รัชชานนท์หย่อนสะโพกลงนั่งข้างเพื่อนสนิท ทว่าชายหนุ่มกลับไม่ได้สนใจที่จะพูดคุยกับติณณภพเลยสักนิด ดวงตาคมมองไปยังก้อนกลมๆ ที่กำลังคลานกระดึ๊บๆ บนพรมผืนใหญ่
“หลานกูกำลังคลาน”
“กี่เดือนแล้วนะ”
รัชชานนท์เอ่ยถามพลางมองไปที่เด็กเล็กและ 'เด็กโต' ที่กำลังหยอกกัน
“เจ็ดเดือน”
“ตัวใหญ่เหมือนกันนะ”
“อื้อ กินนมเก่งมาก”
แม้จะเกลียดพ่อของใบบัวมากเพียงใด หากแต่เด็กหญิงณาราเป็นยิ่งกว่าดวงใจของติณณภพ
เสียงโทรศัพท์ของใครสักคนหยุดการสนทนาของสองหนุ่ม
“กวางฝากใบบัวแป๊บนะพี่บูม” หญิงสาวคว้าโทรศัพท์แล้วลุกออกไปคุยที่หน้าบ้าน
ติณณภพมองตามพรพระพายแล้วส่ายหัวเบาๆ “นี่ฉันกำลังจะมีน้องเขยอีกคนแล้วเหรอเนี่ย”
น้องสาวสองคนเริ่มส่อเค้าว่าจะลงคาน ส่วนพี่มันนั้น ยังเกาะแน่นหนึบ
“มึงนี่ก็ยุ่งเรื่องของเขาไปทั่ว”
“ก็กูไม่อยากอยู่บนคานทองนิเวศคนเดียวนี่หว่า”
ผู้ชายวัยสามสิบกลางทำหน้ายู่แล้วบ่นอุบ
“เฮอะ! หญิงมึงอ
