แฟนหรือเมีย หรือไม่ใช่
3118 คำ
ชัชวาลได้ใจใช้นิ้วขยี้จุดยุทธศาสตร์ของหญิงสาวทันที ร่างบางเผลออ้าขากว้างอัตโนมัติ ตอนนี้ต้องยอมคุณชัชอีกครั้งเสียแล้ว เพราะเขาเดินหน้าเต็มสูบ กระแทกเข้าไปอย่างแรง
กึก... ความใหญ่อัดตอกเข้าไปแน่น ชนผนังอ่อนนุ่มด้านในตอนนี้ร่างเล็ก ๆ ขาสั่น ความเจ็บความเสียวมาจุกรวมจนแยกอะไรไม่ออก ตอนนี้หูอื้อไปหมดแล้ว
เขาอ้าปากงับติ่งหู แล้วลากปลายลิ้นสาก ๆ ไปตามลำคอ และแผ่นหลังเนียนนุ่ม สองมือใหญ่เลื่อนขึ้นมาประกบสองถัน แล้วบีบขย้ำอย่างแรง ก่อนจะโยกตัวเข้าออกเนิบนาบ และส่งเสียงบอกความสำราญ สองมือของเธอยึดจับกับฝ่ามือของเขาที่ขย้ำอย่างไม่เกรงอกเกรงใจ
“ซี้ด... ตอดรัดดีแบบนี้ ลีนจ๋า เมียจ๋า โอว...” เขาส่งเสียงบอกความสุขออกมาตลอดเวลา ตอนนี้ลลนาไม่มีเวลาเจ็บปวด การเสียดสีเข้าออกอย่างแรง ๆ เริ่มนับตามไม่ทัน เล่นงานให้เธอหายใจไม่ทั่วท้อง เกร็งแขม่วลำตัว แอ่นสะโพกให้ร่องรักรับการสอดสัมผัสแบบไม่หลุด
มันเป็นไปโดยครรลองของธรรมชาติ
“อะ ๆ อะ ๆ อะ ๆ คุณชัชขา แรงไปแล้ว อ๊ะ... อ้าย...” เธอหวีดขึ้นมาในที่สุด ช่องทางคับแคบบีบท่อนใหญ่แบบกะให้พ่ายคารัง
“อู้... ชู... สะใจมาก ๆ ไม่ได้เอามันแบบนี้มานานแล้ว ซี้ด...” เขาสบถออกมา หญิงสาวโยกเอวสวนกับเขาอย่างลืมตัว
“เก่งมาก ซี้ด... เด้งใส่คุณชัชอีกค่ะ ลีนจ๋า โอ้ว....” เขาร้องลั่น
ตับ ๆ ตับ ๆ ตับ ๆ ตับ แจ๊ะ ๆ แจ๊ะ ๆ แจ๊ะ ๆ แจ๊ะ
“อื้อ...” เขาเด้งท่อนใหญ่เข้าไปอย่างสุดแรง
กึก กึก กึก เขาทำแบบนั้นอีกหลายครั้ง สองฝ่ามือที่รัดเอวคอดให้เธอหนีไม่พ้น ลลนาน้ำหูน้ำตาไหลด้วยความเสียวซ่านรัญจวน ปากเธอก็ร้องร่ำ ๆ ไม่เป็นภาษาคน ความรู้สึกเหมือนมีน้ำไหลทะลักออกมาจากร่างกาย ชโลมหัวมนจนร่างหนาใหญ่หายใจแรง ก่อนจะกระแทกเข้าไปถี่ระรัว เขากัดปากและหน้าตาแดงก่ำโยกตะบันสะบั้นใส่อย่างเต็มเหนี่ยว
“อ๊าก...” เขาคำรามลั่น ส่งตัวเองเข้าไปจนสุดปลายทาง ฉีดส่งความสะอกสะใจเข้าไปเต็มร่อง แล้วบดเบียดหมุนควงอยู่ภายใน
หญิงสาวขาสั่นพั่บ ๆ ทำท่าจะล้ม เขาก็รวบกอดเอาไว้ และจูบพรมปลอบโยนไปทั่วแผ่นหลัง
“อ้า...” ชัชวาลยังครางรั้งท้าย ก่อนจะค่อย ๆ ถอนอาวุธออกมาจากฝัก น้ำที่ขังเต็มอยู่ข้างในร่วงลงมาทันที
ลีนจ้องมองตามเห็นทั้งเลือดและสีขาวข้นของน้ำออกมาปะปนกันไปหมด
เขายังกอดเธอเอาไว้แน่น
“ลีนจ๋า อาบน้ำเถอะ เดี๋ยวไปนอนต่อนะ” เขากระซิบเสียงกระเส่า หญิงสาวได้แต่พยักหน้า หายใจหอบเร็ว แทบไม่มีแรงยืน เขาจึงคอยประคอง สองมือก็หยอกเอินร่างนวลอย่างไม่รู้จักเบื่อ เธอได้แต่ค้อนส่งสายตาต่อว่าเป็นระยะ
คุณชัชยิ้มจนเห็นฟัน ดูแล้วเขาคงมีความสุขที่สุดในตอนนี้
ลลนานั่งอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้ง หวีผมและรวบผมให้ตึง
“อุ้ย...!”
“ทำไม...” ปากถาม แต่เขากับกดปลายจมูกลงไปบนแก้มนวลที่แดงระเรื่อทันที เธอกระดากอายแค่ไหนที่เกิดเรื่องราวทั้งหมดเมื่อคืนนี้ แล้วเขายังจัดการจนหญิงสาวขาอ่อนในห้องน้ำอีกรอบ
“ลีนสวย ลีนน่ารักมากรู้ไหม” คุณชัชทำปากหวาน เธอไม่ตอบได้แต่ยิ้มน่ารักส่งตอบให้ แต่ก็ต้องหลบสายตาคมที่จ้องสบ
ชายหนุ่มใช้ปลายนิ้วจับยึดปลายคางแหลมเล็กนั้นก่อนจะชิดริมฝีปากไปที่กลีบปากสีสดนั้นเบา ๆ ละเมียดละไมจุมพิตจนลลนาเคลิบเคลิ้ม ก่อนจะเผยอปากตอบรับการสอดแทรกปลายลิ้นเข้ามาในโพรงปากเพื่อดูดชิมน้ำหวานรัญจวนใจ
“อื้อ...” คุณชัชครางอย่างสุขสมใจ
“ไม่หิวหรือคะ”
“ลีนละครับ หิวหรือยัง” เขายังทำอ้อยอิ่ง
“ค่ะ หิวมากค่ะ”
“โอเค งั้นเดี๋ยวคุณชัชทำอาหารเช้ามื้อนี้เอง” เขาบอกเธออย่างเต็มใจด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข ประคองร่างของลลนาออกไปนอกห้อง
“นั่งตรงนี้นะ เดี๋ยวคุณชัชจัดการทุกอย่างเอง” ชัชวาลดูอารมณ์ดีเป็นที่สุด พูดไปยิ้มไป พอหันหลังให้ก็ผิวปากฮัมเพลงอย่างสุนทรี ลลนาได้แต่มองค้อนเขายกใหญ่
‘คนบ้า... คุณชัชเนี่ยเอาแต่ใจที่สุดเลย...’ เธอหมดคำพูด ได้แต่นั่งถอนใจในชะตากรรมของตัวเอง ที่ตกกระไดพลอยโจนเป็นนางบำเรอรักของชายหนุ่มไปเสียแล้ว
ลีนนั่งมองคุณชัชทำนู่นนี่นั่นอย่างคล่องแคล่ว
‘ไหนว่าต้องการคนทำงานบ้าน คนทำอาหาร ไหง...’ ในขณะที่คิดเพลิน ๆ
“มาแล้วจ้า ไข่กวนนะใส่ทุกอย่างที่มีประโยชน์ แล้วก็ขนมปังปิ้งร้อน ๆ” เขายกสิ่งที่พูดลงตรงหน้า
“ดื่มนมอุ่น ๆ นะจ๊ะ” ทุกอย่างถูกเนรมิตไว้ตรงหน้าแล้ว
ชัชวาลตักไข่ในจานของเธอใส่ปากตัวเองหนึ่งครั้ง
“อืม... รสชาติดี” เขาชมตัวเอง แล้วหันไปยกจานของตัวเองมาตั้ง
“ไข่ลวก...” แค่ได้ยินไข่ลวกเธอก็หน้าแดงขึ้นมาอีกครั้ง
ฟอด... คุณชัชหอมแก้มนุ่มนิ่มนั้นอีกครั้งก่อนจะนั่งลงใกล้ ๆ
“กินสิ จะได้มีแรง” พูดพลางส่งสายตากรุ้มกริ่ม ช่างไม่เหมือนผู้ชายคนเมื่อวานที่ทำท่าวางอำนาจ และท่าทางเฉยเมยคนนั้น
“อร่อยไหม” เขาถามทันทีที่เธอตักคำแรกเข้าปาก และใช้มือทาเนยและแยมบนขนมปังแล้วส่งให้
“ขอบคุณค่ะ อร่อยค่ะ” เธอรับขนมปังแล้วเอ่ยชม แค่ได้ยินคำชม เขาก็ยิ้มกว้าง และชิดใบหน้าลงมาใกล้ ๆ หอมแก้มนวลนั้นอีกครั้ง
“ช้ำหมดแล้วค่ะ” เธอว่าให้เขา พลางผลักใบหน้าของคุณชัชออกเบา ๆ เขารวบรั้งร่างเธอเข้ามากอด
“ไปฮันนีมูนที่ไหนดี” เขาถามขึ้นมาดื้อ ๆ คนที่ได้ยินถึงกับทำตาโต
“ฮันนีมูน” เธอย้ำคำนั้น
“ใช่...”
“เอ่อ...” เธออึกอัก ชัชวาลต้องการหยอกเล่นกับเธอหรือ ตอนนี้ลลนาชักน้อยใจ อยู่ ๆ ก็เหมือนน้ำตาจะไหล เธอกะพริบตาขึ้นมาปริบ ๆ
“แล้วแต่คุณชัชค่ะ” เสียงตอบที่เบามาก ๆ ก่อนจะกลืนความช้ำใจลงไปในคอ
“รีบกินดีกว่านะ บินไปภูเก็ตกัน แต่ผมจะพาลีนไปเที่ยวที่เขาหลัก” เขาบอกกับเธอ
“พังงาหรือคะ” เธอถามไปแบบนั้น แต่ในหัวมึนไปหมด เห็นชัชวาลพยักหน้าและยิ้มให้
‘ไม่ใช่เมีย ไม่ได้แต่งงาน จะใช้คำว่าฮันนีมูนได้ไง แล้วคุณชัชไม่ได้รักเธอ...ลลนา’ คำย้ำในหัวสมองของหญิงสาว
ที่สนามบินภูเก็ต
“ท่าทางเพลีย ๆ” เขาจับมือของเธอไว้แน่น อีกมือก็กำลังลากกระเป๋าด้วย
“ก็... เพราะคุณชัช...” เธอมองค้อน เขาได้แต่หัวเราะ
“ชัชคะ...” เสียงสตรีนางหนึ่งดังมาจากข้างหลังน้ำเสียงฟังดูสนิทสนม ทั้งชัชวาลและลลนาต่างหันไปมอง สุภาพสตรีสาวสวยยิ้มกว้างและเดินตรงเข้ามาหาทั้งคู่ ชัชวาลหน้าหุบลงไปทันที ลลนาจับสังเกตได้จากมือที่เริ่มกำแน่น ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ
เขมจิรา คนรักเก่าของชัชวาล ก่อนที่เธอจะสลัดเขาทิ้ง และไปแต่งงานกับเสี่ยเจ้าของโรงแรมหรูที่ภูเก็ต
“ชัชมาทำอะไรที่นี่คะ” ถามชัชวาลแต่สายตาของเธอกลับมองสบตากับหญิงสาวหน้าหวาน ๆ ที่ไร้เครื่องสำอางที่ยืนอยู่คู่กับเขาด้วยความสงสัย
“จะมาทำอะไรก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกับคุณนะ” ชัชวาลจงใจใส่น้ำเสียงกระแทกนิด ๆ
“แหมเราสองคนเป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่กันนะคะ ชัชจำไม่ได้หรือคะว่าเมื่อก่อนเราสองคนก็เคยมาอยู่ที่นี่ด้วยกัน” เธอพูดโต้ตอบ แต่หางตากลับตวัดมองมายังหญิงสาวที่ยืนนิ่ง ๆ อยู่ข้างกายของเขาอย่างจงใจ
ชัชวาลยิ้มเยาะ และหัวเราะออกมาดังหึ ๆ
“นั่นสินะ แต่ผมไม่ค่อยจำอดีตที่ไร้สาระนั้นเท่าไหร่หรอก ผมอยากจะจดจำในสิ่งที่ควรจะจำมากกว่า ช่วงนี้สมองไม่ค่อยว่างให้จำเรื่องอะไรที่มันแย่ ๆ เสียด้วย” เขาก็ตอกกลับทันควัน
เขมจิราหน้าเสียลงไปในทันที
“เข็มดีใจนะคะที่ได้พบกับชัชอีกครั้ง ถ้าชัชไม่รังเกียจไปพักที่โรงแรมของเข็มไหมละคะ”
“โอ๊ะ ๆ อย่าเลย ไม่รบกวนดีกว่า พอดีเราสองคนจองโรงแรมเอาไว้แล้ว” ชัชวาลพูดพลางหันไปกระชับมือที่สอดรัดเอวของลลนาเอาไว้
“แฟนชัชหรือคะ จะไม่แนะนำให้รู้จักเพื่อนเก่าคนนี้สักหน่อยหรือคะ”
“ไม่ใช่แฟน เมีย...” เขาย้ำคำหลังชัด ๆ
“เขมจิราค่ะ หรือเรียกพี่เข็มก็ได้” เขมจิรายกมือขึ้นส่งตรงไปที่หน้าของหญิงสาว
“ลีนค่ะ” เธอกำลังจะยื่นมือไปจับ แต่ชัชวาลกลับดึงมือเธอไปจับเอาไว้เอง
“ขอโทษนะ เราสองคนต้องขอตัวก่อน หวังว่าคงไม่เจอกันอีก” เขาพูดไม่ไยดี
“ชัชคะ ยังโกรธเข็มอยู่หรือคะ” เธอพูดพร้อมส่งสายตาอ้อนวอน
“ผมลืมแล้ว คุณล่ะลืมหรือยัง” เขาจับกระเป๋า แล้วฉวยมือของลลนาให้เดินตาม
สถานการณ์นี้ลลนานึกไปถึงคำพูดของวทัญญู
‘ผู้หญิงคนนี้ละมั้ง ที่หักอกคุณชัช’
เขมจิรามองตามหลังสองคนนั้นไปจนลับตา
พาดข่าวในอินเทอร์เน็ตของเว็บไซต์ชื่อดังเมื่อสามเดือนก่อน
“เขมจิรา มหัถยา สวยสง่ามาก ๆ หนุ่ม ๆ คนไหน อาสามาดามใจเถ้าแก่หญิงคนนี้บ้าง วันนี้เป็นวันทำบุญครบรอบหนึ่งร้อยวันของการจากไปของสามีมหาเศรษฐีของเธอ อิฉันได้แต่อิจฉาตาร้อนผ่าว ๆ อยากถามนักว่า คุณเขมจิรา ทำบุญมาด้วยอะไรคะ”
“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครคะ”
ลีนขยับปากถามเขา เพราะเห็นชัชวาลเงียบ ๆ ไป
“ผู้หญิงคนหนึ่งที่เห็นเงินมีค่ามากกว่าทุกสิ่งในโลก”
คำพูดของเขาบาดลึกเข้ามาถึงข้างในหัวใจ สายตาคมที่ฟาดมองใบหน้าของลลนาแบบจงใจ ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดได้พิกล
‘ลีนและครอบครัวลีนก็รวมอยู่ในคนจำพวกนั้นเหมือนกันใช่ไหมคะ คุณชัช’ เธอคิดอยู่ในใจ พูดแบบนี้หมายรวมไปถึงครอบครัวของเธอด้วยหรือเปล่า
ชัชวาลค่อยคลี่ยิ้มออกมา ก่อนจะใช้ฝ่ามือแตะลงไปที่ปลายคางของลีน แล้วบีบเบา ๆ
“อย่าไปใส่ใจเลยนะ อดีตมันก็คืออดีต เรามาทำวันนี้ให้ดีที่สุดด้วยกันไหม” พูดจบเขาก็ก้มลงมาประกบริมฝีปากบนกลีบปากสีสด เธอยกมือขึ้นยันหน้าอกเขาเอาไว้ เพราะตอนนี้ไม่ได้อยู่กันเพียงลำพัง
จุ๊บ... เขาทำเสียงดัง ลลนาหน้าแดง ได้แต่ขยับปากงึมงำ
“อายคนขับรถค่ะ”
“หื้อ...” ชัชวาลทำหน้ายิ้ม ๆ
“แวะร้านปูดำด้วยนะ ผมจะกินข้าว” ชายหนุ่มส่งเสียงบอกคนขับรถไป ตอนนี้รถค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกมาจากสนามบิน
สองข้างทางที่เปลี่ยนไปจากเดิมมาก แต่ก็ยังคงธรรมชาติเอาไว้
ลลนาทอดสายตามองออกไปข้างนอกหน้าต่าง เธอไม่เคยนึกเลยว่าตัวเองจะตกมาอยู่ในสภาพแบบนี้
มือหนาใหญ่กอบกุมจับมือของเธอเอาไว้แสดงความเป็นเจ้าของ หญิงสาวค่อย ๆ เหลือบตามองไปที่ใบหน้าของเขา ชัชวาลหลับตานิ่ง คงจะเหนื่อย เพราะเมื่อคืนโหมเล่นเกมรัก เล่นงานลีนบนเตียงหนักไปหน่อย
“พักสายตาหน่อยนะ” เขาพูดโดยไม่ลืมตาขึ้นมามอง ใช้มือดึงร่างเธอเข้ามากอด ลลนาหลับตาลงซบหน้าลงไปบนไหล่กว้างของเขา ถอนหายใจออกมาเบา ๆ
‘อะไรมันจะเกิดก็ต้องเกิดยายลีน’ หญิงสาวบอกกับตัวเอง
รถแล่นเข้าไปจอดที่หน้าร้านปูดำ คนขับรถวิ่งลงมาเปิดประตูให้
“กินปูกันดีกว่า ร้านนี้ขึ้นชื่อมาก ๆ จะได้มีแรงนะ” ชัชวาลหยอกเธอ ลีนยกมือขึ้นไปทุบที่หน้าอกเขาเบา ๆ ก่อนจะทำหน้าย่น ๆ แบบน่ารัก ชายหนุ่มก็ได้แต่ยิ้มกว้าง
เมนูที่ทำมาจากปูสด ๆ ต่างถูกส่งมาตรงหน้า ชัชวาลสั่งทุกอย่างแบบเอาอกเอาใจลลนา เขาแกะปูให้ทำเหมือนเธอเป็นคนรักก็ไม่ปาน
“กินเยอะ ๆ สด ๆ อร่อย ๆ”
“ขอบคุณค่ะ” ลลนายิ้มแบบสุขใจ คงเป็นครั้งแรกในชีวิตที่มีคนทำแบบนี้ให้ หลังจากพ่อกับแม่ได้ตายจากไปแล้ว
“เราจะอยู่ที่นี่สักกี่วันดี” เขาชวนคุย
“แล้วแต่คุณชัชค่ะ” เธอยิ้มอ่อนหวานให้
“ได้ไง ก็ต้องแล้วแต่ลีนซิ”
“คุณชัชต้องกลับไปทำงานไม่ใช่หรือคะ”
“อื้อ... พักบ้างจะเป็นไรไป นานแล้วที่ไม่ได้มาพักผ่อนแบบนี้” เขาเริ่มเอนหลังและทำตัวผ่อนคลาย
บริกรหนุ่มเดินเข้ามารินเบียร์เย็น ๆ ให้ ชัชวาลดูมีความสุขที่สุด
เอี๊ยด... โครม... เสียงดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วดังมาจากลานจอดรถ จากนั้นเสียงโหวกเหวกก็ดังขึ้น
“เกิดอะไรขึ้นคะ” ลลนาถามเด็กเสิร์ฟคนหนึ่งที่เพิ่งเดินออกไปดูเหตุการณ์ด้วยความตื่นเต้น
“รถแหกโค้งชนเข้ากับรถตู้ของคุณทั้งสองที่นั่งมานะครับ ท้ายรถยุบเข้ามาเลย
“อุ้ย...” ลลนาอุทานขึ้นมาทันที
“มีใครได้รับบาดเจ็บมั่งไหม”
“คนขับแท็กซี่ครับ แต่หัวแข็ง เห็นบาดเจ็บเล็กน้อย” ชายคนนั้นเล่า
“กระเป๋าและข้าวของของเราละคะ” หญิงสาวนึกเป็นห่วงไปหมด
“ลีนนั่งรอนะ เดี๋ยวคุณชัชออกไปดู”
“ให้ลีนไปด้วยนะคะคุณชัช” เธอลุกขึ้นยืนและเดินตามเขาไปในทันที
สภาพรถตู้ท้ายพังยับ โชคเหมือนช่วย กระเป๋าสัมภาระของชัชวาลและลลนาไม่เป็นอะไรมาก เพราะราคาที่แพงเอาการ และอาจจะเป็นเพราะแรงกระแทกทำให้มันกระเด็นกระดอนขึ้นไปตกอยู่ข้างหน้า
“ตำรวจกำลังมาครับ ผมหารถไปส่งคุณสองคนนะครับ ผมแจ้งทางโรงแรมแล้ว” คนขับรถ รีบบอกกับชัชวาลหน้าตื่น
“คุณไม่เป็นอะไรนะ” ชัชวาลถามคนขับรถด้วยความเป็นห่วง และหันไปมองสภาพรถเก๋งที่มาทำเป็นแท็กซี่ แต่เห็นคนขับถูกนำมาปฐมพยาบาลด้านล่าง
ลลนาหน้าซีด เพิ่งเห็นอุบัติเหตุจัง ๆ ครั้งแรก
“ลีนหน้าซีดจัง คุณชัชบอกแล้วว่าให้รออยู่ข้างใน” เขาเดินมาโอบไหล่เธอ แล้วพาเดินเข้าไปข้างในร้านอาหารเหมือนเดิม รอรถของโรงแรมที่กำลังจะมารับอีกที
มีรถตำรวจวิ่งเข้ามาจอดในที่เกิดเหตุ เสียงวิทยุสื่อสารดัง และกู้ภัยก็ตามมา ตำรวจหนุ่มก็เริ่มสอบสวนถึงสาเหตุ
บริกรวิ่งเข้าไปตามชัชวาลและลลนาถึงด้านใน บอกกล่าวว่ามีรถมารับแล้ว
เมื่อทั้งสองคนเดินออกมา
“อะ... อ้าว... พี่ชัช” สารวัตรหนุ่มส่งเสียงเรียกชัชวาลทันที เขารีบจ้องหน้าก่อนจะรับไหว้
“บาส...” บดินทร์ เด็กรุ่นน้องสมัยเรียน ม. ปลาย นับศักดิ์ก็เป็นญาติกันกับชัชวาลด้วย
“มาทำอะไรที่นี่ครับพี่ชัช ไม่เจอกันเสียนานเลย” สารวัตรหนุ่มทักทายด้วยความสนิท สายตามองสบกับหญิงสาวน่ารักที่เดินเคียงข้างมากับชัชวาลด้วยความเป็นมิตร
“มาฮันนีมูนหรือครับ แต่งงานไม่บอกน้องนุ่งเลย”
“อยู่ใกล้ ๆ ให้บอกไหมล่ะ” ชัชวาลยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เขาไม่ได้ปฏิเสธ บทสนทนาของสองหนุ่มทำให้ลลนาสะท้อนในหัวใจ เธอยกมือไหว้สารวัตร เพราะดูแล้วบดินทร์คงจะแก่กว่าเธอแน่ ๆ
“ไว้มีโอกาสขึ้นไปกรุงเทพฯ เร็ว ๆ นี้แล้วครับ ผมเพิ่งมีคำสั่งให้ย้ายไปประจำเขตสายไหม”
“เหรอ ใกล้บ้านอีกนิดนะ”
“ครับห่วงพ่อกับแม่ ท่านแก่มากแล้ว”
“แต่งเมีย หาเมียสักคนสิ จะได้พาไปดูแลพ่อแม่ได้ เอ๊ะ...หรือหาได้แล้วพี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน” คุณชัชแซว
“หาง่าย ๆ เหมือนพี่ชัชก็ดีสิครับ แล้วอยากได้สวย ๆ น่ารักเหมือนคุณ....”
“อะ...ลืมแนะนำเลย นี่สารวัตรบดินทร์ หรือเรียกพี่บาสก็ได้นะ ลีน”
“ค่ะ” เธอส่งยิ้มให้เขา
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ เที่ยวกันให้สนุกนะครับคุณลีน” สารวัตรอวยพร
“มาเที่ยวทั้งที ไม่น่ามีอุบัติเหตุ แต่ยังดีนะครับ พี่ชัชกับคุณลีนไม่ได้อยู่ในรถ”
“ใช่ ๆ โชคดีจริง ๆ เออ... บาสไว้ได้ไปกรุงเทพฯ แวะหาพี่นะจะเลี้ยงข้าวนาย”
“ได้เลยครับพี่ชัช”
ทุกคนร่ำลากัน
ลลนาฝืนยิ้มให้ทั้งคู่ตลอดการสนทนา ชัชวาลทำเหมือนเธอเป็นเมียเขาจริง ๆ ทั้ง ๆ ที่มันไม่ใช่ ‘เธอมันแค่เมียขัดดอก’ หญิงสาวบอกตัวเองย้ำคำนี้อีกครั้ง
โรงแรมส่งรถคันใหม่มารับชัชวาลกับลลนาเพื่อเข้าที่พักในทันที
ชาเล่ย์ที่คุณชัชเลือกพักห่างจากหลังอื่น ๆ พอสมควร โรงแรมนี้มีแต่ฝรั่งเท่านั้นที่เข้ามาพัก ชัชวาลกับลลนาคงจะเป็นคนไทยสองคนเท่านั้นที่เป็นแขก นอกนั้นคงเป็นพนักงานที่คอยให้บริการเป็นคนไทย
"เหนื่อยไหม" คุณชัชทิ้งหลังลงไปนอนเหยียดยาวอยู่บนเตียง ลลนาเดินเข้าไปหาแล้วนั่งลงใกล้ ๆ เขารวบตัวเธอเข้ามากอดทันที
"คุณชัชเมื่อยตรงไหนไหมคะ ลีนจะนวดให้" ชัชวาลส่งยิ้มกว้าง มองใบหน้าเนียนที่ลอยเด่นอยู่ตรงหน้า ฟอด...เขาประทับจูบลงบนแก้มนั้นหนัก ๆ
"น่ารักจัง ลีนรู้ตัวไหมว่าน่ารัก"
เธอสบสายตาหวาน หัวใจมันเป็นอะไรไปไม่รู้ มันอ่อนไหวไปทุกการกระทำของคุณชัช ลลนาเธอโหยหาความรักความอาทรอย่างนี้มายาวนาน พอได้รับความอบอุ่นจากอ้อมกอดของเขา มันอุ่นในหัวใจมาก ๆ เธอซุกหน้าลงไปกับแผ่นอกกว้าง ไม่มีเจตนาออดอ้อน แต่เธอทำเพราะรู้สึกอยากทำ
"คุณชัชมีความสุขไหมคะ" ลลนาเอื้อนเอ่ย
"มีสิ คุณชัชมีความสุขที่สุด" เธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างน้อยก็ทำให้ชัชวาลพอใจได้
- ผู้เขียน
