CHAPTER 14
ผมมองสายตาที่พี่มิลล์ส่งมาให้มันมีความเจ็บปวดมากเมื่อเธอได้ยินว่าผมเป็นคนชวนแพทชามาในงานปาร์ตี้แห่งนี้ด้วยตอนนี้ผมตัวเหม็นแต่เหล้าที่เธอเล่นสาดมาเต็มตัวพรางส่งกลิ่นแรงเหม็นมากยังดีหน่อยที่ผมหลบใบหน้าจากเหล้าแก้วนั้นได้ทันท่วงที
ยอมรับว่าอารมณ์ของพี่มิลล์ร้ายแรงมากและแพทชาไม่มีทางรับไหวถ้าเธอองค์ลงอย่างเต็มตัวที่เห็นมันก็แค่เพียงเศษเสี้ยวเท่านั้น ความจริงแล้วผมมีเหตุผลที่ต้องทำแบบนี้แต่ไม่คิดว่าพี่มิลล์จะรู้แล้วมาหาเรื่องถึงที่เสียก่อน
“ยัยมิลล์ฉันว่าใจเย็นๆ ดีกว่ามันอาจจะไม่เป็นอย่างนั้นก็ได้”
เพื่อนที่ชื่อว่านาซีของพี่มิลล์พยายามพูดให้เธอใจเย็นลงบ้างแต่มันก็คงเท่านั้นเพราะไม่มีทางเป็นแบบนั้นได้อย่างแน่นอน เธอไม่สามารถละสายตาที่ดุจเปลวเพลิงลุกไหม้อย่างเต็มที่ได้หรอก ยิ่งประโยคสุดท้ายมันก็เหมือนว่าเธอได้บอกเลิกผมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“หึ! อย่างไหนละนาซี” ฉันพูดตอบเพื่อนตัวเอ
