ย้อนยุคมาเป็นสตรีใกล้ตาย

บทที่ [2] ดอกไม้บุปผาสีทอง

​

ฉันได้มาอยู่ในร่างของเนี่ยเฟยที่มีชื่อเดียวกันกับฉันและเข้ามาอยู่ในนิยายที่ฉันเคยอ่านสมัยเด็กๆมาก จนเกือบจะจำไม่ได้แล้ว! ถึงฉันจะถูกใจที่ร่างนี้ ที่มีใบหน้าที่สวยงามแค่ไหน

แต่ว่าเธอเหลือเวลาเพียงแค่สองปีก็ต้องตายแล้วยังไงกันล่ะ แถมยังมีนิสัยร้ายกาจ หยิ่งผยองอีก ทำให้ไม่มีใครคบเลยสักคนแล้วก็ไม่มีใครรู้ว่าร่างนี้ใกล้ที่จะตายแล้ว!

''นี่ฉันพึ่งตายจากโลกที่แล้วไหนจะต้องมาตายอีก แล้วกันเนี่ย!'' โรคที่เนี่ยเฟยเป็นอยู่ไม่มียารักษายกเว้นแต่ว่าจะเจอดอกไม้บุปผาสีทอง

เอาล่ะฉันจะเล่านิทานเรื่องดอกไม้บุปผาสีทองให้ทุกคนได้ฟังกันเอง

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีดอกไม้บุปผาสีทอง เป็นดอกไม้ที่รักษาได้ทุกโรค แต่มีเพียงแค่ดอกเดียวเท่านั้น !เป็นดอกไม้ที่คู่รักเทพเจ้าลงมาปลูกด้วยกันเอาไว้เพื่อแสดงถึงความรักซึ่งกันและกัน แต่หลังจากนั้นก็มีชาวบ้านกลุ่มหนึ่งรู้เข้าว่ามีดอกไม้บุปผาสีทองเกิดขึ้นอยู่ตรงนี้ก็ได้รีบขุดไปเพราะมีตำนานกล่าวว่า

ดอกไม้บุปผาสีทองนี้สามารถรักษาโรคได้ทุกโรคหรือสามารถชุบชีวิตคนที่ตายไปแล้วให้มีชีวิตอยู่ต่อได้ ทำให้เมื่อห้าร้อยปีก่อนเกิดการแย่งชิงดอกไม้บุปผาสีทองจนตอนนี้ก็ไม่รู้เลยว่า ดอกไม้บุปผาสีทองดอกนี้ตอนนี้มันตกไปอยู่ที่มือของผู้ใด บ้างก็เล่าว่ามันเป็นแค่เรื่องเล่านิทาน บ้างก็บอกว่ามันอยู่ในหุบเขาที่ลึกที่สุดเลยไม่มีใครกล้าที่จะเข้าไปเอา

นิทานก็มีแค่นี้ที่ฉันสามารถจำได้ แล้วฉันที่เข้ามาอยู่ร่างนี้จะไปตามหาดอกไม้บุปผาสีทองได้ยังไงกัน!

อาการของโรคนี้ก็จะมีไอเป็นเลือดแค่บางช่วงหรือไม่ก็เป็นลมหมดสติไปเลย ! เขาว่ากันว่าโรคนี้เวลาหมดสติให้ทำใจเผื่อเอาไว้เพราะไม่รู้ว่าคนที่เป็นโรคนี้จะตื่นขึ้นมาอีกเมื่อไหร่...

ซ่อนสปอยล์

บุปผาสีทอง เป็นดอกไม้ที่รักษาได้ทุกโรค

เนี่ยเฟยได้มาอยู่ในโลกที่เธอไม่คุ้นเคยได้หนึ่งอาทิตย์แล้วและสามารถปรับตัวได้ที่แห่งนี้เป็นหมู่บ้านเล็กๆในแถบชนบทแต่ก็เต็มไปด้วยภูเขาล้อมรอบ มีทิวทัศน์ที่สวยงาม เรียกได้ว่าที่แห่งนี้อุดมสมบูรณ์สุดๆ

แต่ก็นะร่างเดิมนิสัยเช่นนี้ทำให้ไม่มีเพื่อนบ้านคบนางเลยแม้แต่น้อย เพราะนิสัยร่างนี้ถือว่านิสัยแย่สุดๆ นางแอบชอบไป๋อิงพระเอกในนิยายเรื่องบุปผาสีทองแล้วก็ชอบไปกลั่นแกล้งผู้หญิงที่เข้ามายุ่งวุ่นวายกับพ่อพระเอกจนหมด จนทำให้ไม่มีใครคบกับนางเลยสักคนแม้แต่ไป๋อิงพ่อพระเอกผู้นี้ก็ไม่ชอบขี้หน้าของนางอีกด้วย

ส่วนเนี่ยเฟยนางก็เป็นแค่ตัวร้ายที่ต้องตายตอนอายุยี่สิบสองปี แต่ตอนนี้ฉันเข้ามาอยู่ในร่างของเนี่ยเฟยก็เหลือเวลาแค่สองปีก็ต้องตายแล้วฉันจะทำยังไงดีกันเนี่ย

ฉันไม่สนใจว่าใครจะรักกับใคร แต่ตอนนี้ไหนๆก็จะตายอยู่แล้วควรใช้ชีวิตในโลกนี้ให้สุดๆไปเลยแล้วกัน แต่ตอนนี้ฉันต้องหากระดาษมาจดตัวละครในนิยายเรื่องนี้เอาไว้ก่อน

เนื้อเรื่องในต้นฉบับที่จำได้คร่าวๆก็คือตอนนี้พึ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้นเพราะว่าฉันเป็นนางร้ายตัวประกอบที่ต้องตายตั้งแต่ตอนแรกๆ

'พระเอก-ไป๋อิง มีหน้าตาหล่อเหลาแบบสุดๆนิสัยเงียบขรึม สุภาพใจดีกับคนที่ตนรักแค่คนเดียว

นางเอก-เจียวจู นิสัยอ่อนโยนอ่อนหวานเอ๊ะอะไรๆก็ร้องไห้ แต่ด้วยที่มีใบหน้าที่สวยทำให้ผู้คนที่พบเห็นไปมาก็รู้สึกสงสารเห็นใจตามสไตล์นางเอกในนิยาย

พระรอง-อ้ายเสิน เป็นสหายรักของพระเอกนิสัยเข้ากับผู้อื่นได้ง่าย และใจดี

ส่วนเนี่ยเฟย-นางร้ายที่เป็นแค่ตัวประกอบตายตั้งแต่ต้นเรื่อง มีหน้าตาที่งดงามมากๆขัดกับนิสัยเดิมของนางทั้งโหดร้าย ชอบกลั่นแกล้งผู้คนโดยเฉพาะผู้ใดที่ชอบเข้ามายุ่งวุ่นวายกับไป๋อิง ทำให้ไม่มีใครชอบนางมากนัก'

''อืม ถ้าแบบนี้ฉันต้องไม่เข้าไปยุ่งวุ่นวายกับพระเอกนางเอก ถึงแม้ว่าฉันจะไม่เข้าไปยุ่ง เนื้อเรื่องก็ไม่น่าเปลี่ยนไปเพราะว่ายังไงตัวร้ายอย่างฉันก็ต้องตายตั้งแต่บทแรกๆอยู่ดี'' เนี่ยเฟยนั่งคิดทบทวนแล้วก็ค่อยๆเรียบเรียงเนื้อหาในนิยายที่พอจะจำได้บ้าง

''อาา...!! มีแค่นี้แหละ อย่างแรกเลยฉันจะไม่ไปยุ่งวุ่นวายกับพระเอกและจะไม่ไปกลั่นแกล้งนางเอกแล้วก็พวกผู้หญิงทั้งหลายอีกแล้ว สองฉันจะไปหาของอร่อยๆกินแล้วนั่งดูฉากในนิยายที่ฉันเคยอ่าน แล้วก็ตายอย่างสงบ

พระเอกกับนางเอกรักกันอร้ายย! แค่คิดก็เขินแล้วอ่านแต่ตัวหนังสือไม่คิดว่าชีวิตจริงของฉันจะได้เห็นฉากเป็นๆในนิยาย''

อีกด้านของฝั่งไป๋อิง

ร่างหนาที่ตอนนี้นั่งอ่านหนังสืออยู่บนโต๊ะก็เกิดอารมณ์หงุดหงิดแปลกๆขึ้นมา เหตุใดเขาถึงกลายเป็นเช่นนี้กัน เป็นเพราะนางร้ายผู้นั้นคนเดียวแน่ๆ

ผ่านไปเกือบสองอาทิตย์ได้แล้วที่เนี่ยเฟยไม่ได้มาตามตื้อเขาอย่างเช่นทุกเคย นางหายหน้าหายตาไปเลย แต่ก็นับว่าเป็นเรื่องดี แต่เขากลับรู้สึกแปลกๆ บางทีที่นางทำเช่นนี้อาจจะเป็นการเรียกร้องความสนใจจากเขาอยู่ก็เป็นได้!

''ไป๋อิงเจ้าอยู่ข้างในหรือไม่'' อ้ายเสินเป็นเพื่อนสนิทของไป๋อิง เสียงที่ดังเข้ามาภายในห้องทำให้ไป๋อิงที่กำลังจมอยู่ในความคิดของตัวเองก็ได้สติ เขาลุกขึ้นพร้อมกับเดินออกไป

''มีอะไรงั้นหรือเจ้าถึงได้มาหาข้าได้กัน'' ไป๋อิงเขาตอบออกไปส่งๆพร้อมกับเดิมเข้ามาภายในห้อง

''แหม ! ก็ข้าได้ยินข่าวลือมาว่าแม่นางเนี่ยเฟยไม่ได้มาตามเจ้าแล้วก็กะจะมาดูเสียหน่อยว่าเป็นจริงอย่างที่เขาลือกันอยู่หรือไม่ แต่พอมาถึงแล้วก็เข้าใจ เอานี่'' อ้ายเสินส่งขวดสุรายื่นไปให้ไป๋อิง

''อะไร!'' ไป๋อิงฉายแววตางุนงง

''อะไรล่ะ ก็สุรายังไงล่ะ ข้าเอามาฉลองกับเจ้าที่ตอนนี้เจ้าจะได้เป็นอิสระแล้ว ยังไงแม่นางเนี่ยเฟยก็ไม่ได้มาหาเจ้าเกือบสองอาทิตย์แล้วไม่ใช่หรือ''

''ใช่ แต่บางทีอาจจะเป็นแผนการบางอย่างของนางที่เรียกร้องความสนใจจากข้าก็เป็นได้ใครจะไปรู้!'' ไป๋อิงเอ่ยจบก็ได้เทสุราใส่จอกพร้อมกับยกดื่มทันที

อ้ายเสินที่ได้ยินคำพูดของไป๋อิงสหายรักเขาเอ่ย ออกมาก็รู้สึกขบขันไม่น้อย ไม่รู้ตัวเลยจริงๆ

​