ปวีนุชรีบหมุนตัวนอนตะแคงหันหลังให้ทันที ในหัวสมองมันคิดไปหมด วนเรื่องราวที่เกิดขึ้นไปมาเหมือนหนังที่ฉายฉากเดิมซ้ำ ๆ
‘เมื่อคืนคนที่ขับรถคันนั้นก็ต้องเป็นเขาสินะ ถ้าเขาเป็นน้องคุณปาปูน พี่ชายคนนั้น โธ่..ยายพายแกพลาดท่าเสียแล้ว’
‘นายมันปิศาจร้ายชัด ๆ เป็นคนนิสัยไม่ดี เขาไม่เห็นเหมือนกันกับพี่ชายเลย กักขฬะ ปากก็เสีย’ เธอต่อว่าเขาในใจ นึกค้อนเคืองชายหนุ่มไปหมด
สองแขนรีบยกขึ้นมากอดอก รู้สึกหนาว ๆ ขึ้นมาในหัวใจ น้ำตาก็ยังนองไปทั้งใบหน้า ลายไม้ขยับตัวเองลงจากเตียง และเข้าไปในห้องน้ำ ปล่อยให้เธอร้องไห้ให้พอใจละกัน
ปวีนุชรีบลุกขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงเขาปิดประตูห้องน้ำ เธอหยิบแว่นขึ้นมาใส่ เดินวนไปรอบ ๆ สำรวจหาข้าวของตัวเองแต่ไม่มี
‘กระเป๋าของฉันละ กุญแจห้อง มือถือ สมบัติชิ้นสุดท้ายของฉัน’
เธอเริ่มเป็นกังวล ตอนนี้ก้มมองดูตัวเอง เสื้อผ้าก็ไม่มีจะใส่ เธอมองเสื้อผ้าที่จะเอามาใส่ เดินเปิดไปในตู้
