CHAPTER 16
จากนั้นผมก็รีบออกมาจากงานปาร์ตี้ทันทีเพราะงานมันกร่อยไปหมดแล้วไม่มีใครมีอารมณ์มานั่งดื่มหรอกมั้งวะ โดนเทขนาดนี้! แต่มันต้องไม่เป็นแบบนี้เหรอผมต้องเอาพี่มิลล์กลับมาเป็นของตัวเองอีกครั้งให้ได้ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตามถึงอารมณ์พี่มิลล์จะร้ายแรงมากเพียงไหนมันก็คงไม่เท่ากับอารมณ์ของผมหรอกครับ
งานนี้ไม่มีใครเข้าข้างผมทั้งนั้นเพราะมันเป็นความผิดของผมเองที่เลือกใช้วิธีนี้โดยที่ไม่นึกถึงจิตใจพี่มิลล์ อีกอย่างหนึ่งก็ใครมันจะไปรู้ล่ะวะว่าพี่มิลล์จะรู้?
ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ
จนกระทั่งผมเดินมาตามทางใต้ดินที่ทำเอาไว้สำหรับไว้รถลูกค้าที่เข้ามาเที่ยวในงานปาร์ตี้โดยเฉพาะเสียงฝีเท้าหนักๆ ก็เดินตามผมอย่างอย่างเร่งรีบทันทีที่ผมหยุดฝีเท้าปริศนาบ้านั้นก็หยุดตาม หึ! รอยยิ้มเหยียดยกยิ้มอย่างเป็นต่อสำหรับผมไม่มีการหลบอยู่แล้วตาต่อตาฟันต่อฟันจะเล่นแบบนี้ก็ได้เทนจัดได้จัดให้
ผมก้าวเท้าเดินอย่างปกติโดยไม่ลืม
