“อย่างที่บอกคุณแม่ไปค่ะว่า อรุณเต็มใจซื้อให้เปิ้ลเอง เปิ้ลไม่ได้เรียกร้องขนาดนั้นค่ะ” อรุณแก้ต่างแทนทิวาทิพย์ “เปิ้ลไม่ใช่ปลิงด้วยค่ะ เปิ้ลเป็นลูกสะใภ้ของอรุณ อรุณจึงต้องดูแลเปิ้ลเหมือนลูกตัวเองค่ะ”
“อ๋อเหรอ” บุหงันทำเสียงรับรู้ “แล้วก็อย่าลืมดูแลตาโดมด้วยล่ะ ไม่ใช่แค่เช็ดอ้วกเช็ดตัวเวลาเมาอย่างเดียว หัดใส่ใจความรู้สึกลูกด้วย ลูกของเธอจะหมดความเป็นคนเข้าไปทุกวันแล้ว อย่าทำตัวเป็นแม่ไร้สมอง ไร้จิตสำนึกอย่างนี้”
อรุณเงียบเสียงลงทันใด เถียงไม่ออกแม้ว่าอยากเถียง ปรินทร์ยังคงใช้เหล้าดับทุกข์ ดับความเสียใจ ออกตามหาพราวฟ้าในวันหยุด กลับบ้านบ้างไม่กลับบ้าง นางรู้เต็มอกแต่ความเกลียดชังที่มีต่อพราวฟ้าก็ไม่ลดตาม อยู่เช่นเดิมคงทนถาวร ดังนั้นนางจึงเลือกลืมตาข้างหลับตาข้าง หวังว่าเร็วๆ นี้ปรินทร์จะลืมพราวฟ้าได้หมดใจ
ทิวาทิพย์ตั้งใจว่าใส่ชุดที่ไปซื้อร้านคุณปู เธอหยิบมันออกมาจากตู้ แต่ก็ต้อ
