ปรินทร์ก้าวเดินไปหยิบกุญแจสำรองหย่อนใส่กระเป๋ากางเกงเพื่อไม่ให้ทิวาทิพย์ย่างกายเข้าไปในห้องส่วนตัวของตน เดินกลับมายืนจังก้าหน้าประตูห้องนอน
“ถ้าผมไม่อนุญาตให้ใครเข้าไปในห้องนี้ ก็อย่าหวังว่าจะเข้ามาได้ แต่ถ้าคุณแม่สั่งให้ใครมาพังประตูห้องเพราะต้องการให้เปิ้ลเข้ามาในห้องนี้ล่ะก็ ผมจะไม่กลับมาบ้านหลังนี้อีกเลย ไม่เชื่อก็ลองดู”
พูดจบเขาก็เดินเข้าไปในห้องนอน ปิดประตูเสียงดังแล้วล็อคประตู
“โดม...เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ ปัง ปัง ปัง...แม่บอกให้เปิดประตูไงเล่า เรายังพูดกันไม่รู้เรื่องนะ”
อรุณโกรธจัด นางไม่คิดว่า ปรินทร์จะหลงพราวฟ้าหนักมากถึงเพียงนี้
ทิวาทิพย์หน้าชา เธอมั่นใจเต็มร้อยว่า ปรินทร์ยังมีใจให้ตน เพราะการกระทำของเขาหลายอย่างแปลความหมายว่าใช่ เมื่อเย็นวานนี้ที่ไปกินข้าว ดูหนัง ฟังเพลงด้วยกัน ปรินทร์ปฏิบัติกับตนเฉกเช่นคนรัก ใครที่เห็นก็ต้องคิดเช่นนั้น ทว่าตอนนี้กลับตรงกันข้าม น้ำเสีย
