“มีคุณครูประจำชั้นที่สอน เขาสงสารก็ช่วยในเรื่องค่าเล่าเรียนและขอทุนให้ เรียนอยู่จนจบมอหก ตอนนี้มาอยู่กรุงเทพฯ ได้สองปีแล้ว ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ทำงานก็ที่คุณเห็น ฉันพักอยู่ใกล้ ๆ ไม่ไกลจากที่ทำงานหรอก อยู่หอพักห้องน้ำรวม ค่าเช่าเดือนละสองพันบาท”
เธอหยุดไปชั่วขณะหนึ่ง ตอนนี้รู้สึกเจ็บปวดอยู่ในใจแปลบที่เขาทำให้นึกถึงเรื่องของพ่อกับแม่
‘ทำไมต้องมาซักประวัติกันขนาดนี้ ฉันยังไม่เห็นอยากรู้เรื่องของคุณเลย’
“จะถามอะไรอีกไหม”
ปวีนุชมองสบตาเขาก่อนจะสะบัดหน้าไม่อยากคุยด้วยกะพริบตาปริบ ๆ ไล่น้ำตาที่เอ่อขึ้นมา รู้สึกนอยด์ ๆ น้ำตาคลอ
“ไม่ถามแล้ว” ลายไม้ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้
ลายไม้หยิบเอาผ้าผืนหนึ่งในตู้ขึ้นมาคลุมไหล่ให้ เพราะไม่อยากเห็นเธอโป๊ เสื้อผ้าของเธอเขาส่งให้พนักงานนำไปซักแล้ว เขาเห็นว่าเธอไม่ได้ใส่เสื้อชั้นใน กลัวเธออาย อีกอย่างเขาคิดว่าปวีนุชคงไม่เคยจะแต่งตัววับ ๆ แวม ๆ จริง ๆ
แล
