ตอนที่15
1629 คำ
"จอดตรงนี้แหละค่ะ"
ฉันชนิตลงมาจากรถแท็กซี่เพราะเธอจะแวะซื้อของส่วนตัวใกล้คอนโดที่พัก
เล่นเอากลับมาเกือบค่ำเหมือนกัน เพราะนั่งคุยกับคุณกรองทองนานไปหน่อย ที่แท้ท่านก็เป็นคนที่ดูน่าเกรงขามและแข็งกระด้างเพียงภายนอกเท่านั้น
เพียงแค่ได้สนทนากัน ฉันชนิตกลับรับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่อ่อนโยนมีเมตตาและใจดีของท่าน
"นิต"
ฉันชนิตเดินคิดอะไรมาเพลินจนเกือบชนเข้ากับคนร่างสูงตรงหน้าที่ยืนรอขวางเธออยู่ก่อนแล้ว
"คุณธันว์"
"คุณพักอยู่คอนโดนี้เหรอ?"
ธันว์มองขึ้นไปตามตึกสูงของคอนโด เพราะเห็นว่าฉันชนิตกำลังจะเดินมุ่งหน้าเข้าคอนโดแต่เขามาขวางเอาไว้เสียก่อน
สายตาคมกริบของธันว์มองฉันชนิตด้วยความคิดถึง แต่เป็นเพราะเขาเองที่คิดผิดผลักไสเธอออกไปจากชีวิต
ถึงแม้จะรู้ใจว่ารัก ก็ไม่ทันแล้วแต่ก็ต้องยอมแพ้ให้กับความต้องการของหัวใจในตอนนี้โดยสิ้นเชิง
"มีอะไรหรือเปล่าคะ?"
"เปล่า"
"งั้นขอตัวก่อนนะคะ"
ฉันชนิตไม่อยากจะคุยกับธันว์เลยจะเดินผละจากไปให้ไว แต่เขาดึงรั้งแขนของเธอไว้
"ผมคิดถึงคุณ"
"ปล่อยค่ะ! ปล่อยนิต!"
"ไปกับผมเถอะนะ"
ธันว์ลากฉันชนิตขึ้นรถเก๋งคันหรูยี่ห้อแพง แล้วดันร่างของเธอเข้าไปนั่งในรถจนสำเร็จ
"จะพานิตไปไหน?"
"อยู่เฉยๆ"
ธันว์รีบขับรถเหยียบคันเร่งออกไปอย่างเร็ว เขาแค่ขับรถผ่านมาเห็นฉันชนิตเดินอยู่ริมถนนพอดี เลยจอดรถกะทันหันนาทีนี้เขาเพียงอยากอยู่กับเธอตามลำพังเท่านั้น
แต่เหตุการณ์ทั้งหมดแดนดินเห็นพอดี เขากำลังจะเดินมาหาฉันชนิต แต่เห็นธันว์เดินลงมาจากรถแล้วลากเธอไปเสียก่อน เขารีบขับรถตามไปด้วยความโกรธสุดขีดที่ธันว์มาทำแบบนี้กับคนที่เขารัก
"ไอ้ธันว์ มึงกับกูคงต่างคนต่างอยู่ไม่ได้แล้ว"
แดนดินสบถออกมาอย่างโกรธขึ้ง เขาเหยียบคันเร่งตามไปอย่างเร็วปานพายุ ทั้งอารมณ์และความเร็วของรถ
ตึ่ง !
(คุณแดนช่วยนิตด้วย คุณธันว์พานิตมา)
เสียงข้อความดังขึ้น
'คุณอยู่เฉยๆนะอย่าให้นายธันว์รู้ตัว ผมขับรถตามอยู่เห็นมั้ย?'
แดนดินส่งข้อความกลับไป
-ฝั่งของธันว์-
ฉันชนิตมองที่กระจกรถเห็นรถแดนดินขับตามมาจริงๆด้วย เธอรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาทันทีแต่ก็อดรู้สึกผิดไม่ได้เพราะสร้างความเดือดร้อนให้แดนดินอีกแล้ว
"จะพานิตไปไหน?"
"พาไปรำลึกความหลังผมบอกแล้วไง ว่าผมคิดถึงคุณ"
"คุณไม่ควรทำแบบนี้ ระหว่างเรามันจบไปเพราะน้ำมือของคุณเองนะคุณธันว์"
"ผมขอโทษ"
"นิตให้อภัยคุณค่ะ แต่คุณต้องพานิตกลับตอนนี้"
ฉันชนิตใจดีสู้เสือ
"ไม่!"
ธันว์ตะคอกกลับมาที่เห็นฉันชนิตยืนยันจะกลับอย่างเดียว ผิดกับฉันชนิตคนก่อนที่ต้องการเขาตลอดเวลา
"นิตไม่ได้รู้สึกอะไรกับคุณแล้ว"
"คุณรักมันเหรอ รักไอ้แดนดินใช่มั้ย?"
"ใช่ นิตรักคุณแดน"
เพียะ!
"วันทอง!"
หน้าของฉันชนิตหงายไปตามแรงตบของเขา ความเจ็บแปลบทำให้ฉันชนิตถึงกับน้ำตาไหลออกมา รอยแดงเป็นจ้ำๆปรากฎขึ้นบนใบหน้าของเธอ ฉันชนิตไม่คาดคิดว่าธันว์จะกล้าทำร้ายเธอขนาดนี้
"คุณมันเลว!"
"คนเลวคนนี้แหละ ที่เคยเป็นผัวของเธอ และจะไม่ยอมให้ไอ้สารเลวนั้นมันแย่งเธอไป ไม่มีวัน!"
ฉันชนิตน้ำตาไหลร่วงรินลงมา เจ็บปวดใจนักที่โดนเขาทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจ ธันว์เมื่อรู้สึกตัวขึ้นมาได้เพราะเห็นน้ำตาของเธอก็รู้ตัวว่าเผลอทำรุนแรงไป
"นิต ผมขอโทษ"
ฉันชนิตไม่พูดอะไร เธอนิ่งเงียบกริบไม่ตอบโต้ตอนนี้ถ้าธันว์จะพาเธอไปฆ่าเธอจะไม่ร้องขอชีวิตสักคำ เอาเถอะถ้าจะลงทัณฑ์กันให้ตายกันไปข้างนึงก็ช่างเถอะ เธอมันโง่เอง
ธันว์จอดรถข้างทางกะทันหัน
"เรากลับมาคบกันเถอะนะ ผมรู้ตัวแล้วว่าผมไม่ได้รักเขมจิรา ผมรักคุณ"
ถ้าเป็นเมื่อก่อนคำพูดแบบนี้ฉันชนิตคงจะดีใจจนเนื้อเต้น แต่ตอนนี้เธอได้ฟังมันแล้วกลับรู้สึกสะอิดสะเอียน
ฉันชนิตไม่ตอบโต้แต่มองหน้าเขาด้วยความเกลียดชัง
"ทำไมคุณมองผมแบบนั้น"
ธันว์รู้สึกเจ็บปวดกับสายตาโกระเกลียดที่ฉันชนิตใช้มองเขา
"นิตไม่ได้รักคุณแล้ว"
ธันว์จับไหล่ทั้งสองข้างของเธอไว้
"เพราะมันใช่มั้ย?"
ธันว์เขย่าร่างบางด้วยความโกรธขึ้นมาอีกครั้ง เขาก้มลงไปจะจูบแต่ฉันชนิตหลีกหนี ไม่ยอมให้เขาจูบ เธอขัดขืนเต็มที่ ตัวเธอสั่นไหวไปหมดด้วยความกลัว
"หนีงั้นเหรอ นี่นิตรังเกียจผมขนาดนี้เลยเหรอ?"
พลั่ก!
ประตูถูกเปิดออก
"คุณแดน!"
ฉันชนิตสลัดจากการเกาะกุมของธันว์แล้ววิ่งเข้าหาอ้อมกอดแข็งแรงของอีกคน
"ทำอะไรน่ะ?"
แววตาที่โกรธขึ้งมองธันว์อย่างเอาเรื่อง
"กูจะเอาเมียของกูคืน"
"เมียมึงอยู่ที่บ้านมึงโน้น แถวนี้มีแต่ผู้หญิงของกู"
แดนดินขึ้นเสียงใส่ธันว์อย่างโมโหโกรธาเต็มที เขาเกินที่จะอดทนแล้ว ถ้าฉันชนิตไม่รั้งเอาไว้ คงได้ซัดหน้าของธันว์ให้นอนลงไปกองกับพื้นแน่
"อย่านะคะคุณแดน อย่าเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือ"
ฉันชนิตส่ายหน้าไม่ให้แดนดินใช้กำลัง เพราะมันจะกลายไปเป็นเรื่องใหญ่ได้
"ไปกันเถอะค่ะ"
ฉันชนิตดึงแดนดินให้ออกมาจากตรงนั้น แต่ทว่า
ผลัวะ!
หมัดของแดนดินซัดเข้าไปที่ใบหน้าของธันว์อย่างแรงจนร่างของธันว์ลงไปนอนกองกับพื้นอย่างไม่ทันตั้งตัว
"คุณแดน!"
"มึงไอ้แดน"
ธันว์ลุกขึ้นมาตั้งใจจะเอาคืนแดนดิน
"หยุดค่ะ!"
ฉันชนิตมายืนกั้นไว้ตรงกลางขวางทั้งคู่ไว้ไม่ให้ต่อสู้กัน สองหนุ่มจ้องหน้ากันเขม็งเตรียมจะซัดใส่กันเต็มที่ ธันว์เช็ดเลือดที่มุมปากเพราะโดนต่อยจนปากแตกจากเมื่อสักครู่ เขามองแดนดินอย่างแค้นเคือง
"มึงจำไม่ได้เหรอไอ้ธันว์ว่ามึงทำอะไรกับผู้หญิงคนนี้ไว้บ้าง"
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับมึงไอ้แดน"
"กูจะบอกอะไรให้นะ วันที่นิตถูกมึงทำร้ายจิตใจจนต้องเข้าโรงพยาบาล นิตต้องเสียลูกในท้อง ต้องตกงาน เป็นเพราะมึงทั้งนั้น และคนที่ยืนอยู่ข้างนิตในตอนนั้น ไม่ใช่มึง มึงมันก็แค่ไอ้สารเลวตัวนึง"
แดนดินแผดเสียงออกมาดังลั่นด้วยความโกรธเกรี้ยวจนเกินที่เขาจะอดทนกับกระทำอันเลวทรามของธันว์อีกแล้ว ส่วนธันว์นั้นถึงกับอึ้งเมื่อรู้เรื่องที่ฉันชนิตแท้งลูก เขากระพริบตาถี่ๆจ้องไปที่ใบหน้าของฉันชนิต
"แท้งลูก!"
"พอเถอะค่ะคุณแดน"
"ผมจำเป็นต้องพูด"
"ให้เรื่องมันจบลงแค่นี้เถอะค่ะ นิตไม่อยากพูดถึงเรื่องในอดีตเพราะนิตรู้สึกขยะแขยงตัวเองค่ะ"
เสียงสั่นพร่าพร้อมหยดน้ำตาที่หยดลงมาอาบแก้มนั้นบ่งบอกให้แดนดินรู้ว่าเธอกำลังเจ็บปวด ชายหนุ่มเข้าดึงรั้งร่างบางของเธอเข้ามาให้ซบลงบนไหล่ซ้ายของเขา มืออีกข้างโอบกอดเธอไว้อย่างหวงแหน
"ครับ เรากลับกันเถอะ"
"นิต.."
ธันว์ยังไม่วายที่จะเรียกชื่อฉันชนิตอีกครั้งอย่างแผ่วเบา ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามาเมื่อรู้ความจริงเรื่องทุกอย่าง ในตอนนั้นเป็นจริงอย่างแดนดินพูดเขาไม่เคยที่จะนึกแยแสฉันชนิตเลย ณ ตอนนั้นธันว์นึกถึงแต่ตัวเองและมองผู้หญิงเป็นเพียงของเล่นที่เอาไว้เพียงสนองความใคร่ของตัวเองเท่านั้น เรื่องทุกอย่างมาถึงจุดนี้ได้ก็เพราะตัวของเขาเองทั้งนั้น
"อย่ามายุ่งกับพวกเราอีก ไม่งั้นกูไม่ปล่อยมึงไว้แน่"
ธันว์ทรุดนั่งลงอย่างหมดแรงในตอนนี้เขากำลังสับสนถึงความผิดชอบชั่วดี เมื่อนึกถึงลูกของเขาที่ฉันชนิตแท้งไป น้ำตาของลูกผู้ชายเอ่อล้นเตรียมที่จะไหลออกร่วงลงมา มองคนตรงหน้าที่กำลังเดินจากไปอย่างช้าๆ ราวกับว่าทุกวินาทีนั้นแดนดินได้กระชากเอาหัวใจของเขาไปด้วย
กว่าจะรู้ว่าเสียสิ่งที่มีค่าไปก็สายเกินจะเรียกร้องคืนกลับมา เพราะความเห็นแก่ตัวที่มันครอบงำจิตใจแท้ๆ ถึงจะมาสำนึกหรือรู้ตัวอะไรตอนนี้มันก็ไม่อาจจะย้อนกลับคืนไปแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว
"ลูก!"
ธันว์หัวเราะเยาะหยันตัวเองปนร้องไห้ออกมาราวกับคนเสียสติไปแล้ว เขายังคงนั่งนิ่งอยู่ข้างรถเก๋งคันหรู ความจริงเรื่องที่แดนดินบอกเมื่อสักครู่ยังคงวนเวียนอยู่ข้างหูเขา ราวกับว่าแดนดินยังคงพูดกรอกหูเขาอยู่ซ้ำๆ
"นี่เรากำลังแพ้ แพ้อย่างนั้นเหรอ?"
- ผู้เขียน
