“ทรายอยู่หน่ายยยย...พี่คิดถึงทราย...พี่ร๊ากกกทราย...พี่ขอโทษ...กลับมาพี่...กลับมาหาพี่...ฮือ”
ปรินทร์รำพึงรำพันถึงพราวฟ้าตบท้ายด้วยการร้องไห้...เหมือนคนใจจะขาด ยุรนันท์กับดลภพมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกสมเพชและสงสาร เพื่อนของพวกเขาทำตัวเองทั้งนั้น
ในความมืดท่ามกลางราตรีกาล อรุณนอนไม่หลับ สมองนางนึกถึงทิวาทิพย์ หญิงสาวที่นางมอบความรัก ความเอ็นดูและความเมตตาให้หมดใจ ให้ทุกอย่างที่ร้องขอด้วยความเต็มใจ แต่นางกลับได้ความหลอกลวงมาแบบเต็มๆ
น่าแปลกอรุณควรโกรธ เกลียดและเคียดแค้นทิวาทิพย์ ที่ทำให้รู้สึกว่าตัวเองโง่ หลงกลทิวาทิพย์อย่างง่ายดาย ปอกลอกเงินไปกว่ายี่สิบล้านบาท แต่เปล่าเลย นางไม่มีความรู้สึกนั้น ทว่ากลับโยนเกลียดชัง ความแค้นไปให้พราวฟ้า หญิงสาวที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องนี้
นับตั้งแต่พราวฟ้าก้าวเข้ามาในชีวิตปรินทร์ ความสุขของอรุณก็ลดลงเกินครึ่ง นางขัดใจลูกชายมากที่ต
