ในห้องรับแขกของบ้านหลังใหญ่ บุหงัน ปุริมและอรุณกำลังนั่งดื่มชาพร้อมของว่าง ทั้งสามพูดคุยเรื่องที่ดินที่ผืนใหญ่ในจังหวัดภูเก็ต ที่มีนายทุนมาขอชื้อในราคาเกือบสามร้อยล้านบาท ปุริมกับอรุณอยากขายเพราะเห็นว่าราคาดี อีกทั้งตอนซื้อมาก็ซื้อมาในราคาที่ค่อนข้างถูก เนื่องจากตอนนั้นเจ้าของคนเดิมร้อนเงิน ราคาจึงต่ำกว่าที่ประเมินไว้ หากขายตอนนี้เท่ากับว่าได้กำไรเกือบครึ่ง
“ผมว่าราคานี้น่าสนใจนะครับคุณแม่ คนมาขอซื้อเขาจะเอาไปสร้างหมู่บ้านน่ะครับ” ปุริมบอกมารดาที่ยังคงนิ่งเฉย รับฟังแต่ไม่ได้พูดอะไร
“ที่ผ่านๆ มามีคนมาขอซื้อที่ดินตลอด แต่มีรายนี้ให้มากกว่าทุกราย สองร้อยเก้าสิบเจ็ดล้านเชียวนะคะคุณแม่ ถ้าพลาดคนนี้ไป ไม่รู้ว่าจะได้ราคาดีแบบนี้หรือเปล่า เราน่าจะรีบขายนะคะ”
อรุณได้ยินตัวเงินที่ผู้ซื้อเสนอ ตานางก็ลุกวาว เกือบสามร้อยล้านไม่ใช่น้อยๆ เก็บไว้ใช้จนตายก็คงใช้ไม่หมด สองสามีภรรย
