“ฉันไม่ชอบเธอ อยากให้ปุ๊มีเมียที่ดีกว่านี้ สมฐานะกัน แต่เมื่อปุ๊เลือกเธอเป็นเมีย ฉันก็ไม่ห้ามเพราะเคารพการตัดสินใจของลูก เมื่อฉันนิ่งเฉยปล่อยให้มันเป็นไปตามกลไก บ้านก็สงบสุข เธอต่างหากที่ทำให้บ้านหลังนี้ลุกเป็นไฟ ทำตัวต่ำ เปิดเผยตัวตนออกมา แล้วเธอก็ยังไม่รู้สำนึกว่า เรื่องที่ตัวเองทำลงไปผิดหรือไม่ ทำให้โดมเสียใจจนไม่เป็นผู้เป็นคน เธอนึกถึงแต่ตัวเอง นึกถึงความพอใจ นึกถึงหน้าตาเป็นเรื่องสำคัญที่สุดในชีวิต” บุหงันมองลูกสะใภ้นิ่ง ก่อนพูดต่อ “เธอคงเห็นผลของการกระทำของตัวเองแล้วนะ โดมเสียใจที่ทรายจากไป เจ็บปวดที่เลือกทำตามคำสั่งแม่ที่บังคับโน่นนี่ราวกับเป็นเจ้าชีวิต เธอเคยเห็นโดมยิ้ม หัวเราะหรือพูดคุยกับเราเหมือนเดิมตั้งแต่ทรายไปไหม ก็ไม่เลย อยู่บ้านเดียวกันแต่ทำตัวเหมือนคนแปลกหน้าที่คุ้นเคย แทบจะกินเหล้าแทนข้าว เมาแทบทุกวัน ออกจากหาทรายทุกอาทิตย์ รถพังไปแล้วกี่คันเพราะมัวแต่มองหาทรายจึงไม่ทันระ
