เมื่อเข้ามาในห้องนอน ปรินทร์วางช่อดอกไม้ลงบนโต๊ะเครื่องแป้ง ก่อนเดินไปเปิดดูตู้เสื้อผ้า เพราะหากพราวฟ้าไปจากเขาจริง เสื้อผ้าก็ต้องหายไป
‘เสื้อผ้าก็ไม่เห็นเสื้อผ้าจะยุบลง มันก็ยังคงแขวนอยู่เต็มตู้’
เขาใจชื้นเมื่อเห็นว่าเสื้อผ้าพราวฟ้ายังคงถูกแขวนไว้อย่างเป็นระเบียบ มองดูแล้วเสื้อผ้าที่เขาซื้อให้และบุหงันซื้อให้ก็อยู่ครบ นุ่นคงเข้าใจผิดไปเอง ปรินทร์ก้าวเดินมายังเตียงนอนของตน เขาถอนหายใจแล้วหย่อนก้นนั่งริมเตียง ในใจตอนนี้คิดว่า พราวฟ้าคงออกไปข้างนอกเพื่อสงบสติอารมณ์เหมือนตน อีกสักพักก็กลับมาเอง ฉับพลันนั้น สายตาปรินทร์มองเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งพับวางอยู่บนโต๊ะ มีนาฬิกาปลุกทับอยู่ ด้วยความอยากรู้และสงสัยว่า กระดาษแผ่นนี้คืออะไร เขาไม่รอช้ารีบหยิบมันขึ้นมาเปิดดูทันที
มันคือจดหมาย ลายมือที่เขียนลงบนกระดาษ เป็นลายมือของพราวฟ้า
คุณโดม
สิ่งของที่คุณซื้อให้ทราย ทรายไม่ได้เอาไปสักชิ้นเดียว ทุกอย่าง
