ย้อนยุคมาเป็นสตรีใกล้ตาย

บทที่ [3] เข้าเมืองครั้งแรก

ทำไมถึงมีชุดสีฉูดฉาดอย่างนี้กันล่ะ คงจะต้องเข้าเมืองไปซื้อเสื้อผ้าเสียหน่อย

เนี่ยเฟยรีบแต่งตัวแล้วก็รีบออกเดินทางเพราะว่าเจ้าของร่างเดิมไม่เป็นมิตรนักจึงไม่มีใครให้นางติดรถไปลงในเมืองด้วยหรือแม้แต่จะจ้างก็ตามทำให้เนี่ยเฟยต้องแบกรับชะตากรรมแทน

ระยะทางสิบลี้ใช้เวลาเดินทางเกือบสองชั่วโมง

เกือบเจ็ดโมงเช้าก็มาถึงตลาดในตัวเมืองเนี่ยเฟยหันมองหันซ้ายหันขวาด้วยความตื่นตาตื่นใจ นางตื่นเต้นเป็นอย่างมากเพราะว่านี่คือครั้งแรกที่นางได้เห็นฉากร้านค้าร้านอาหารในนิยายสมัยโบราณ

''ว้าว!!''

ร้านค้าตั้งเรียงกันยาวไปจนสุดสายตา แม่ค้าพ่อค้าเอ่ยตะโกนเรียกลูกค้าเสียงตีกันจนฟังไม่รู้เรื่อง ผู้คนเดินขวักไขว่กันไปมา มองแล้วชวนให้ลายตาอยู่บ้าง

แต่ยังดีที่โชคยังเข้าข้างนางแม้ว่าจะต้องตายอีกสองปีต่อจากนี้อย่างน้อยๆก็ไม่เข้ามาแล้วอดตาย ถึงแม้ว่าภูมิหลังครอบครัวของเจ้าของร่างเดิมรู้แค่ว่าพ่อแม่ตายจากอยู่ตัวคนเดียว แต่เหตุใดถึงมีข้าวของราคาแพงแถมยังมีเงินทองหลายตำลึงอยู่ก็ไม่รู้ เป็นแค่ตัวประกอบที่ต้องตายตั้งแต่ต้นเรื่องจึงไม่สนใจกันเลยสินะคุณนักเขียน! แต่ก็ช่างมันเถอะ

ร่างบางได้เดินเข้ามายังร้านขายเสื้อผ้าแล้วก็เครื่องประดับ ว้าว! เสื้อผ้าสมัยก่อนนี่สวยจริงๆเนี่ยเฟยที่กำลังเลือกมองดูเสื้อผ้าอย่างสนอกสนใจก็ได้หันไปตามเสียงเรียกของเถ้าแก่ร้าน

''ยินดีต้อนรับขอรับ'' เสียงเถ้าแก่เอ่ยต้อนรับลูกค้าที่เข้ามาใหม่ ''แม่นางท่านนี้ไม่ทราบว่าต้องการหาอันใดอยู่หรือไม่''

''ข้าอยากได้ชุดใหม่เจ้าค่ะ ขอเป็นสีไม่ฉูดฉาดมากจนเกินไปสักสิบชุดเถ้าแก่พอจะหาให้ข้าได้หรือไม่''

''ได้แน่นอน ถ้าเช่นนั้นเชิญแม่นางทางนี้เถิด'' เถ้าแก่พลางชี้มือนำทางเนี่ยเฟยให้เดินตามมา

1ชั่วยาม ต่อมา

''เดี๋ยวข้าจะส่งของไปให้แม่นางที่บ้าน เช่นนั้นไว้มาร้านข้าอีกนะขอรับ ครั้งหน้าข้าจะลดราคาให้เป็นพิเศษ'' เถ้าแก่เอ่ยออกมาด้วยความดีใจ แม่นางผู้นี้ไม่ได้ซื้อแค่สิบชุดเท่านั้นแต่ยังซื้อพวกเครื่องประดับไปอีกด้วย เขาไม่ค่อยเจอลูกค้าที่ซื้อของมากมายเช่นนี้แล้วไม่ต่อราคาแบบแม่นางผู้นี้มาก่อน

''แน่นอนเจ้าค่ะ เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน'' เนี่ยเฟยได้เปลี่ยนชุดเป็นชุดใหม่สีชมพูอ่อนหวานบวกกับใบหน้าสวยที่ไม่ได้เติมแต่งทำให้นางยิ่งดูสวยมากขึ้นกว่าเดิม

''อ๊ะ ! ลืมซื้อผ้าเช็ดหน้า'' เนี่ยเฟยที่ตั้งใจจะมาซื้อผ้าเช็ดหน้าแต่ดันลืมเข้า แต่ตอนนี้นางเดินออกมาจากร้านเสื้อผ้าไกลแล้ว เนี่ยเฟยหันซ้ายหันขวาเพื่อที่จะหาร้านผ้าแถวๆนี้แต่ยังไม่ทันที่จะหันหน้าไปก็เดินไปชนเข้ากับหน้าอกแกร่งทำให้นางถึงกับล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง

''อ๊ะ...โอ้ย!'' แต่ก่อนที่เนี่ยเฟยจะโวยวายออกไปก็ได้เงยหน้าขึ้นไปมองตามเสียงเรียก

''ไป๋อิงเจ้าเป็นอะไรหรือไม่''เสียงของผู้ชายที่ดังออกมาจากด้านหลังแต่ร่างหนาไม่สนใจเสียงเรียกเพียงแต่จ้องคนที่ล้มไปกับพื้น

อะไรนะ...ไป๋อิง!! เนี่ยเฟยตกใจที่นางได้เห็นพระเอกของเรื่องเร็วขนาดนี้ถึงจะอยู่หมู่บ้านเดียวกัน ตั้งแต่ที่นางเข้ามาอยู่ในร่างเดิมก็เลี่ยงหลบหน้าไม่ไปเจอพระเอกเช่นทุกครั้ง แต่ใครดันจะมาคิดว่าจะได้เจอวันนี้กันล่ะ เนี่ยเฟยที่กำลังจมอยู่กับความคิดก็ได้สติตามเสียงเรียกของไป๋อิง

''เจ้าเป็นอะไรหรือไม่''

''ข้าไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ'' เนี่ยเฟยเอ่ยจบพยามจะดันตัวเองให้ลุกขึ้นแต่ก็ชะงักเข้ากลับมือยาวที่ยื่นออกมาให้นางได้จับเอาไว้

มีหรือที่นางจะจับหากนางจับมือนี้เอาไว้ก็เท่ากับว่านางมีใจให้เขาอีกน่ะสิ เนี่ยเฟยรีบลุกขึ้นด้วยตนเองและไม่ได้จับมือของร่างหนาแต่อย่างไร

ไป๋อิงที่รู้สึกเสียหน้าจึงได้ยื่นมือกลับไป

''เอ้า แม่นางเนี่ยเฟยเจ้าเป็นอะไรหรือไม่'' เสียงของอ้ายเฉินเอ่ยถามนางด้วยความเป็นห่วง

''ไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน'' เนี่ยเฟยเอ่ยจบก็ได้รีบเดินออกไปนางไม่อยากจะไปวุ่นวายกับพระเอกพระรองมากนัก

หญิงสาวที่ได้เดินไกลออกไปจนเกือบจะไม่เห็นร่างของนาง ไป๋อิงที่ได้ยินมองนางเดินออกไป นี่นางไม่สนใจเขาแล้วอย่างนั้นหรือ หรือว่าเป็นแผนการที่นางกำลังเรียกร้องความสนใจจากเขาอยู่กันแน่! นางก็ทำแบบนี้ทุกครั้งแล้วก็กลับมาหาเขาอีกเช่นเคย ข้าไม่หลงกลเจ้าหรอก!

ร่างหนาที่ได้คิดเช่นนี้ในใจแต่เขากลับหารู้ไม่ว่าเขาคิดผิดเป็นอย่างมาก

.

.

.

''เถ้าแก่ข้าขอซื้อผ้าเช็คหน้าสีขาวหลายๆผืนเลยเจ้าค่ะ'' เนี่ยเฟยได้เอ่ยบอกเถ้าแก่ร้านขายผ้าแต่สายตาก็ดันไปเห็นหีบขนาดใหญ่ที่ตั้งเอาไว้ข้างร้าน

''อ๊ะ เช่นนั้นเถ้าแก่ใส่ผ้าเช็ดหน้าที่หีบใบนี้ให้เต็มเลยเจ้าค่ะใส่ได้เท่าไหนข้าจะจ่ายให้เถ้าแก่เท่านั้น'' เนี่ยเฟยได้เอ่ยออกมาโดยไม่สะทกสะท้านเงินในกระเป๋าตัวเองสักนิด

ทำให้เถ้าแก่ร้านตาเปร่งประกายเป็นอย่างมาก หีบที่แม่นางผู้นี้ได้ชี้นั้นเป็นหีบขนาดใหญ่เท่ากับว่านางจะซื้อผ้าเช็ดหน้าของเขาตามจำนวนที่ใส่ลงไปในหีบได้

''ได้ขอรับข้าจะรีบจัดการแล้วส่งไปให้ที่บ้านของแม่นางทันที'' เถ้าแก่ร้านเอ่ยออกมาด้วยความดีใจจนร่างบางที่ได้เห็นใบหน้าของเขาถึงกับยิ้มออกมา เนี่ยเฟยได้ทำการจ่ายเงินเรียบร้อยแล้วก็เดินออกมา

ร่างเดิมนี่นางรวยจริงๆเป็นลูกเต้าเหล่าใครกันเนี่ย แต่ก็ช่างเถอะดีกว่าเข้ามาอยู่ในร่างที่ไม่มีเงิน ทีนี้ก็เหลือซื้อพวกข้าวของเครื่องใช้ ซื้อทีเดียวนี้แหละขี้เกียจเดินทางออกมาแล้ว

นางได้จัดการซื้อของมากมายแล้วส่งกลับไปที่บ้านทำให้ชาวบ้านแถวนั้นได้นินทานางสนุกปากเช่นเคยว่า

''นี่ๆ เห็นนางซื้อของหรือเปล่าสักวันเงินจะหมดไม่รู้ตัว''

''ใช่ๆ ถ้าเงินหมดข้าจะสมน้ำหน้านางให้ดู''

''ฮ่าๆๆๆ''

เนี่ยเฟยที่กลับมาจากตัวเมืองแล้วได้ยินเสียงนินทาตัวเอง แต่ก็ไม่ได้สนใจเดินตรงเข้าบ้านแล้วจัดการข้าวของเครื่องใช้ทันที พวกแบบนี้ก็มีแต่จะหาเรื่องนินทาคนอื่นไปวันๆ แต่ตัวเองกลับจะเอาตัวไม่รอดอยู่แล้วฉันไม่สนใจหรอกนะแต่อย่ามาทำให้เดือนร้อนก็พอไม่เช่นนั้นอย่าหาว่าเนี่ยเฟยคนนี้ไม่เตือน

ชาวบ้านแถวนั้นที่ได้เห็นว่านางไม่มีท่าทีสนใจตนเองก็ได้รีบเดินสะบัดหน้าเข้าบ้านใครบ้านมันด้วยความไม่พอใจ