึ้นเหนือมากกว่ามาที่นี่นะ" 

"ถ้าไปเหนือตอนนี้คงไม่สนุกหรอกค่ะ เรามาทะเลน่ะถูกแล้ว" 

"แต่...." ลลนาขยับตัวมาใกล้ ๆ ยกตัวพร้อมวางมือลงบนไหล่ นวดคลึงบ่า คอ ไหล่ ให้เบา ๆ

"อืม....ไปฝึกนวดที่ไหนมา" 

"ไม่ต้องฝึกก็ต้องนวดเป็นค่ะ เพราะต้องนวดให้คุณแม่บ่อย ๆ” 

ชัชวาลนึกไปถึงใบหน้าของสองคนนั้นแล้ว ไม่เห็นจะมีส่วนไหนที่ลลนาจะคล้ายเลย 

"ถามจริง ๆ เถอะ ลีนหน้าเหมือนใครกันแน่ ฝ่ายแม่หรือฝ่ายพ่อ"  

"ทำไมคุณชัชถามแบบนี้คะ" 

"ลีนหน้าไม่เหมือนทั้งคุณสมภพ และก็คุณดวงแข" หญิงสาวได้แต่นิ่งไปไม่กล้าตอบ กลัวว่าชัชวาลพอรู้ว่าเธอไม่ใช่ลูกของทั้งสองคนจะพาลหาว่าขี้โกง ถ้าเกิดเขาเอาเรื่องนี้มาตั้งแง่ สรีนอาจจะมีส่วนรับผิดชอบ น้องสาวของเธออายุยังน้อย แค่นึกว่าต้องมาทำงานขัดดอกทุกคนก็ไม่อยากให้มา แต่ถ้ามาทำงานบนเตียงแบบนี้ หญิงสาวครุ่นคิด 

"ลีน..." 

"คะ"

 "รินวิสกี้ให้คุณชัชหน่อย" 

"ค่ะ" เธอจัดการให้เขาอย่างว่าง่ายและรวดเร็ว ชัชวาลมองตามมือที่เคลื่อนไหว ผิวกายขาวนวลเนียนน่าสัมผัส 

"ใครสอนว่าต้องเอาใจคุณชัช" เขาถามตรง ๆ

"ไม่มีคนสอนค่ะ แต่พี่เก่งบอกว่าคุณชัชไม่ชอบคนขัดใจ" 

เขาคว้าเอวคอดเล็กพาร่างเธอมานั่งบนตัก หญิงสาวนั่งกึ่งนอนอยู่บนตัวของเขา  

ฟอด... 

"น่ารักที่สุด" เขาเอ่ยปากชม 

"ไม่เห็นตอบคุณชัชเลยว่าหน้าเหมือนใคร" เขาช้อนสายตามองแบบกรุ้มกริ่ม 

"คงเหมือนคุณปู่คุณย่าค่ะ" 

"นั่นนะสิ" 

"ว่าแต่คุณชัชยังเล่าเรื่องของตัวเองไม่จบเลยนะคะ" 

"อยากรู้เหรอ" 

"ถ้าคุณชัชไม่อยากเล่าลีนก็ไม่อยากรู้แล้ว" เขายิ้ม ๆ  

"เล่าสิ" เธอยิ้มตอบ พยายามจะลงจากตัวของเขา คุณชัชตวัดรัดขาเธอให้คร่อมร่างของตัวเอง 

"นั่งฟังอยู่บนตักคุณชัชนี่แหละ" เขากอดรั้งร่างของเธอเอาไว้ ใบหน้าคมชิดลงมาใกล้ ๆ ทำเหมือนอยากจัดการเธอเต็มที 

"อื้อ...." ริมฝีปากหนาชิดลงมาประกบ เธอเผลออ้าปากรับปลายลิ้นที่สอดแทรกเข้ามา กลิ่นวิสกี้หอมแปลก ๆ เธอเผลอดูดตวัดรัดปลายลิ้นเรียวที่หยอกเอิน คุณชัชใช้มือที่ว่างลูบคลำและขยำหน้าอกตูมที่เบียดชิดอยู่กับแผงอก 

"แบบนี้จะได้ฟังไหมคะ" เธอต่อว่าทันทีที่ริมฝีปากเป็นอิสระ 

ชัชวาลหัวเราะร่วน กอดร่างบางเอาไว้หลวม ๆ เขาเริ่มเล่าเรื่องราวต่อจากนั้น