5 | ภาขวัญ - ลักพาตัว
1423 คำ
5
[ภาขวัญ]
ลักพาตัว
"พี่พายุ อะ อ้าวพี่หมอก"
"ขอโทษนะภาขวัญ"
"อื้อ~"
ฉันยังไม่ได้ถามเลยว่าพี่หมอกเป็นอะไรรึเปล่า เจ็บตรงไหนไหม แต่พี่หมอกดันโปะผ้าขาวที่จมูกแล้วจับฉันขึ้นรถอย่างรวดเร็ว ฤทธิ์ยาไม่ได้ทำให้ฉันสลบแต่แขนขาไร้เรี่ยวแรง และตอนนี้ก็เหมือนสติจะไม่หลงเหลือแล้ว ตาลอยล่องมองภาพรอบๆที่เคลื่อนไหวช้าๆ มันเป็นภาพซ้อนไปมาชวนอ้วก
แต่รถ... ไม่ใช่รถของกลุ่มฉัน
นี่มัน... รถใคร
"ออกรถ!"
พี่หมอกตะโกนบอกคนขับด้านหน้า ก่อนจะก้มหยิบระเบิดที่ปลายเท้าแล้วดึงสลักแกร๊ก! โยนออกไปนอกหน้าต่าง
'ตู้มมมมมมมม'
เสียงระเบิดดังกระหึ่มและแสงสีส้มวาบขึ้นจนสะท้อนกระจกมองหลัง ฉันหรี่ตามองภาพนั้นพยายามประคองสติตัวเองกลับมา
"พี่หมอก ปะ... ปล่อยฉันนะ จะพาไปไหน"
"เงียบเถอะภาขวัญ ถ้าไม่อยากเจ็บตัวไปกับเราดีๆ"
"คุณหมอก พวกมันไหวตัวทันกำลังตามมาแล้วครับ" คนขับรถพูดขึ้นมาเป็นภาษาอังกฤษ
"ยิงสกัดตลอดทาง เราต้องพาผู้หญิงไปขึ้นเฮลิคอปเตอร์ให้ทัน"
"ไปไหน พะ พี่หมอก นี่พี่หมอกเป็นผู้ก่อการร้ายเหรอ?!" ฉันถามอีกครั้ง นี่ไม่ใช่เซอร์ไพรส์เรียนจบหรือเล่นตลกอะไรกันใช่ไหม พี่หมอกคือพี่ชายใยไหมเพื่อนสนิทฉันตั้งแต่เด็กๆนะ ทำไมทำแบบนี้!
"ใช่ พี่คือผู้ก่อการร้าย"
สะ แสดงว่าใยไหม?...
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด"
ฉันตะเบ็งเสียงกรี๊ดยกมือหนักๆตีแขนพี่หมอกและดิ้นสุดแรง พยายามตะเกียกตะกายไปเปิดประตูรถหนี แต่พี่หมอกคว้าแขนไว้แล้วใช้สายรัดมัดไขว้ด้านหลัง จนตอนนี้ฉันฟุบหน้าลงเบาะขยับตัวไม่ได้ ได้ยินแค่เสียงปืนที่ดังไม่หยุด และรถขับปาดไปปาดมาด้วยความเร็ว
"ปล่อยนะ! พวกเลว ปล่อยยยยย"
"คุณเอริคว่าไง" ใครคือเอริค?
"ท่านนั่งสูบบุหรี่รอบนเฮลิคอปเตอร์แล้วครับ"
"หวังว่าของเล่นชิ้นใหม่จะถูกปาก"
สิ่งที่พวกมันพูดกัน รับรู้ได้เลยว่าหายนะและความเลวบัดซบกำลังจะเกิดขึ้นกับฉัน ตอนนี้ฉันพยายามฮึดสู้เรียกหาแรงตัวเองกลับมา แต่ยิ่งทำแบบนั้นมันยิ่งตรงกันข้าม ฉันเหนื่อย อยากหลับ อยากอ้วก นี่มันย***าอะไรวะ!
'ปัง ปัง ปัง ปัง'
'บรื้นนนนน'
เสียงปืนเสียงท่อรถดังวนอยู่ในหู ฉันแอบเบาใจที่ทุกคนกำลังมาช่วย พี่พายุ พี่ภาคิณ ช่วยด้วย คุณตา ปะป๊ามาม๊า ไลออนดรากอนทุกคนต้องช่วยหนูให้ทันนะ
"อีกนานไหมถึงจุดจอด" เสียงพี่หมอกถาม
"สามกิโลเมตรครับ"
"ปาระเบิดควัน ยิงสวนเรื่อยๆ เราต้องยื้อเวลาพาตัวผู้หญิงขึ้นเฮลิคอปเตอร์ให้ทัน"
"ครับคุณหมอก"
ระเบิดควันถูกปาออกไปอีกครั้ง ก่อนที่รถที่ฉันนั่งอยู่จะขับเร่งออกไปอย่างเร็ว ฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ ร่างกายไม่ตอบสนองอะไร จะอ้าปากพูดหรือด่าริมฝีปากก็สั่นระริก
จนสักพักรถขับเลี้ยวเข้าถนนลูกรังนอกจากฉันจะกลิ้งไปกลิ้งมาบนเบาะ ก็ได้ยินเสียงใบพัดเฮลิคอปเตอร์ดังพั่บๆด้านนอก
"ยะ อย่า อย่าทำแบบนี้ พี่หมอก ใยไหม"
พี่หมอกไม่สนใจ พอรถจอดก็รีบเปิดประตูรถแล้วกระชากแขนฉันลุกขึ้น ฉันถูกลากลงจากรถและอุ้มพาดบ่าไปที่เฮลิคอปเตอร์ ระหว่างทางมีชายฉกรรจ์ตัวสูงชุดดำปิดหน้าถืออาวุธสงครามเต็มมือ
"ผู้หญิงอีกคนล่ะครับ!"
"เอามาด้วย" อีกคนใคร? ซานิเหรอ หรือใคร!
ฉันดิ้นบนไหล่พี่หมอกตีขาไปมาพยายามถ่วงเวลาไว้ แต่ขณะที่เขาก้าวเร็วๆไปส่งฉันขึ้นเฮลิคอปเตอร์นั้น ฉันก็เห็นรถดรากอนไลออนขับมาจอดเป็นขบวน
'ปัง ปัง ปัง ปัง'
มีการยิงสวนกันเกิดขึ้น แต่ฉันไม่รู้จะสนใจอะไรดี เพราะทันทีที่คนขับรถเปิดท้ายอุ้มผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งตามหลังมา เธอคนนั้นคือใยไหม! และเธอก็ถูกมัดแขนปิดปากไม่ต่างจากฉันเลย
"มาแล้วครับคุณเอริค"
"อืม"
ทันทีที่ร่างเล็กถูกพี่หมอกหิ้วขึ้นมา ฉันก็ถูกดึงขึ้นไปนั่งแล้วรัดสายเข็มขัดนิรภัยข้างๆผู้ชายคนหนึ่ง แต่ฉันไม่ได้สนใจว่ามันเป็นใครยังไงพวกมันก็คือโจร พยายามมองไปข้างล่างและตะโกนหาพี่พายุ
"พี่พายุ! ฮือออ พี่พายุ"
พี่พายุลงจากรถถือ M16 วิ่งยิงกราดใส่พวกผู้ก่อการร้ายด้านล่าง
"พี่พายุ!" พี่ชายฉันเงยขึ้นมาทันที
"ภาขวัญ! เฮ้ย อย่ายิง!"
เมื่อไลออนดรากอนเล็งปืนขึ้นมาบนนี้พี่พายุก็รีบยกมือสั่งห้าม ใช่... ช้าไป ถ้ายิงขึ้นมาโดนชิ้นส่วนสำคัญแล้วเครื่องตกฉันอาจจะถูกย่างสดต่อหน้าพี่ชายตัวเองก็ได้ เพราะตอนนี้เครื่องบินขึ้นสูงแล้ว ฉันห่างความปลอดภัยและห่างความเป็นไปได้ที่จะกลับไปแล้ว
น้ำตาใสๆไหลลงอาบแก้ม ฉันดิ้นอยู่บนเบาะทั้งที่สภาพอ่อนแรง ถ้าแขนไม่ถูกมัดไขว้หลังฉันจะปลดสายเข็มขัดนิรภัยกระโดดลงไปให้รู้แล้วรู้รอด
เพราะถูกจับไปแบบนี้มันก็ไม่ต่างจากตายทั้งเป็น!
และขณะที่ร้องไห้กล้ำกลืนกับความรั้นของตัวเอง ฉันก็มองอะไรไม่เห็น ถูกใครบางคนนำผ้าสีดำมาผูกตาไว้จากด้านหลัง และใช้ผ้าผืนเล็กโปะเข้าที่จมูกจังๆ
"อื้อ!... อึก"
สักพัก...
สักพัก...
ทุกสิ่งทุกอย่างค่อยๆวูบดับไป...
•••
[SPECIAL PART]
รังมังกร
ซานิกับพอลบาดเจ็บถูกนำส่งโรงพยาบาล ใยไหมหาตัวไม่พบ พายุจึงกลับมาตั้งหลักและประกาศเรียกทุกคนที่ข้องเกี่ยวกับสองตระกูลมารวมตัวกันที่นี่
'ปึง!'
"เฮี้ย! กูจะตามเก็บพวกมันให้หมด!"
มือหนาตบโต๊ะเสียงดังแล้วหันไปมองลูกน้องของตัวเอง ดรากอนไลออนลุกเป็นไฟ ตอนนี้กำลังเรียกประชุมด่วนผนึกทีมทั้งหมดปรึกษาหารือกัน
เรื่องที่เกิดขึ้นมาเฟียหนุ่มไม่หยุดโทษตัวเอง เขาเป็นคนผิด ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะเขา เขาไม่น่าปล่อยให้น้องไป ไม่น่าจอด ไม่น่าลง ไม่น่าๆๆ
"พายุ"
ภาคิณและแทนขวัญแม่ของเขาเดินเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก แต่ทันทีที่ภาคิณมาถึงตัวพี่ชายเขาก็มุ่งไปคว้าคอเสื้อกระชากหาตัวทันที
"มึงดูแลน้องยังไง!"
"ภาคิณ ฮือๆไม่เอาลูก เรื่องนี้ม๊าผิดเอง"
"มันผิด! มึงดูแลน้องยังไงไอ้พายุ มึงถ่อไปถึงผับแต่เสือกปล่อยให้น้องถูกจับตัวไป"
"เออกูผิด! กูรับผิดชอบเอง!"
น้ำตาลูกผู้ชายไหลลงมาจากดวงตาแข็งกร้าวของพายุ
"น้องมึงก็น้องกู ใครที่มันแตะต้องหรือทำร้ายภาขวัญ... มันต้องตายห่าไปข้าง มึงจำคำกูไว้"
แล้วพายุก็หันไปมองแม่ตัวเองที่ยืนร้องไห้สะอึกสะอื้นกำมือแน่น ลูกสาวหายไปทั้งคน ต่อให้ที่ผ่านมาเข้มแข็งแค่ไหนแต่ตอนนี้ใจคนเป็นแม่ได้สลายไปแล้ว
"ผมรับผิดชอบเรื่องนี้เองม๊า"
"มึงจะรับผิดชอบยังไงวะ!" ภาคิณตวาดถาม
"กูจะทำทุกอย่างเพื่อเอาตัวน้องกลับมาไง!"
"หยุดเถียงกันได้แล้วไอ้พวกโง่ รับผิดชอบร่วมกัน!"
ผู้มีอำนาจตัดสินใจสูงสุดในไลออนเดินเข้ามาพร้อมบอดี้การ์ด เดนิสวางโน้ตบุ๊กของเธอไว้บนโต๊ะแล้วกวักมือเรียกพายุกับภาคิณเข้าไปหา ในห้องมีคนมาสมทบเรื่อยๆ ญาติมากันครบและกำลังวางแผนอย่างรอบคอบเพื่อชิงตัวเพชรของตระกูลกลับมา
"ฉันเช็คสัญญาณจากหอบังคับแล้ว เฮลิคอปเตอร์บินไปกลางทะเลฝั่งอันดามัน และบินกลับมาทันที"
"แสดงว่าพวกมันพาภาขวัญไปขึ้นเรือ"
ภาคิณสรุปแล้วมองหน้าทุกคน
ไลออนมีขนส่งทางเรือ และมีเรือใหญ่ขนสินค้าไปถึงยุโรปจึงพอจะเช็คเส้นทางเดินเรือได้ และอาจจะเช็คได้ไปถึงเรดาร์เรือลำนั้นว่าเดินทางไปที่ไหน
อาจจะง่ายขึ้น...
แต่ที่น่ากังวลคือการเข้าสู่พรมแดนประเทศอื่น...
- ผู้เขียน
