ไม่เคยรู้ว่ารัก (Mpreg)

ตอนที่ 7 รู้สึกดี

รู้สึกดี

☆☆☆>>>>>♡

>>>>> เมื่อวาน 13.00 น.

เดม่อนบอกจะไปหาหมอ ยิมไม่ได้สนใจสิ่งที่ทำให้เดม่อนไม่พอใจในห้องน้ำเลยด้วยซ้ำและไม่เข้าใจว่าทำไมเดม่อนต้องโมโหขนาดนั้นด้วย สิ่งที่ยิมสนใจมากกว่าความรู้สึกและอารมณ์ของเดม่อนคืออาการของคนที่ตัวเองรักมากกว่า ปกติเดม่อนเป็นคนที่ไม่ได้ป่วยง่าย ๆ เห็นอาการของเดม่อนเมื่อเช้าแล้วยิมอดห่วงไม่ได้จริง ๆ เลยตัดสินใจเข้ามาหาที่ห้อง อาจจะทำให้เดม่อนไม่พอใจอยู่บ้างที่ไม่ได้เข้ามาเรื่องงาน แต่ความเป็นห่วงและกังวลกับอาการคนรักมันมีมากกว่าเหตุผลอย่างอื่น

อีกอย่างที่ยิมไม่ชอบเมื่อมาที่ห้องเดม่อนก็คือ แม่เลขาสาวที่คิดจะจับเจ้านายตัวเองจนออกนอกหน้า ตั้งใจแต่งตัวมายั่วทั้งยังชอบขัดขวางไม่ให้ยิมเข้าไปในห้องอีกชุดที่ณินัฐชาช่างขัดใจยิมซะเหลือเกินแต่ดีที่เดม่อนไม่กินไก่วัด ไม่งั้นสาวในที่ทำงานคงได้ตีกันตายเพราะแต่ละคนจ้องคนรักของตนด้วยสายตาที่แสดงออกมาชัดเจน

ก๊อก !! ก๊อก !! ก๊อก !!

“เดม่อน ไปหาหมอเป็นไงบ้าง” ยิมเห็นเดม่อนนั่งหน้าเครียดอยู่ที่หน้ากองเอกสารเขาก็ถามด้วยความเป็นห่วง เพราะเมื่อเช้าเดม่อนอาการไม่ค่อยดีเท่าไหร่

“จะจับน้องชายฉันงั้นเหรอ ก็โอเคนะสนิทกันเร็วดีนี่ ไปถึงไหนกันแล้วล่ะมันก็รวยพอ ๆ กับบ้านฉันนั่นแหละ เกาะให้แน่นกว่าที่เกาะฉันแล้วกัน ฉันไม่ถือสาหรอกแต่อย่าให้มันรู้ว่าเราสองคนเคยทำอะไรกันมาบ้าง มันคงไม่รับของเหลือใช้จากคนอื่นหรอกนะ ถึงจะเป็นของเก่าจากพี่ชายมันคงรับไม่ได้” เดม่อนที่เห็นยิมเดินเข้ามายิ่งไม่สบอารมณ์ถ้อยคำดูถูก ยังคงเปล่งออกมาจากปากของเขาไม่หยุด ทำไมต้องใจร้ายแบบนี้ด้วยคนเขาอุตส่าห์เป็นห่วง

“ไปกันใหญ่แล้วเดม่อน เดก็รู้ว่ายิมไม่ได้ต้องการเงินของเดม่อนเลยนะ และอีกอย่างยิมจะไปรักคนอื่นนอกจากเดได้ไง เดน่าจะรู้ดีนะ” นี่คือความจริง เขารักคนอื่นไม่ได้อีกแล้ว มีคนนี้คนเดียวที่จะได้ทั้งกายทั้งใจไป มีเพียงผู้ชายตรงหน้าเท่านั้น

“ฮึ ก็ฉันบอกว่าไม่เป็นอะไรไง ถ้าจะไปเอากับมันก็บอกฉันด้วยแล้วกัน ฉันไม่ใช้ของร่วมกับคนอื่นจำไว้ แม้จะเป็นคนในครอบครัวเดียวกันก็ตาม” นี่คือคำพูดของคนที่เขารักอย่างนั้นเหรอ เดม่อนยังคงพูดด้วยอารมณ์เหมือนเดิม

“เดม่อนกำลังเข้าใจยิมผิดนะ เราสองคนไม่ได้มีอะไรอย่างที่เดม่อนคิดเลย” พยายามให้ตายแค่ไหนเขาก็ไม่สามารถไปรักคนอื่นได้

“แทบจะเอากันในห้องน้ำอยู่แล้วถ้าฉันไม่เข้าไปก่อน ไม่ต้องอธิบายฉันไม่อยากฟังช่วยไปเอากันที่อื่นก็พอ แต่ต้องไม่ใช่ที่นี่” คนพาลที่ไม่คิดจะฟังอะไรจากอีกคนเลยรึไง ยิมถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย

“แล้วมาวุ่นวายอะไรที่นี่ ตรงนี้ไม่ใช่ที่ของนาย” เขารู้แล้วว่าไม่มีสิทธิ์ ยิมก็แค่เป็นห่วงก็เท่านั้นจะพูดดีดีกับเขาไม่ได้เลยใช่ไหม ทำไมต้องใจร้ายครั้งแล้วครั้งเล่าอยู่ดี ๆ เดม่อนก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องอย่างหงุดหงิด

ยิมไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของเดม่อนเท่าไหร่ เพราะสิ่งที่ยิมสนใจคือกระเป๋ายาที่วางบนโต๊ะของเดม่อนมากกว่า

“ดีที่ไม่ได้เป็นอะไรมาก” ยิมที่เดินไปหยิบยาขึ้นมาดูเป็นยารักษาอาหารโรคกระเพาะเพราะยิมก็เคยได้รับยาแบบนี้เหมือนกัน

>>>>> บ้านเมธาสวัสดิ์

“ไปหาหมอมารึยังเดม่อน” หลังเวลาอาหารเย็นคนในครอบครัวเมธาสวัสดิ์ก็ได้ใช้เวลาร่วมกัน คุณหญิงศิริภาถามลูกชายด้วยความเป็นห่วง

“เป็นโรคกระเพาะครับคุณแม่ ถ้ายาหมดไม่ดีขึ้นหมอบอกให้ไปตรวจละเอียดอีกครั้ง” เดม่อนบอกผู้เป็นแม่ตามที่หมอได้บอกเขามาเหมือนกัน

“เราน่ะชอบทานอาหารไม่เป็นเวลา เรื่องดื่มก็งดบ้างก็ได้นะลูกสุขภาพของลูกสำคัญกว่าการสังสรรค์กับเพื่อนนะ” คุณหญิงศิริภารู้ดีว่าเดม่อนต่างกับพี่ชาย ชอบคบเพื่อนมากหน้าหลายตาเธอเป็นห่วงเรื่องเดียวเรื่องสุขภาพของลูกชายก็เท่านั้น

“ทราบครับแม่ งั้นผมกลับก่อนนะครับ” เมื่อเห็นว่าเกือบ 4 ทุ่ม แล้วเขาก็ไม่อยากรบกวนเวลาพักผ่อนของพ่อกับแม่เลยขอตัวกลับ

“นอนที่บ้านซักคืนนะลูก” คุณหญิงศิริภาขอร้องเดม่อน ที่นอนบ้านนับครั้งได้ตั้งแต่เรียนจบและมาช่วยเลม่อนทำงาน

“ผมมีธุระครับคุณแม่ ไว้วันหลังผมมานอนนะครับวันนี้ผมขอตัว”

“ดึกดื่นแล้วธุระอะไรนักหนา แม่คิดถึงลูกนะ” คุณหญิงศิริภาเห็นว่าดึกแล้วเลยอ้อนลูกชายคนเล็กต่อเผื่อเดม่อนจะใจอ่อน

“ไปสังสรรค์กับเพื่อน ๆ นะครับ” นี่เขาเรียกว่าธุระใช่ไหม

“เพื่อนหรือผู้หญิงพวกนั้น ข่าวแกจะทำให้หุ้นบริษัทฉันตกเข้าซักวันเพลา ๆ ลงบ้างเรื่องผู้หญิง” ศรัณย์ที่เสียงเข้มพูดกับเดม่อน ทำไมลูกชายบ้านนี้สองคนมีนิสัยแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

“ทราบครับคุณพ่อ ผมไปนะครับสวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่” เดม่อนรีบลุกออกไปก่อนที่จะได้ทะเลาะกับคุณศรัณย์เสียก่อน

ปัจจุบัน หลังออกมาจากผับ

>>>>> 00.30 น.

เสียงเปิดประตูในเวลาเวลาเที่ยงคืนกว่า ๆ เดม่อนที่มีคีย์การ์ดสำรองเปิดเข้ามาในห้องอย่างง่ายดาย โดยที่ไม่ต้องรอให้เจ้าของห้องอนุญาต เดม่อนเข้ามาในห้อง นอนและเห็นคนร่างบางนอนขดตัวอยู่บนเตียง ชุดนอนตัวบางยิ่งไม่มีผ้าห่มคลุมอยู่ยิ่งทำให้หนาวมากกว่าเดิมอีก เพราะผ้าห่มมากองอยู่ที่ปลายเท้าของยิม

“รู้ว่าขี้หนาวก็เปิดแอร์ซะเย็นขนาดนี้ มันน่าตีนักนะ” เดม่อนบ่นไปอย่างนั้นเองแล้วหยิบผ้าห่มมาห่มให้ยิม เพราะเขายังไม่ได้อาบน้ำต้องไปชำระร่างกายก่อน

“เดี๋ยวจะกลับมาทำให้อุ่นเอง ฮึ” ฟอด เดม่อนมองร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงอย่างคาดโทษ แล้วก้มเข้าไปจุ๊บลงบนหน้าผากมนของยิม ก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำ เขาไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงอยากมาหายิม กลิ่นหอมของยิมทำให้อาการมึนหัวเหมือนจะอ๊วกนั้นหายไป แต่เขารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกทั้งที่เมื่อคืนเพิ่งตักตวงความ สุขจากร่างนี้ไปทำไมวันนี้เขามาอีก รู้สึกว่าเขาต้องการยิมไม่สิ้นสุด ต้องการมากกว่าทุกครั้งที่รู้สึกเลยด้วยซ้ำ ยิ่งเห็นไปสนิทกับไม้กล้าก็ยิ่งหงุดหงิดเดม่อนเริ่มสับสนและไม่เข้าใจตัวเอง

ถึงปากจะบอกไปแบบนั้น ผลักไสยิมไปให้ไม้กล้าแต่ก็แค่ลมปากของคนนิสัยไม่ดี แต่วันนี้เดม่อนก็มาหายิมอีกเช่นเคยและยิ่งแปลกไปกว่านั้นเขานอนกับยิมจนถึงเช้า ซึ่งแต่ก่อนพอตักตวงความสุขจากคนร่างบางเข้ากลับไปนอนต่อที่คอนโดตัวเองน้อยครั้งที่จะค้างกับยิม

“ซีด ยิม ไม่ไหวแล้ว อ๊ะ” แค่เพียงสูดดมกลิ่นหอมที่ซอกคอของยิมก็ทำให้เดม่อนทนไม่ไหวแล้ว

“เดม่อน อ๊ะ อ๊ะ อื้อ มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ” ยิมที่ตกใจอยู่ไม่น้อยที่เดม่อนมาหาเขาอีกครั้งในคืนนี้ เสียงครางหวานหูที่บ่งบอกว่าอีกคนก็มีความสุขไม่แพ้กัน ที่ได้รับสัมผัสจากเขา ลิ้นร้อนพรมจูบไปทั่งร่างบางแทบจะทุกส่วน เดม่อนสูดดมกลิ่นกายหอมของยิมอย่างบ้าคลั่ง มือก็ลูบไล้ไปทุกส่วนของร่างกายเปลือยเปล่าของยิม

“อื้ม อื้อ ยิม” เสียงครางอย่างสุขสมทุกครั้งที่เดม่อนได้ร่วมรักกับคนตรงหน้า เขาไม่เคยพอ ไม่เลยจริง ๆ เรือนร่างนี้เขายังคงเสพสมไม่เคยพอ

บทรักที่เดม่อนมอบให้ยิมมันเริ่มอ่อนโยน ยิมสัมผัสได้ว่าเดม่อนไม่เอาแต่ใจเหมือนแต่ก่อน เรื่องบนเตียงทำให้ยิมก็สุขสมและถึงปลายฝันไปพร้อมกันกับเดม่อนเกือบทุกครั้ง วันนี้กว่าบทรักจะจบลงก็ทำเอาทั้งคู่หมดแรง ยิมนอนจมอกของเดม่อนโดยมีเดม่อนนอนกอดอยู่ไม่ยอมห่าง ขอแค่ได้อยู่กับเดม่อนในทุก ๆ วันแบบนี้จะแลกมาด้วยความเจ็บปวดมากมายแค่ไหนยิมก็ยอม เหมือนเดม่อนจะกลับมาเป็นคนเดิมตั้งแต่ที่เขาสองคนรู้จักกันแรก ๆ แค่คิดถึงช่วงเวลานั้นยิมก็มีความสุขมากแล้ว ขอตื่นมาในตอนเช้าได้อยู่ในอ้อมกอดของคนที่ตัวเองรักแค่นี้ก็มากเกินพอแล้วสำหรับยิม

‘ยิมรักเดม่อนมากนะ ยิมไม่เคยคิดจะรักใครนอกจากเดเลยฝันดีนะครับที่รักของยิม’

ยิมบอกรักเดม่อนทุกวันที่เดม่อนมาอยู่กับเขา และจุ๊บที่ปลายครางของคนที่นอนหมดแรงไปก่อนพร้อมนอนมุดลงที่อกของเดม่อนเพื่อซึมซับความสุขของเขาเองเหมือนกัน

“แหวะ อ๊วก” ในตอนเช้ายิมมักจะมีอาการแบบนี้ ว่าจะไปหาหมอแต่ก็คิดว่าไม่เป็นอะไรมาก

“ยิมเป็นอะไร” เสียงคนในห้องน้ำทำให้รบกวนเวลานอนของคนบนเตียงจนเดม่อนต้องลุกขึ้นมาดูคนที่อ๊วกอยู่ในห้องน้ำอย่างอดห่วงไม่ได้

“เวียนหัวนิดหน่อย พักซักหน่อยก็ดีขึ้นแล้ว ตอนเช้ามันชอบเป็นแบบนี้”

“เหมือนกันเลย เป็นโรคกระเพาะฉันก็มีอาการแบบนี้” เดม่อนคิดว่าอาการน่าจะคล้าย ๆ กับเขาไปหาหมอก็ได้ยาโรคกระเพาะมา

“ถ้าว่างก็ไปหาหมอบ้างนะ” เดม่อนบอกกับคนร่างบางในห้องน้ำ แค่ความใส่ใจเล็กน้อยจากเดม่อนก็ทำให้ยิมยิ้มได้แล้ว

“อื้อ วันหยุดนี้แหละถ้าไม่ดีขึ้นก็จะลองไปหาหมอดู” แต่ช่วงนี้เวลาจะพักยังยากเลยดีที่มีไม้กล้ามาฝึกงานเลยช่วยงานของยิมไปได้เยอะมาก

>>>>> บริษัทเมธาสวัสดิ์ ดีเวลลอปเม้นท์ จำกัด

“เจ้าพุงน้อย ๆ เมื่อไหร่จะหายไปนะ เค้างดของหวานนานแล้วนะ กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้แล้ว งือ งือ” ยิมเอามือลูบหน้าท้องของตัวเองผ่านเสื้อเชิ๊ตทำงานและก็พูดเบา ๆ เหมือนพุงน้อย ๆ ของเขารู้เรื่อง

“ถ้าไม่หายไปเขาจะโกรธแล้วนะ” ไม้กล้าที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก็อดขำกับท่าทางของคนตัวเล็กไม่ไหว

“งดของหวาน แต่เมื่อวานกินแซลม่อนหมดเป็นกิโลคนเดียวเลยนะ”

“อย่าแซวดิก็มันอร่อยนี่ โปรตีนจากปลาไม่อ้วนหรอกเน้อ” กินเยอะขนาดนี้ก็คงจะไม่เป็นประโยชน์นะยิม

“หราาาาา....” ไม้กล้าลากเสียงยาวแซวคนกลัวอ้วนแต่กินเข้าไปอย่างเยอะเมื่อวานเลม่อนพาเลขาของเขาสองคนออกไปพบลูกค้าและแวะกินอาหารญี่ปุ่นก่อนกลับบ้าน ส่วนคนที่นั่งลูบพุงของตัวเองกินแซลมอนคนเดียวเกือบหมดร้าน แล้วยังจะกล้ามาบ่นว่าพุงป่องอีกนะ

“แต่เราว่ายิมอ้วนขึ้นนะ ดูแก้มดิ” ไม้กล้าพูดออกไปตามที่เขารู้สึก เขาว่าคนตัวเล็กเริ่มจะมีแก้มแล้วต่างจากที่เขามาตอนแรก แต่อ้วนก็น่ารักดี

“ใจร้าย ไม้ใจร้ายไม่คุยด้วยแล้ว” ยิมทำท่างอนเพื่อนร่วมงาน และกลับมาสนใจงานบนโต๊ะมากกว่าพุงน้อยของเขาแล้ว

“ฮ่า ๆ ๆ อ้วนนี้คำต้องห้ามจริง ๆ สินะ” ไม้กล้าหัวเราะอย่างชอบใจกับท่า ทางของยิม คนสวยนี่ไม่ว่าจะเป็นใครทักว่าอ้วนไม่ได้เลยซินะ

♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤