CHAPTER 17
ตอนนี้ผมแทบบ้าคลั่งด้วยกุญแจเพียงดอกที่ยัยเพื่อนรักของพี่มิลล์เล่นงานผมเอาซะตอนนี้เหงื่อชุ่มไปทั้งตัวหน้าผมไม่ต่างจากสภาพคนจรจัด มันเป็นความหวังของผมเลยด้วยซ้ำที่ทำให้ผมพยายามหาอยู่อย่างงี้ไงเล่า
แล้วกระถางกุหลาบที่เป็นอันแรกที่ผมได้มองข้ามไปเพราะคิดในใจว่าคนอย่างนาซีจะต้องซ่อนไว้ไม่อันกลางๆ ก็อันท้ายสุดแต่ผมกับต้องผิดหวังที่ไม่มีอะไรเลยนอกจากฝุ่นดินต่างๆ จนครั้งนี้เป็นกระถางสุดท้ายแล้วถ้ามันไม่มีผมก็คงต้องใช้กำลังงัดบ้านหลังนี้ซะ
ตึก!
กระถามอันที่แรกถูกยกขึ้นแล้วก็ทิ้งลงอย่างไม่ใยดีเมื่อสายตาสีเทาเหม่นสะดุดเข้ากับโลหะที่สะท้อนแสงไฟอันเล็กๆ ที่ขึ้นชื่อว่ากุญแจผมรีบคว้ามาแล้วไขเข้าบ้านหลังนั้นโดยไม่ลืมล็อคมันเอาไว้อย่างเดิม
การย่างก้าวในแต่ละครั้งมันช่างลุ้นระทึกมากเหมือนกับผมอยู่ในหนังสะยองขวัญที่ฉายแล้วน่ากลัว จิตใจที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเพราะมีความกลัวเริ่มเข้ามาเกาะกุม
