“ไม่ต้องกังวลนะ พักผ่อนให้เต็มที่หายก่อนค่อยกลับไปทำงาน เรื่องค่าใช้จ่ายก็ไม่ต้องคิดมากเดี๋ยวสำนักงานจะดูแลเอง ดีแล้วที่มารักษาในโรงพยาบาลนี้”
สายตาของพิฉัตรอ่อนลงขณะพูดกับหญิงสาวและสบดวงตาใสซื่อคู่นั้น วันพรรษาเป็นเด็กดี ขยันทำงานและทำงานดีมาตลอดเขารักเธอเหมือนน้องสาว ไม่อยากให้เธอรู้สึกเจ็บปวดกับคนที่มันไม่เห็นคุณค่าคิดกับเธอแค่เป็นของเล่นฆ่าเวลา งั้นก็ปล่อยให้ของเล่นชิ้นนั้นเดินออกไปจากชีวิตของมันให้มันรู้ซึ้งเอง
“ขอบคุณค่ะคุณฉัตร”
หญิงสาวพนมมือไหว้ด้วยความซาบซึ้ง ชายหนุ่มพยักหน้ารับ พูดคุยเรื่องอุบัติเหตุอีกเล็กน้อยเขาก็ขอตัวกลับ
ป้าจันทรจึงระบายลมหายใจออกมาอย่างเสียไม่ได้
“คุณเลนะคุณเล ได้ยินเสียงร้อนรนป้าก็นึกว่าจะรีบมาดูดำดูดีกันสักหน่อยก็ไม่มา ทำไมใจร้ายแบบนี้”
“ช่างเถอะค่ะป้า อย่าพูดถึงเขาอีกเลย เขาเลือกถูกแล้ว”
ในตอนที่ร่างกายเจ็บปวดหัวใจที่บอบช้ำก็ยังมีหวังเล็ก ๆ ว่าเขาจะ
