บทที่9.อุบัติเหตุพิศวาส
ชายหนุ่มก็ไม่รู้เช่นกัน...เขาทำแบบนี้เพื่ออะไร?
ยามสายในวันที่แดดอ่อนๆ เนื่องจากมีกลุ่มเมฆหนาทึบเกาะกลุ่มรวมตัวกันอยู่บนแผ่นฟ้า สีดำทะมึนนั่น คือสัญญาณจากฟ้า หากไม่มีสายลมกรรโชก อีกไม่นานฝนก็คงเทลงมา...
นรสิงห์นั่งจิบกาแฟอยู่ที่เก้าอี้เหล็ก เขามองเหม่อออกที่แผ่นน้ำ มีริ้วคลื่นเล็กๆ วิ่งกระทบริมฝั่ง...เป็นบรรยากาศแสนสงบ แต่คนที่นั่งนิ่งๆ หาได้สงบไม่ ภายในใจของชายหนุ่ม รุ่มร้อนแปลกๆ
“อ้าว...นึกว่าหลับยังไม่ตื่น”
หนุ่มบ้านนอกตัวดำ ที่ตื่นเช้าเป็นนิจร้องทัก หิรัญเพิ่งกลับมาจากกรุงเทพฯ เขาตรงดิ่งมาหาเพื่อนเลย เมื่อมีของฝากที่เพื่อนพ่อยัดเหยียดให้มาหลายอย่าง...
“หายหัวไปเลยนะ...ไปไหนไม่คิดจะส่งข่าวบอกบ้าง โทรศัพท์ก็มี ไม่คิดจะโทร. หากันบ้างวะ”
หนุ่มเสน่ห์แรงบ่นอุบ หิรัญโทร. บอกครั้งเดียวแล้วก็หายเงียบไปเลย
