“ถ้าเธอคิดว่าเปิ้ลดีนักดีหนา ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูด พูดไปก็เท่านั้น เพราะเรื่องบางเรื่องเธอต้องรู้ด้วยตัวเองถึงจะยอมรับและเข้าใจ ฉันเชื่ออย่างหนึ่งว่า ใครที่เสแสร้งแกล้งทำ สักวันลายก็ต้องออก แล้ววันนั้นกำพรืดที่แท้จริงจะเปิดเผยออกมาเอง” อรุณวางช้อนลงบนจานรอง ขยับสายตามองอรุณ “คำพูดของฉันถ้าคนฉลาดฟังก็ต้องคิดได้ แต่ถ้าคิดไม่ได้ก็เป็นคนโง่ที่คิดว่าตัวเองฉลาด น่าสงสารและน่าสมเพช”
บุหงันทิ้งคำพูดเจ็บแสบให้สองสามีภรรยา ก่อนลุกเดินออกจากห้องกินอาหาร อรุณทำหน้างงและไม่เข้าใจในเรื่องที่แม่สามีพูด นางคิดว่า บุหงันไม่ชอบหน้าทิวาทิพย์ ถึงได้พูดออกมาเช่นนี้ อรุณจึงไม่ใส่ใจคำพูดบุหงัน กินมื้อเช้าต่อไปจนอิ่ม
เป็นไปตามที่บุหงันกล่าวไว้ว่า การเสแสร้งเป็นคนดีมักทำได้ไม่นาน ก็จะต้องเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงออกมา ทิวาทิพย์กลับมาบ้านศรุตจันทร์ตอนเจ็ดโมงเช้า มาถึงห้องนอ
