"สะใจเป็นบ้าเลยใช่ไหมล่ะคะ" เธอเงยหน้าขึ้นมองอธิวรรธน์ให้ชัดเต็มสองตา “วันนั้นฉันก็สะใจค่ะ ฉันหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ฉันเป็นบ้าจริงๆ นะคะ ฉัน.. เก็บซองถุงยางที่พวกคุณฉีกใช้แล้วปล่อยให้มันหล่นกระจัดกระจายเต็มพื้น ฉันเห็นแล้วขัดหูขัดตาชะมัด ฉันเลยเก็บลงถังขยะให้”
เรียวปากอิ่มเม้มเป็นเส้นตรงอย่างพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ที่มันกำลังเกิดขึ้นอย่างฉับพลัน น้ำตาที่คิดว่าชาตินี้จะไม่มีวันไหลออกมาให้ผู้ชายตรงหน้าได้เห็น ตอนนี้มันสุดจะกลั้นแล้วจริงๆ
เธอเจ็บปวด ทว่า.. พยายามซ่อนมันเอาไว้ภายใต้หน้ากากของผู้หญิงแข็งแกร่ง เพื่อปกป้องตัวเอง แต่วันนี้เธอรู้แล้วว่าตัวเองไม่ได้เข้มแข็งขนาดนั้น แท้ที่จริงแล้ว เธอก็ยังเป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งที่อ่อนแอและสามารถร้องไห้ได้เหมือนกัน
อธิวรรธน์ดึงเจ้าของร่างบางเข้ามากอด หัวใจของเขาเจ็บปวดไม่ต่างจากหญิงสาว ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เขาจะไม่มีวันทำอย่างนั้นเด็ดขาด
ไม่มีวัน.
