เขาไม่พร้อม…1/1
1050 คำ
สนามบินสุวรรณภูมิ
เลปกรนั่งอยู่ตรงจุดรับผู้โดยสารขาเข้าด้วยสีหน้ากลัดกลุ้ม ในเวลานี้เขาควรจะรู้สึกดีใจถึงจะถูกที่แฟนสาวกลับมาจากต่างประเทศหลังจากที่ไปเรียนต่อปริญญาโทถึงสองปีเต็ม ใช่...แฟนของเขาจะกลับมาถึงประเทศไทยในค่ำคืนนี้ ชายหนุ่มมารอรับเธอที่สนามบิน ปัญหาใหม่ที่กำลังเกิดขึ้นรบกวนจิตใจจนเขาเกิดความเครียดไม่น้อย เมื่อเรื่องของเขากับวันพรรษามีแนวโน้มจะยืดเยื้อว่าและคงจะจบลงแบบไม่สวยตามที่คิดไว้แต่แรก ชายหนุ่มก้มหน้ามองนิ้วมือของตัวเองเครียดกับปัญหาเป็นเวลานานเท่าไหร่ไม่รู้กระทั่งได้ยินเสียงหวานเรียกชื่อของเขาอยู่ใกล้ ๆ
“เลคะ”
จึงได้เงยหน้าขึ้นมามอง
“ดาน่า”
ใบหน้าที่เข้มขรึมมาเกือบชั่วโมงมีรอยยิ้มเมื่อได้เห็นหน้าและรอยยิ้มสวยหวานของณชมน หรือ ดาน่า แฟนสาวที่รู้จักกันมานานและห่างกันสองปีตอนเธอไปเรียนต่อปริญญาโท ทั้งสองโผเข้ากอดกันอย่างแนบแน่นด้วยความคิดถึงก่อนจะผละออกสบตากัน
“รอนานมั้ยคะ”
เลปกรส่ายหน้ายิ้ม ๆ เมื่อได้เห็นใบหน้าของคนที่ตนรอคอยเขาก็สลัดความคิดต่าง ๆ ออกไปจากใจชั่วคราวไม่พยายามคิดถึงมันเพราะอย่างไรแล้วไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น คนที่เขาเลือกก็คือผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้ เขาหวังว่าเธอจะจับมือและฝ่าฝันอุปสรรคไปพร้อมกัน
“คิดถึงคุณที่สุดเลยค่ะ”
สาวสวยนัยน์ตาเซ็กซี่ขี้เล่นบอกเสียงอ้อน
“ผมก็คิดถึงคุณเหมือนกัน รอคุณกลับมาใจจะขาด”
“ปากหวานจังเลย แฟนใครก็ไม่รู้ น่ารักชะมัด แบบนี้ไม่ให้รักไม่ให้คิดถึงได้ไงไหว”
เลปกรสูดลมหายใจยิ้มฝืน ๆ ช่วยหญิงสาวลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ไปขึ้นรถที่จอดรอไว้เพื่อจะไปส่งหญิงสาวที่บ้าน ระหว่างทางก็เดินคุยกันกะหนุงกะหนิงแบบคู่รักหนุ่มสาวที่รักกันมากคู่หนึ่ง ขณะที่ขับรถพาแฟนสาวไปส่งที่บ้านก็มีบางขณะที่สีหน้าของเขาดูเครียดขรึมลงอย่างไม่รู้ตัวเมื่อใจยังกระหวัดคิดถึงเรื่องน่าปวดหัวซึ่งกำลังเป็นปัญหายุ่งยากในหัว
“มีเรื่องอะไรรึเปล่าคะ จู่ ๆ ก็ดูหน้าเครียด ๆ”
“อ๋อ คิดเรื่องงานนิดหน่อย เจอลูกค้าจุกจิกให้แก้งานแบบไร้สาระน่ะ”
ตอบแล้วก็ฝืนยิ้มโดยไม่หันไปมองหน้าแฟนสาว เพราะสายตาโฟกัสที่ถนนเบื้องหน้า ณชมนทำหน้ายู่มองเขาด้วยแววตาเข้าใจ เธอรู้ว่าระหว่างที่ตัวเธอไปเรียนต่อต่างประเทศเลปกรก็เปิดบริษัทรับออกแบบภายในกับเพื่อนอีกสองคนมันย่อมมีปัญหาเกิดขึ้นเป็นธรรมดา
“เลของน่าเก่งอยู่แล้ว น่าเชื่อว่ายังไงคุณก็จัดการปัญหาได้แน่ค่ะ น่าเป็นกำลังใจให้”
คราวนี้ชายหนุ่มหันมายิ้มสบตากับแฟนสาวในจังหวะที่รถจอดติดไฟแดง ปล่อยมือจากพวงมาลัยมากุมมือเรียวขาวแววตาเป็นประกายลึกซึ้ง
“ขอบคุณครับ”
“ค่ะ”
ราวสี่ทุ่มเขาก็มาส่งณชมนที่บ้านหลังใหญ่ของณชมนซึ่งมีบิดามารดาของเธอรอรับอยู่ ท่านทั้งสองรู้ว่าเลปกรแฟนของลูกสาวคนเดียวจะไปรับที่สนามบินจึงไว้วางใจเพราะทางบ้านก็รู้จักกันเป็นอย่างดี ชายหนุ่มคุยอยู่กับครอบครัวของแฟนสาวอยู่พักใหญ่จึงขอตัวกลับและบอกว่าพรุ่งนี้จะมารับเธอไปรับประทานอาหารข้างนอก
“พรุ่งนี้เจอกันค่ะเล”
หญิงสาวเดินออกมาส่ง กล่าวลาแล้วจึงยื่นหน้ามาจุ๊บแก้มสากเบา ๆ ขยิบตาสื่อความหมายบางอย่างให้รู้ เลปกรยิ้มรับพยักหน้า
“ครับ พรุ่งนี้ผมจะมารับ”
ภายในห้องขนาดสามสิบสี่ตารางเมตรของคอนโดมิเนียมแห่งหนึ่งที่วันพรรษาอาศัยอยู่กับเลปกรมาได้เกือบหนึ่งปีแล้วนั้น คืนนี้ไม่ใช่คืนแรกที่เธอต้องนอนหรืออยู่คนเดียว ทว่าในค่ำคืนนี้หญิงสาวรู้สึกว่าบรรยากาศรอบตัวมันมืดครึ้มเหมือนมีกลุ่มเมฆสีดำขนาดใหญ่ปกคลุมชีวิตของเธอจนแทบจะไม่เห็นทางเดินเพราะกำลังเผชิญกับปัญหาชีวิตที่ไม่รู้จะแก้ไขอย่างไร
ร่างโปร่งบางนั่งกอดเข่าอิงหัวเตียงอยู่ท่าเดิมมานานนับชั่วโมงโดยที่ยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง เธอไม่รู้สึกหิว ความเครียดที่รายล้อมรอบตัวผสมปนเปไปกับความเศร้าและผิดหวัง แม้เธอจะรู้ว่าเลปกรคงไม่ยินดีกับสิ่งที่เกิดขึ้นแต่ก็นึกไม่ถึงว่าเขาจะบอกให้เธอไป ‘จัดการ’ กับสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ แบบไม่ต้องหยุดคิดแม้แต่น้อย เลปกรเคยย้ำกับเธอเสมอ ๆ หลังจากที่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันอย่างหนักหน่วงว่าถ้าครั้งไหนเขาป้องกันไม่ทันให้หญิงสาวช่วยกันป้องกันด้วยเพราะไม่อยากให้มีปัญหาเรื่องตั้งครรภ์ขึ้นมา เมื่อทั้งเขาและเธอก็ยังไม่พร้อมทั้งคู่ ตัวเธอเองก็ไม่เคยมีความคิดที่จะท้องเพื่อจับผู้ชายและอีกอย่างเธอก็ยังมีเรื่องครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์ของตัวเอง เธอรู้ดีว่าตอนนี้เลปกรตั้งใจและทุ่มเทให้กับงานของบริษัทที่เขากับเพื่อนร่วมกันก่อตั้งขึ้นมา เธอทำงานอยู่ใกล้ชิดเขาทำไมจะไม่รู้ความตั้งใจนี้ มาตอนนี้วันพรรษากลับรู้สึกเสียใจที่ตนเองเป็นคนทำทุกอย่างพลาดเธออาจจะลืมกินยาคุมจึงทำให้ท้องขึ้นมา แล้วจะทำอย่างไรดีหากลูกเกิดมาแล้วเขาไม่ยอมรับ ลูกก็จะต้องมาลำบากเหมือนเธอ มือเรียวยกขึ้นมากุมท้องตนเอง ดวงตาเหม่อลอยก้มลงมามอง เอ่ยเสียงเบาหวิวราวจะบอกอีกหนึ่งชีวิตที่กำลังเจริญเติบโตอยู่ในนี้ว่า
“ลูกจ๋า ไว้แม่พร้อมแล้ว ลูกค่อยกลับมาอยู่กับแม่ได้มั้ย”
^
^
^
***ยังไงน้อ โปรดติดตามตอนต่อไปนะค้า กดติดตามและเป็นกำลังใจให้กันด้วยน้า
- ผู้เขียน
