ช่วงเวลาเดียวกันที่ณชมนรับสายเลปกรโดยไม่สนใจมองสิ่งรอบตัว หญิงสาวก็กรอกน้ำเสียงกลับไปด้วยความหงุดหงิดเพราะอาจจะเป็นไปได้ว่าเขากำลังพาผู้หญิงคนนั้นไปที่ไหนสักแห่งด้วยก็เป็นได้
“เล คุณอยู่ไหน ทำไมน่าโทร. ไปตั้งหลายครั้งไม่รับสายเลย”
มีเสียงระบายลมหายใจแผ่วเบาที่คนปลายสายไม่ได้ยินก่อนชายหนุ่มจะตอบ “ผมคุยงานกับลูกค้าอยู่น่าเปิดโหมดห้ามรบกวน เลยไม่ได้รับ ขอโทษด้วย”
“งานแน่นะคะ ทำไมน่ามาหาคุณที่ออฟฟิศถึงไม่มีใครอยู่เลย”
ดวงตาคมหลุบมองเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาเรือนหรูแล้วบอกว่า
“คนเขาอาจจะออกไปพักเที่ยงมั้ง คุณไปหาผมที่ออฟฟิศเหรอ”
“ใช่สิคะ ก็คุณไม่รับโทรศัพท์ไม่รู้อยู่ที่ไหนอยู่กับใคร เลยมาดูที่ออฟฟิศเผื่อว่าจะเจออะไร”
ณชมนพูดในทำนองนี้อีกแล้วจนเขาไม่อยากจะฟัง
“ผมยังทำงานอยู่นะ ไว้เราค่อยคุยกัน เสร็จงานแล้วผมจะโทร. หา”
“ทำงานแน่นะคะ แล้วคุณอยู่ที่ไหน”
“อยู่กับลูกค้า ถ้าคุณอยากพบผมคุณไปรอผมที่
