CHAPTER 15
ผมตะคอกใส่แพทชาอย่างสุดกำลังมากเกินไปกว่าครึ่งที่ตัวเองมี มันไม่ใช่ว่าผมยังแคร์ยังรักผู้หญิงคนนี้หรอกนะ อดีตมันผ่านไปนานและมันก็ไม่มีค่าอะไรให้ผมจดจำอีกต่อไปแต่มันก็ยังลืมไม่ได้หรอกถึงผมจะพยายามลืมมาแค่ไหนความทรงจำที่ไม่ดีเหล่านั้นก็ยังตามมาหลอกหลอนจนเปลี่ยนเป็นแค้นทั้งๆ ที่ไม่ได้รัก
แต่ผมอยากให้ผมพวกเขาหมดสิ้นทุกอย่าง
อดีตที่ผ่านมา...
เด็กหนุ่มหน้าตาดีผิวขาวที่พึงพ้นวุฒิภาวะเพียงแค่วันเดียวเดินถือถุงข้าวที่มีอาหารหลากหลายอย่างทั้งของคาวและหวาน รอยยิ้มของเขาช่างมีความสุขมากขึ้นทุกวันก็เพราะวันนี้เลิกงานประจำเร็วกว่าทุกวันจึงอยากที่จะกลับบ้านเร็วกว่าปกติเพื่อมุ่งไปหาภรรยาแต่เท้าต้องหยุดชะงักตรงประตูบ้านขนาดกลางที่ตั้งตระหง่านทิ้งตัวเมืองไปเกือบครึ่ง
ใบหน้าที่ยิ้มแยมกับปรับเปลี่ยนสีหน้าออกเป็นเศร้าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนใหม่ชีวิตพร้อมๆ กับถุงกับข้างต่างร่วงจากมือใหญ่ลงกระท
