ย้อนยุคมาเป็นสตรีใกล้ตาย

บทที่ [4] ชวนทำงานที่สำนัก

เวลาผ่านไป เนี่ยเฟยนางเริ่มที่จะคุ้นเคยกับที่แห่งนี้แล้ว นางกินๆนอนๆรอฉากที่พระเอกนางเอกรักกันแต่ก็ไม่เห็นจะมีวี่แววสักทีหรือว่าเนื้อเรื่องจะยังไม่เริ่มต้นขึ้นกันนะ เนี่ยเฟยได้แต่คิดในใจจนได้ยินเสียเรียกดังออกมาจากด้านนอก

''แม่นางเนี่ยเฟยเจ้าอยู่หรือไม่'' อ้ายเสินตะโกนร้องเรียกหาสตรีที่อยู่ด้านใน

เนี่ยเฟยได้ยินเสียงเรียกจึงได้ทำการลุกออกไปก็พบเข้ากับอ้ายเสิน พระรองแสนดีของฉันมาทำอะไรที่นี่ แต่ยังไม่ทันที่จะเอ่ยต่อก็ถูกสายตาคมมองลงมาที่นาง ไป๋อิง! เขามาทำอะไรที่นี่กัน

''พวกท่านทั้งสองมาหาข้ามีเรื่องอันใดหรือเจ้าคะ''

''อะแฮ่ม ที่พวกข้ามาหาแม่นางเพราะว่ามีเรื่องขอให้แม่นางช่วยเหลือ'' หื้มพวกเขามาหาฉันจะมาขอความช่วยเหลืออย่างงั้นหรอเนี่ย เกินคาด!

''พวกท่านว่ามาเถิด ถ้าข้าพอช่วยเหลือพวกท่านได้ข้าก็เต็มใจที่จะช่วยเจ้าค่ะ''

ทันทีที่ร่างบางเอ่ยจบอ้ายเสินก็เอาแขนสกิดข้อศอกของไป๋อิง

''คือว่าพวกข้าอยากขอให้เจ้ามาช่วยงานที่สำนักบุปผาชั่วคราวหน่อยได้หรือไม่''

''ข้าหรือเจ้าคะ!'' เนี่ยเฟยเอ่ยออกมาด้วยความตกใจนางจะไปสอนใครได้กันเรื่องสอนคนอื่นนางน่ะห่วยแตกสุดๆบอกเลย

ไป๋อิงและอ้ายเสินนั้นเปิดสำนักบุปผาสอนเด็กในหมู่บ้านและสำนักแห่งนี้ได้รับการช่วยเหลือจากท่านเจ้าเมืองเว่ย เลยไม่ขาดแคลนอุปกรณ์หรืออะไรต่างๆ ยกเว้นแต่ว่าคนช่วยงานในสำนักแห่งนี้

บางคนที่จบจากสำนักบุปผาก็ได้สอบเข้าไปประจำการในวังหลวงหรือแม้แต่ในเมืองหลวง ส่วนน้อยที่จะกลับบ้านเกิดของตนเอง

''ใช่เจ้านั้น...'' อ้ายเสินเห็นว่าไป๋อิงเอ่ยออกมาด้วยคำพูดห้วนๆจึงได้เอ่ยตัดหน้าออกไป

''แม่นางพอจะอ่านออกเขียนได้บ้าง พวกข้าจึงมาขอร้องให้มาช่วยเหลืองานที่สำนักหน่อยน่ะ ข้าไม่ได้ขอให้ช่วยเฉยๆนะพวกข้ามีเงินให้เจ้าด้วยสนใจหรือไม่''

อ้ายเสินที่เอ่ยออกมาด้วยใบหน้าขอร้อง เนี่ยเฟยที่แพ้คนหล่ออยู่แล้วจึงได้รีบเอ่ยออกไป

''เงินข้าไม่สนใจหรอกเจ้าค่ะ ข้าอยากช่วยพวกท่านนะเจ้าคะแต่ข้าสอนคนไม่เป็น แล้วอีกอย่างเกรงว่าถ้าข้าเข้าไปช่วยงานในสำนักของพวกท่านจะไม่เสียชื่อหรอกหรือ'' เนี่ยเฟยเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าที่จริงจังทำให้ร่างหนาทั้งสองคนได้หันมองหน้ากัน

''เสียชื่ออะไรใครกล้าพูดออกมาแบบนี้กัน!'' อ้ายเสินเอ่ยออกมาเสียงดัง

''ท่านก็รู้ว่าแต่ก่อนข้าเคย...เอ่อ...'' เนี่ยเฟยเอ่ยออกมาพลางมองไปที่ไป๋อิง ทำให้อ้ายเสินเข้าใจความหมายของนางทันที

''ข้าเข้าใจแม่นาง แต่ว่าช่วงนี้แม่นางไม่ได้มาตามตื้อสหายของข้าแล้วไม่ใช่หรือ'' อ้ายเสินเอ่ยออกมาพลางจ้องมองไปที่สหายรักของเขาด้วยใบหน้ายิ้ม

''ใช่เจ้าค่ะข้าไม่ได้ทำเช่นนั้นอีกแล้ว'' เนี่ยเฟยเอ่ยจบก็ถูกสายตาคมมองไปที่นางด้วยใบหน้ายากจะอธิบาย แต่ทำยังไงได้ฉันไม่ได้สนใจพ่อพระเอกเสียหน่อย

''งั้นก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้วถือว่าข้าขอร้องแม่นางแล้วกันนะ'' อ้ายเสินเอ่ยออกมาพลางทำหน้าสงสารที่สุดทำให้เนี่ยเฟยนางเห็นเช่นนั้นจึงใจอ่อนพยักหน้าตอบตกลงไป ก็นะคนหล่อมาขอร้องถึงบ้านขนาดนี้มีหรือที่เนี่ยเฟยนางจะไม่ช่วยกัน

''ถ้าเช่นนั้นในยามเช้าวันพรุ่งนี้แม่นางมาทำงานได้เลยนะ'' เนี่ยเฟยได้ยินเช่นนั้นก็ได้แต่พยักหน้าเข้าใจ

''เช่นนั้นพวกข้าสองคนขอตัวก่อนรบกวนแม่นางเนี่ยเฟยแล้ว'' อ้ายเสินเอ่ยจบก็ได้เดินออกไปเหลือแต่ไป๋อิงพ่อพระเอกเนี่ยแหละทำไมเขาจึงยังไม่ไปกันล่ะ

ไป๋อิงได้มองลงไปที่ร่างบางที่ตอนนี้ได้มองเขากลับเช่นกัน เขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไปตั้งแต่ที่เขาได้ยินคำพูดที่นางได้เอ่ยออกมาว่า

'ใช่เจ้าค่ะข้าไม่ได้ทำเช่นนั้นอีกแล้ว'

ทำให้เขารู้สึกแปลกๆในใจยังไงก็ไม่รู้นัก ที่เขาเป็นเช่นนี้ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ไป๋อิงที่กำลังจมอยู่ในความคิดของตนเองก็ถูกเสียงหวานเรียกขึ้นมา

''ท่านมีธุระอันใดกับข้าอีกหรือไม่เจ้าคะ'' เนี่ยเฟยได้เอ่ยออกมาอย่างสุภาพนางไม่รู้ว่าร่างเดิมพูดยังไงกับเขาจึงได้เอ่ยพูดอย่างสุภาพกับเขาไปจะดีกว่า

ไป๋อิงที่ได้ยินนางพูดจาสุภาพกับเขาเช่นนี้ก็ได้ขมวดคิ้วทันทีแต่ก่อนนางเรียกเขาว่าท่านพี่แต่เหตุใดนางจึงเรียกเขาเช่นนี้กัน แต่ไม่ได้เอ่ยอันใดออกไปและทำให้เขาเลือกที่จะเดินหนีออกมาแทน

เขาต้องมาทบทวนตัวเองเสียแล้วว่าเหตุใดเขาจึงกลายเป็นเช่นนี้

เนี่ยเฟยที่ได้เห็นว่าไป๋อิงเขาไม่ได้ตอบอะไรมาแถมยังเดินหนีนางอีกก็ได้แต่ทำหน้าไม่เข้าใจ