“ทำไมแกหักหน้าแม่แบบนี้ แม่หาผู้หญิงดีๆ คู่ควรกับแก แต่แกก็ยังปฏิเสธ ไปพูดบ้าๆ อยู่ได้ แกไม่เห็นแม่เป็นแม่ใช่ไหม” อรุณสาดคำพูดใส่ลูกชาย
“ถ้าผมไม่เห็นคุณแม่เป็นแม่ ผมไม่มีวันไปกินข้าวกับผู้หญิงที่คุณแม่หามาให้แน่นอน คุณแม่สั่งให้ผมไป ผมก็ไปแล้วไงครับ ไม่ได้ขัดคำสั่งคุณแม่เลย แล้วถ้าผมจะคุยหรือบอกอะไรกับผู้หญิงคนนั้นมันก็เป็นสิทธิ์ของผม คุณแม่ห้ามผมไม่ได้หรอกครับ” ปรินทร์ตอบโต้ “ต่อให้คุณแม่พาผู้หญิงมาให้ผมรู้จักอีกร้อยคนพันคน ผมไม่มีวันสนใจ ผู้หญิงที่ผมรักคือทรายคนเดียวครับ”
“ในที่สุดแกก็ยอมรับว่า แกรักทรายมากกว่าฉัน” อรุณพูดด้วยความโมโห
“มันคนละเรื่องกันนะครับ ความรักที่ผมมีให้คุณแม่กับทรายต่างกันนะครับ” คนเป็นลูกพยายามอธิบาย
“จะต่างกันได้ไง มันไม่ต่างกันหรอก” อรุณดื้อดึงเถียงปรินทร์ถอนหายใจยาว เขากลุ้มเรื่องนิสัยมารดามาก ไม่รู้ว่าจะจัดการอย่างไร
“ผมเหนื่อยครับ อยากพักผ่อน ขอตัวนะครั
