ขอคุยด้วยหน่อย 2
1126 คำ
“สบายดีไหม”
เรียวคิ้วโก่งยกขึ้นเล็กน้อย “ถามแค่นี้? ก็สบายดีนะ เรื่อยๆ” เธอไม่คิดจะถามเขากลับ คนอย่างอธิวรรธน์ ยมบาลคงจะไม่อยากรับตัวไปอยู่ด้วยนักหรอก เพราะกลัวชะนีที่ยมโลกเดือดร้อน “คุณก็ถ้าว่างๆ ไปตรวจเอดส์บ้างนะ”
“เบลล์.. หยอกพี่ใช่ไหมเนี่ย” เขาแทบจะยกมือขึ้นปาดเหงื่อ ไหนล่ะ? เบลล์สาวน้อยแสนอ่อนหวาน ทำไมตอนนี้มัน..
“เตือนด้วยความหวังดี เอาล่ะ.. ถ้าคุณไม่มีธุระจะคุยกับฉันแล้ว ขอตัวนะคะ ฉันมีงานมีการทำ”
อธิวรรธน์รีบคว้าข้อมือบางเอาไว้ก่อนที่เจ้าหล่อนจะลุกขึ้น “เดี๋ยวสิ พี่.. อยากขอโทษ” รู้ว่ามันทดแทนกับสิ่งที่ทำลงไปไม่ได้แม้แต่นิด แต่กระนั้นเขาก็คิดว่าสมควรพูดคำคำนี้กับผู้หญิงตรงหน้าอยู่ดี “พี่ทำผิดกับเบลล์ไว้มาก พี่ไม่อยากขอโอกาสที่เคยทำลายมันเองกับมือ แต่พี่จะสร้างโอกาสขึ้นมาใหม่ เบลล์ยังไม่ต้องให้อภัยพี่ตอนนี้ รอให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าอธิวรรธน์คนเดิมได้ตายไปแล้ว หนึ่งปีที่เราจากกัน มีหลายเรื่องผ่านเข้ามาในชีวิต และมันทำให้ผู้ชายเลวๆ คนนี้ได้เรียนรู้ว่า.. เขาเสียหัวใจและโลกทั้งใบไปแล้ว”
คนอื่นที่ได้ฟังถ้อยคำเหล่านี้จะรู้สึกเช่นไร เธอสุดจะรู้ แต่สำหรับนีรนาราคนนี้ คนปัจจุบัน บอกเลยว่า..
จะอ้วก!
ความจริงใจหาไม่ได้จากผู้ชายที่ชื่ออธิวรรธน์ คำพูดของเขาต้องนำมาหารออก และเธอไม่รู้เลยว่ามันจะเหลือความจริงอยู่สักแค่ไหน
“คุณหมอจะไม่ถามฉันหน่อยเลยเหรอคะว่าฉันยังโสดอยู่หรือเปล่า” เธอถามพลางจ้องมองไปที่ดวงตาคู่คมตรงหน้า
“เบลล์.. มีแฟนแล้วเหรอ” เขากลั้นใจถามออกไป คำตอบที่ได้รับถ้าเธอตอบว่าไม่ ก็คงจะดี.. แต่ถ้าตอบว่า..
“ฉันยังโสด แต่ฉันมีคนที่ถูกใจแล้ว และคนคนนั้นไม่ใช่คุณ” เธอเว้นระยะห่างเพียงครู่ ก่อนจะพูดประโยคต่อมา “เรื่องระหว่างเรามันจบลงตั้งแต่วินาทีที่ฉันเห็นว่าคุณทรยศฉัน และกรุณาอย่าพยายามรื้อฟื้นขึ้นมาอีก เพราะมันไม่มีประโยชน์ ตอนนี้ฉันก้าวไปข้างหน้า และจะไม่มีวันหวนกลับไปยืนในจุดๆ เดิมอีก ฉันมาที่นี่เพราะหน้าที่และความรับผิดชอบ ไม่ได้กลับมาหาคุณ”
อธิวรรธน์ตัวชาวาบ ผู้หญิงตรงหน้าตอนนี้ไม่ใช่เบลล์คนเดิม ดวงตาหวานที่เคยมองเขาด้วยความรัก วินาทีนี้มันมีแต่ความว่างเปล่าที่แฝงไปด้วยร่องรอยแห่งความเจ็บปวดและเกลียดชัง
“เบลล์เปลี่ยนไปมากนะ”
เรียวปากอิ่มแสยะยิ้มเมื่อได้ยินสิ่งที่อธิวรรธน์พูด
“แต่ก่อนฉันอ่อนหวานและอ่อนแอ ฉันเลยถูกรังแกและโดนทำร้ายจิตใจ ฉันยังคงเป็นนีรนาราคนเดิม แต่วันนี้ฉันแค่โตขึ้นและมองโลกตามความเป็นจริง ไม่ใช่เด็กสาวช่างฝันเหมือนอย่างวันวานที่คุณเคยรู้จัก โลกใบนี้มันเป็นสีเทา ไม่มีขาวล้วนหรือดำสนิท ขอโทษนะคะที่ฉันต้องพูดตรงๆ บางอย่างมันอาจจะทำร้ายจิตใจหรือทำให้คุณเสียความรู้สึกไปบ้าง แต่ฉันคิดว่าการพูดความจริงมันส่งผลดีกับทุกคนมากกว่า”
จะร้องไห้ก็ร้องไม่ออก ชายหนุ่มพ่นลมหายใจระบายสิ่งที่อยู่ข้างในออกมา “ไม่ใช่แค่เบลล์ที่เปลี่ยนไป พี่ก็เช่นกัน” เขาสบตากับผู้หญิงตรงหน้า ยิ่งค้นหายิ่งพบแต่ความว่างเปล่า “ในอดีตพี่เคยทำตัวไม่ดี เลว แย่ แต่วันนี้พี่ไม่ใช่ผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว วันนี้พี่เป็นพี่จี๊ปคนใหม่ที่ยังมีหัวใจดวงเดิม ซึ่งมัน.. รักเบลล์”
เฮอะ! อยากจะหัวเราะให้ฟันร่วงหมดปาก
“เหรอคะ”
คำพูดหวานๆ มันไม่อาจลบการกระทำของเขาในอดีตได้ นีรนาราไม่รู้ว่าความรู้สึกของอธิวรรธน์ที่มีต่อเธอในตอนนี้เป็นเช่นไร แต่สำหรับเธอ.. มันเลือนหายจนไม่เหลือแล้ว
“แต่ฉันไม่ได้รู้สึกแบบนั้นกับคุณหมออีกแล้ว ฉันเจ็บแล้วจำ ผู้ชายบนโลกใบนี้มีตั้งมากมาย มากเสียจนฉันไม่จำเป็นต้องกลับมาใช้ของเก่าที่มันไร้คุณภาพและ.. สกปรกอีก”
ฝีปากของอดีตแฟนสาวช่างแสบสันนัก แม้จะเจ็บจี๊ดๆ ในใจ แต่หาได้ถือโทษโกรธเจ้าหล่อนไม่
“อยากด่าอะไรก็เชิญ แต่พี่แค่อยากบอกเบลล์ว่าพี่ยังรักและรู้สึกกับเบลล์เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน วันนี้เบลล์อาจจะยังไม่ให้อภัยผู้ชายเลวๆ อย่างพี่ แต่วันพรุ่งนี้.. พี่คิดว่าทุกอย่างมันสามารถเปลี่ยนแปลงได้เสมอ”
ไอ้หน้าด้าน! เธออยากจะใช้คำนี้ด่าเขาจริงๆ แต่ก็อย่างที่เขาพูดนั่นแหละ ผู้ชายที่ชื่ออธิวรรธน์หนังหน้าหนายิ่งกว่าหนังควาย เธอด่าไปก็เปลืองน้ำลายเปล่า โตขนาดนี้พูดกันด้วยเหตุผลคงจะดีกว่า
“คุณมีจุดยืนของคุณ ฉันก็มีจุดยืนของฉัน ฉันขอยืนยันตรงนี้ว่าฉันจะไม่มีทางกลับไปกินของเก่า”
นีรนาราหยัดตัวลุกขึ้นแล้วหมุนตัวเพื่อเดินกลับไปยังแผนกที่ตนทำงานอยู่ แต่ขาเรียวก้าวได้เพียงแค่ก้าวเดียวก็ต้องหยุดชะงัก ด้วยว่าหญิงสาวนึกบางอย่างได้ “อ้อ! จำได้ไหมว่าตอนที่เราคบกัน คุณขอร้องอะไรฉันเอาไว้”
“ขอ.. อะไรเหรอ”
มุมปากข้างซ้ายของหญิงสาวยกขึ้นเล็กน้อย ดวงตาหวานจับจ้องผู้ชายตรงหน้า “อย่า-บอก-.ใคร-ว่า-เรา-เคย-คบ-กัน” เธอเน้นย้ำทุกถ้อยคำเพื่อให้มันฝังลึกลงไปในสมองส่วนความทรงจำของนายแพทย์อธิวรรธน์ “ถ้าจะให้ดีก็พยายามทำเป็นไม่รู้จักฉัน จะขอบคุณมาก”
อธิวรรธน์ได้แต่มองตามเจ้าของร่างบาง ยามนี้ปากของเขาไม่สามารถขยับพูดอะไรได้ ด้วยว่ายังตั้งรับกับนีรนาราคนนี้ไม่ถูก เธอพยายามกันตัวเองออกห่างจากเขาทุกวิถีทาง ไม่มีแม้กระทั่งช่องว่างให้สามารถแทรกผ่านเข้าไปได้เลย
“เบลล์พูดเหมือนไม่รู้จักพี่” คนอย่างเขา ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ “ไม่ให้เข้าใกล้อย่างั้นเหรอ.. ได้! พี่จะใกล้จนเบลล์หายใจไม่ออกเลยล่ะ” ชายหนุ่มพูดพลางทำท่าแลบลิ้นปลิ้นตาตามหลังแพทย์หญิงนีรนารา “แบร่ๆ ทำตามก็ไม่ใช่ไอ้จี๊ปสิวะ"
- ผู้เขียน
