ปรินทร์เอนตัวลงนอนบนเตียง เขานอนขดตัวแล้วร้องไห้ ร้องแทบขาดใจ หยิบหมอนที่เธอหนุนทุกคืนมากอดไว้ กอดแน่นราวกับว่ากำลังกอดพราวฟ้าอยู่ ริมฝีปากได้รูปจูบซ้ำๆ ลงบนหมอน พร่ำพูดคำว่าขอโทษนับสิบนับร้อยครั้ง
“ฮือ...พี่ขอโทษ พี่ขอโทษ...ทราย...พี่ขอโทษ กลับมาหาพี่ได้ไหม กลับมา...พี่รักทราย รักทรายคนเดียว...ฮือ”
น้ำตาไหลเป็นสาย ไหลนองเปรอะหมอนจนชุ่ม หัวใจเจียนสลาย ร้าวรานและเจ็บปวด ความเสียใจ รู้สึกผิดแน่นขนัดในจิตใจ รำพันคำขอโทษ รำพึงความรักที่มีต่อพราวฟ้าอย่างเดียวดาย จนผลอยหลับไปทั้งน้ำตาและเสียงสะอื้น
สายวันต่อมา
ก๊อก ก๊อก ก๊อก...
เสียงประตูห้องนอนปรินทร์ดังไม่หยุด แต่ดูเหมือนว่าเจ้าของห้องคร้านจะลุกจากเตียง ปรินทร์ยังนอนอยู่อย่างเดิม คนที่มาปลุกก็ไม่ยอมแพ้ เปลี่ยนจากเคาะประตูเป็นทุบ ปรินทร์เริ่มรู้สึกตัว เขาพลิกตัวและคลายอ้อมแขนอ
