วอน(อย่าลืม)รัก

0 บทนำ มือที่ชูสูงอย่างไม่จำเป็นของเพื่อนทำให้เขาเผยรอยยิ้มเบาบางขณะสาวเท้าตรงไปยังโต๊ะตัวนั้นในมุมหนึ่งของคาเฟ่ข้างโรงพยาบาลภายในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ร่างสูงสมาร์ตเลือกทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม “ไงมึง” ปารัณเอ่ยทักทายง่ายๆ  “เรื่อยๆ แหละ” ธิติพยักหน้าเป็นการทักทาย ยกแก้วกาแฟเย็นไปวางตรงหน้าอีกฝ่าย พนักงานร้านเพิ่งนำมาเสิร์ฟก่อนเพื่อนเขาจะเข้ามาไม่กี่นาที “กูดีใจมากเลยว่ะไพนต์ ในที่สุดมึงก็ยอมกลับมา” “ไอ้ต้า มึงพูดเหมือนกูไปไหนไกล” ปารัณหัวเราะเบาๆ ก่อนคว้าแก้วขึ้นไปดูดหลายอึก ขณะเพื่อนสนิทส่ายหน้า ก่อนจะจ้องหน้าเขาเขม็ง ทำให้เขาหลุดหัวเราะออกมา “ขืนมึงจ้องกูต่ออีกสองวิ กูอาจจะท้องได้นะ” “ส้น...” “จุ๊ๆ คุณหมอออร์โธฯ พูดจาไม่สุภาพ” “เห็นหน้ามึงแล้วโคตรคันมือคันตีนว่ะ แล้วนี่พี่สาวมึงกับหลานย้ายมาอยู่ที่นี่แล้วสิ” “อืม ขืนปล่อยให้ไอ้พี่เขยขับรถไปกลับบ่อยๆ กลัวพี่กูจะเป็นหม้ายว่ะ” “ปากมึงนี่” ธิติได้รู้เรื่องลึกๆ ครอบครัวของเพื่อนเมื่อคราวนั้น ปารัณไม่ชอบพูดเรื่องครอบครัวนัก ปารัณกับปรานิสาถูกแยกกันเลี้ยง หลังจากหย่าขาด พ่อเอาเขาไปเลี้ยง ส่วนแฝดพี่ปรานิสาแม่เป็นคนเลี้ยง ต่างคนต่างมีครอบครัวใหม่หลังเลิกกัน แม่ของเขาโกรธพ่อมาก ส่วนเขาที่มีหน้าตาประพิมพ์ประพายเดียวกับพ่อเลยถูกเกลียดไปด้วย ความเกลียดชังทำให้แม่กีดกันไม่ให้เขากับพี่สาวฝาแฝดเจอกัน กระทั่งเรียนมัธยมต้น พวกเขาได้ติดต่อกันผ่านทางเฟซบุ๊ก และแอบติดต่อกันเรื่อยมา เขากับพี่สาวใช้นามสกุลต่างกัน คนที่ไม่สนิทจึงไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาเป็นพี่น้องกัน “ไมล์ลงเอยกับคนรักได้ก็ดีแล้ว หลานมึงจะได้พร้อมหน้าครอบครัว” ธิติขยับตัวลุกยืน พยักหน้าให้เพื่อน “ไปเหอะ อาจารย์หมอรอมึงอยู่” “อืม” “กูอยากบอกมึงอีกทีว่ะ กูดีใจที่มึงมา ก่อนที่...” ปารัณเหลือบสายตาไปมองเพื่อน เข้าใจสิ่งที่เพื่อนละไว้ เขากระตุกยิ้มหยัน โดยไม่พูดอะไรอีก จังหวะนี้เอง ประตูหน้าร้านถูกผลักเข้ามาจนเกือบจะกระแทกตัวเขา “อุ๊ย! ขอโทษค่ะ” คนเปิดเข้ามาเป็นผู้หญิง พอเห็นว่าเกือบกระแทกคนอื่นเข้า เธอรีบเอ่ยขอโทษทันที ก่อนจะชะงักทั้งเขาและเธอ “อ้าว หมอต้า” “ผิง มาซื้อกาแฟเหรอ” “อืม” รติมายิ้มให้เพื่อนที่เรียนหมอมาด้วยกัน ครั้นเหลือบมองมาทางอีกคน รอยยิ้มบนใบหน้าค่อยๆ เลือนหายไป ก่อนจะกลายเป็นเรียบราบไร้อารมณ์ ปารัณรับรู้ว่าในช่องอกมีแรงบีบอัดแปลกๆ ดวงหน้าเรียวรูปไข่หันกลับไปคุยกับธิติ “ขอตัวนะต้า” “อะ อืม” ปารัณยืนนิ่งขึง ใช่ว่าทำตัวไม่ถูกกับการได้เจอสาวสวย เพียงแต่แววตาที่มองสบมาดวงนั้น เต็มไปด้วยความว่างเปล่าอย่างน่าใจหาย เธอไม่ทักเขา ไม่แม้จะชายตาแลเป็นครั้งที่สอง เดินผ่านเขาไปด้วยท่าทางมาดมั่นดั่งนางหงส์สง่า ส่วนเขาเป็นอากาศธาตุไร้ความหมาย ไร้ตัวตน โดยไม่ทันคิด สองขาขยับก้าวตามไป ธิติจะคว้าเพื่อนไว้ แต่ไม่ทัน ได้แต่ถอนหายใจเฮือกๆ รอดูสถานการณ์ “จะไม่ทักกันหน่อยเหรอผิง” รติมาละสายตาจากวิวนอกร้านปรายตามองร่างสูงที่เข้ามานั่งเก้าอี้ตรงข้าม เธอโทรสั่งกาแฟไว้แล้ว พนักงานยังทำไม่เสร็จจึงต้องนั่งรอ “สวัสดีค่ะคุณหมอปารัณ” “ห่างเหินกันจังนะ” หน้าคมคายระบายยิ้มถือดี หากเธอไม่ใส่ใจ ประโยคต่อมาทำให้เธอต้องมองเขาเต็มตา “หรือว่าลืมชื่อเล่น ‘ผัว’ แล้ว” เธอจุดยิ้มมุมปากเก๋ไก๋ ดวงตาคู่สวยก็ยังว่างเปล่าและชาเฉย มันเป็นยิ้มที่ส่งไม่ถึงดวงตาและหัวใจที่แล้งผากมานาน “คนเราอยู่กับปัจจุบันและอนาคต ‘อดีต’ ก็เป็นได้แค่สิ่งที่ผ่านมาแล้ว โดยเฉพาะ ‘อดีตที่ผิดพลาด’ คนส่วนใหญ่มักเลือกจะลืมมันทิ้งไป” หมอสาวเอ่ยน้ำเสียงเรียบนิ่งไร้คลื่นลม ก่อนจะลุกจากเก้าอี้เพื่อไปรับเครื่องดื่ม ปารัณฉวยข้อมือไว้ ทำให้ทั้งสองต้องมองหน้ากันอีกครั้ง “ผิดกับฉัน อะไรที่เป็นของฉันในอดีต ปัจจุบันหรืออนาคต มันก็ต้องเป็นของฉันคนเดียว” “ฟังดูยโสโอหังดีนะ แต่ก็อย่าลืมว่า ไม่มีใครกลับไปเก็บเกี่ยวความสำเร็จในอดีตได้หรอก” รติมาบิดแขนเบาๆ อาจเพราะอีกฝ่ายไม่ได้จงใจจับกุมจึงหลุดง่ายดาย เธอคลี่ยิ้มไร้ความหมายให้ก่อนจะหมุนตัวเดินหนีไป “มึงทำบ้าอะไรไอ้ไพนต์” ธิติปรี่เข้ามาแค่นเสียงถามเพื่อนเบาๆ “มึงควรจะขอโทษ ขอโอกาสจากผิงดีๆ ไม่ใช่มาอวดเบ่งใส่เธอแบบนี้ แล้วเป็นไง ทีนี้เรื่องที่ยากก็จะยิ่งยากขึ้นไปอีก” “ดีแล้ว” ปารัณมองตามร่างระหงจนเธอเดินออกประตูคาเฟ่ไป “แบบนี้เหมาะสมดี” ต่อให้เธอเย็นชากว่านี้ แข็งกร้าวกว่านี้ ก็ให้รู้ไปว่า เขาจะเอาเธอกลับคืนมาไม่ได้ ได้เขาเป็นผัวแล้ว เธอต้องมีเขาเป็นผัวคนเดียวจนวันตาย...