ย้อนยุคมาเป็นสตรีใกล้ตาย

บทที่ [5] ทำงานวันแรก

ยามเช้า

เนี่ยเฟยได้แต่งตัวด้วยชุดสีอ่อนหวานและแต่งเติมที่ใบหน้าเล็กน้อย

''เอาล่ะแค่นี้ก็สวยแล้ว'' เนี่ยเฟยที่พอใจกับใบหน้าของตนแล้วก็ได้รีบเดินทางไปยังสำนักบุปผาทันที

สำนักบุปผาแห่งนี้ได้เปิดให้ผู้คนในหมู่บ้านได้เข้ามาศึกษาได้ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามโดยไม่แบ่งแยกชายหญิง ทำให้ไม่แปลกใจเลยก็มันมีแต่ในนิยายเท่านั้นแหละ ในนิยายเรื่องบุปผาสีทองเรื่องนี้ไม่แบ่งแยกชายหญิงแถมยังไม่มีการสู้รบชิงอำนาจยกเว้นแต่ว่าจะเป็นดอกไม้บุปผาสีทอง

เนี่ยเฟยเดินตรงเข้ามาข้างในสำนักบรรยากาศภายในร่มรื่นและเต็มไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่ สีของใบไม้จะเปลี่ยนไปตามฤดูกาลพร้อมกับเสียงกระดิ่งที่ตีกันไปมาตามคลื่นสายลม ทำให้นางยืนอยู่ที่เดิมสักพักพลางหลับตาลง

''ดีจริงๆ''

''.....''

''เจ้ากำลังทำอะไรอยู่'' เสียงที่ดังออกมาจากข้างหน้าทำให้นางได้ลืมตาขึ้นก็พบเข้ากับไป๋อิง ที่ได้ยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนสัมผัสถึงลมหายใจอุ่น ทำให้เนี่ยเฟยตกใจแล้วเกิดการเสียหลัก กำลังที่จะล้มลงก็ถูกร่างหนาดึงเข้ามากอดไว้อย่างรวดเร็ว

''อ๊ะ!'' เนี่ยเฟยหลับตาลงพร้อมรับแรงกระแทก แต่แล้วนางก็รู้สึกไม่ได้เป็นอะไรก็ได้ลืมตาขึ้นมา ร่างบางที่หันหน้าเข้าหาอกแกร่ง ว้าวพระเอกของฉันไม่คิดว่าจะมีซิกแพค แข็งๆนี่คือซิกแพคอย่างแน่นอนมือของนางเริ่มไม่อยู่นิ่งพยามลูบคลำเบาๆ

''เจ้าเป็นอะไรหรือไม่'' เสียงทุ่มได้เอ่ยเรียกสติของเนี่ยเฟย เขากังวลว่าเหตุใดนางจึงเงียบไป

นางได้ยินเช่นนี้ก็ได้หลุดออกจากความคิดของตนเองทันทีพร้อมกับผลักตนเองออกจากร่างหนา

''ข้าไม่ได้เป็นอะไรเจ้าค่ะ ขอบคุณที่ช่วยข้าเอาไว้'' ร่างบางเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าเขินอาย

''อืม เช่นนั้นตามข้ามาทางนี้'' ไป๋อิงได้นำทางเนี่ยเฟยเข้ามาภายในสำนักแล้วก็ตรงมาที่ห้องทำงานที่เต็มไปด้วยเอกสารต่างๆกองเรียงกัน

''ฝั่งนี้คือโต๊ะทำงานของเจ้า เจ้าช่วยคัดลอกเอกสารที่เหลืออยู่ได้หรือไม่''

''ได้เจ้าค่ะ'' เนี่ยเฟยไม่พูดมากจึงได้รีบนั่งลงไปที่ที่ของนางพลางจับปลายพูกัน โลกเดิมของนางยายจ๋าช่วยสอนนางใช้พูกันจึงไม่มีปัญหาในการคัดลอกเอกสารเลยสักนิด เนี่ยเฟยนั่งคัดลอกเอกสารโดยที่ไม่รู้ตัวว่ามีคนจ้องมองนางอยู่ตลอด

1ชั่วยามต่อมา

''อ่าา! เสร็จสักที'' เนี่ยเฟยคัดลอกเอกสารจนหมด แล้วทำไมฉันต้องมาทำงานแบบนี้กันด้วยล่ะเนี่ย ถ้าไม่ใช่เพราะว่าพ่อพระรองคนหล่อของร้องมาก็ไม่ทำหรอกนะ

หญิงสาวที่เตรียมตัวจะกลับบ้านก็ได้เดินชนสตรีคนหนึ่งเข้า

โครม !

''อ๊ะ'' เสียงของสตรีทั้งสองร้องขึ้นพร้อมกันทำให้เนี่ยเฟยต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง

''แม่นางเป็นอะไรหรือไม่'' เนี่ยเฟยเอ่ยถามสตรีที่อยู่ข้างหน้าของตนแล้วพยามดันให้ตนเองนั้นลุกขึ้นมาก่อนที่จะยื่นมือเข้าไปช่วยสตรีดังกล่าว

''มะ..แม่นางเนี่ยเฟย!'' เสียงสั่นเครือของสตรีหน้าหวานที่มีชื่อว่า 'เจียวจู' มองมือที่ยื่นออกมาก็พบว่าเป็นมือของสตรีที่เคยกลั่นแกล้งนางทำให้นางเริ่มที่จะหวาดกลัวออกมา

เนี่ยเฟยมองคนตรงหน้าด้วยความงุนงงเหตุใดแม่นางผู้นี้ถึงได้ทำหน้าหวาดกลัวข้าขึ้นมากันหรือว่าร่างเดิมเคยไปกลั่นแกล้งแม่นางผู้นี้ด้วยอีกคน

''แม่นางเป็นอะไรหรือไม่'' เนี่ยเฟยเอ่ยถามสตรีหน้าหวานขึ้นอีกรอบ พร้อมกับยื่นมือไปให้ แต่ก็ถูกสตรีตรงหน้าปัดมือนางออกอย่างแรง

เพียะ !

''อึ้ก! ขะ..ข้าขอโทษเจ้าค่ะ'' เจียวจูเอ่ยออกมาด้วยความกลัวพลางร้องไห้ออกมา ไม่ทันที่เนี่ยเฟยจะได้เอ่ยออกไปก็ถูกเสียงทุ่มเอ่ยดังขึ้นมา

''เจ้ากำลังจะทำอะไร!'' ไป๋อิงที่เดินเข้ามาพยุงร่างของเจียวจูอย่างค่อยๆพร้อมกับมองตรงเข้ามาที่เนี่ยเฟยอย่างเอาเรื่อง

''ข้าถามว่าเจ้าทำอะไรแม่นางเจียว!'' ไป๋อิงเอ่ยออกมาด้วยความโมโห

''อะไร! ข้ายังไม่ได้ทำอะไรเสียหน่อย'' เนี่ยเฟยมองไปที่คนทั้งสอง อ่อสตรีผู้นี้คือแม่นางเจียวจูนางเอกของเรื่องนี่เองถึงว่า แต่ไม่ทันที่เนี่ยเฟยจะได้คิดก็ถูกขัดด้วยเสียงหนา

''เจ้าไม่ได้ทำแล้วเหตุใดแม่นางเจียวถึงได้ร้องไห้ออกมากัน!'' ไป๋อิงมองเนี่ยเฟยด้วยความโมโหเขานึกว่านางจะเปลี่ยนไปแล้วเสียอีก

เนี่ยเฟยมองสายตาที่เขามองมาที่นาง ด้วยความโกรธ ไอ้พระเอกบ้านี่ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ!

''ข้ายังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ก็ข้าเดินอยู่ดีๆก็ชนเข้ากับแม่นางเจียวพอข้าจะยื่นมือเข้ามาช่วยนาง นางก็ปัดมือของข้าออกแล้วก็ร้องไห้ออกมาเอง''

เนี่ยเฟยอธิบายออกไปแต่แทนที่เขาจะรับฟังนางกลับเป็นไม่ฟังที่นางพูดแถมยังทำหน้าไม่เชื่อสิ่งที่นางได้เอ่ยมันออกมาอีก เป็นอย่างนี้ก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว

''เจ้าอย่าได้พูดโกหก!'' ไป๋อิงเอ่ยออกมาด้วยสายตาที่ไม่เชื่อนัก

''ข้าไม่ได้เป็นอะไรเจ้าค่ะ'' สตรีหน้าหวานพลางเอ่ยออกมาด้วยร้อยยิ้มที่ใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา

''เจ้าไม่ต้องกลัวไปนะแม่นางเจียวข้าอยู่ตรงนี้เจ้าบอกข้ามาได้เลยว่านางทำอะไรเจ้าหรือไม่''

เนี่ยเฟยที่ตอนแรกอยากจะดูฉากนางเอกกับพระเอกรักกันแต่พอได้เห็นเช่นนี้ถึงกับอยากจะอ้วกออกมา นางเป็นตัวร้ายก็ต้องโดนแบบนี้สินะ

''ท่านไม่เชื่อข้าก็แล้วแต่ท่านเถิด'' เนี่ยเฟยเอ่ยออกมาด้วยความเบื่อหน่ายแล้วก็ได้หันหน้าไปทางสตรีหน้าหวาน

''แม่นางคิดว่าข้าเป็นคนทำแม่นางร้องไห้เช่นนั้นหรือ แล้วรอยแดงที่มือของข้าใครเป็นคนทำกัน'' เนี่ยเฟยได้ชูมือขึ้นมาก็ได้เห็นรอยแดง ทำให้สตรีหน้าหวานถึงกับพูดไม่ออก

ร่างหนาที่ได้เห็นเช่นนี้เขาก็รู้สึกลังเล ถ้าหากว่านางไม่ได้เป็นคนทำแล้วเหตุใดแม่นางเจียวถึงได้ร้องไห้ออกมากันล่ะ เนี่ยเฟยที่ได้รู้ความคิดของเขาก็ไม่อยากจะอธิบายอะไรให้มากความนัก แล้วนางก็ได้เดินผ่านพวกเขาไป