7 | ภาขวัญ - แปลกที่ แปลกหน้า
1856 คำ
7
[ภาขวัญ]
แปลกที่ แปลกหน้า
มึนหัว...
นี่คือความรู้สึกแรกหลังจากที่รู้สึกตัว แต่เมื่อเปลือกตาหนักๆค่อยๆเปิดขึ้นเห็นโลกภายนอกเท่านั้น ฉันก็ต้องรีบหยัดตัวลุกขึ้นนั่งทันที
นี่มันที่ไหน?!
ฉันอยู่บนเตียง และจากที่โคลงเคลงได้ยินเสียงน้ำมันต้องเป็นห้องนอนใต้เรือแน่ๆ เสื้อผ้าอยู่ครบ ร่างกายไม่มีบาดแผล หลังจากสำรวจตัวเองปลอดภัยแล้วฉันก็รีบลุกขึ้นจากเตียงเดินไปเปิดประตูทันที
ใช่ ฉันถูกผู้ก่อการร้ายจับตัวมา
ฉันต้องหนี!
พอเปิดประตูห้องนอนได้ฉันก็รีบวิ่งขึ้นบันไดไปชั้นบนด้วยเท้าเปล่า ก่อนที่สองเท้าจะหยุดที่ดาดฟ้าท่ามกลางสายตาหลายสิบคู่
บนนี้มีชายฉกรรจ์ปิดหน้าถืออาวุธสงครามเต็มไปหมด ฉันหันมองรอบๆหาทางออก ไม่รู้เลยว่าตอนนี้เรืออยู่ตรงไหนของทะเล และชายฝั่งอีกกี่กิโลเมตร...
เพราะผืนน้ำมันกว้างสุดลูกหูลูกตา
"กลับไปพักผ่อนเถอะครับคุณภาขวัญ อีกเดี๋ยวก็ถึงฐานเราแล้ว"
พวกมันพูดกับฉันเป็นภาษาอังกฤษ และที่สำคัญผายมือเชิญฉันไปที่บันไดที่พึ่งวิ่งขึ้นมา
"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ พวกแกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร! ฉันจะฆ่าพวกแกให้หมดก็ยังได้"
"หยุดปากดี"
ทุกคนหันไปมองตามเสียงแล้วถอยกลับไปยืนประจำที่ตัวเอง ก่อนที่ร่างสูงของใครบางคนจะเดินมาหยุดตรงหน้าฉัน มือหนาสอดล้วงกระเป๋าอีกมือถือซิการ์ ใบหน้าหล่อเหลาจนสะกดทำให้ฉันดึงสติตัวเองกลับมาได้ และจำได้ว่าก่อนจะมาที่นี่เกิดอะไรขึ้นกับฉัน
ผู้ชายคนนั้น...
ผู้ชายที่ฉันสบตา และเกิดหายนะกับตัวเอง...
"คุณเป็นใคร?!" ฉันถามเสียงแข็ง เพราะจากที่ดูๆแล้วเขาไม่ใช่คนดี แต่เขายังไม่ตอบ... สูบซิการ์แล้วพ่นควันออกมาอย่างสบายใจ
"ฉันถามว่าคุณเป็นใคร!"
"เป็นพ่อของลูกเธอ"
"อะไรนะ!?" เขายิ้มที่มุมปากแล้วเดินมาใกล้ๆฉัน ระยะห่างของเราทำให้ฉันเห็นถึงดวงตาสีน้ำข้าวชัดเจน เขาหล่อมาก ไร้ที่ติ แต่ข้างในแววตามันมีอะไรมากกว่านั้น
จนเขาโน้มลงมาใกล้ๆพ่นควันขาวใส่หน้า
ฉันก็รู้เลยว่าสิ่งที่แฝงอยู่ในตาคือความ 'สารเลว'
"ถอยออกไป!" ฉันเริ่มตวาด
"เธอไม่มีสิทธิ์ออกคำสั่ง"
"งั้นฉันมีสิทธิ์ตบสินะ"
'หมับ!'
มือใหญ่จับข้อมือฉันไว้อย่างรวดเร็วแล้วกระตุกไปใกล้ๆ เขากดตามองฉันราวกับผู้ชนะและบีบข้อมือแน่นจนรู้สึกเจ็บ
"ปล่อย!"
"ฉันแค่จับเธอมาทำหน้าที่เมียที่ดี อย่าจองหองกับฉัน"
เมีย? นี่มันบ้าอะไร!
"ฉันยอมตายถ้าต้องเป็นเมียแก!"
"แน่ใจ?"
"แน่! ฉันไม่มีวันนอนกับแกหรอกไอ้โจรห้าร้อย สกปรก!"
เขาแสยะยิ้มแล้วกระชากฉันไปท้ายเรือทันที ก่อนที่จะช้อนตัวอุ้มแล้วโยนลงทะเลอย่างรวดเร็ว
"กรี๊ดดดดดดด"
'ตู้มมมมมมม'
น้ำกระเซ็นเป็นวงกว้างเมื่อร่างทั้งร่างของฉันหล่นลงไป นี่มันกลางทะเลน้ำลึกหลายสิบเมตร แต่เขาโยนฉันลงมาโดยไม่ลังเล ตัวฉันจมดิ่งลงใต้น้ำลึกตามแรงโน้มถ่วงโลก แต่เมื่อดึงสติได้ฉันก็ใช้ทักษะเอาตัวรอดที่ฝึกมาตีขาดีดตัวเองขึ้นเหนือผิวน้ำ
"แค่กๆ ไอ้สารเลว!"
เดี๋ยว
ฉันแหกปากด่าใคร... ตอนนี้เรือยอร์ชลำใหญ่สามชั้นมันขับห่างออกไปแล้ว และผู้ชายคนนั้นก็ยืนสูบบุหรี่ล้วงกระเป๋ากางเกงมองมาอย่างสบายใจเฉิบ ฉันตีขาตบน้ำให้ตัวเองลอยตัว พลางมองรอบๆหาทางหนี
แต่ซ้ายขวาหน้าหลังมีแต่น้ำ และไม่เห็นเกาะเลย
ฉันต้องลอยคออีกนานแค่ไหนถึงจะมีคนมาเห็น? กินอะไร? ปลาตอดหอยไหม? คำถามมากมายประดังประเดเข้ามาในหัวจนประสาทจะกิน คิดถึงครอบครัวไลออนดรากอน ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยหมดหนทางเท่านี้มาก่อน มองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากความตาย
หรือควรสุ่มเลือกสักทาง
สู้สิภาขวัญ!
ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆเอาแรงใจ แล้วออกแรงกายว่ายย้อนกลับ ไม่อยากไปทางเดียวกับพวกโจรบ้านั่น ซึ่งระหว่างนั้นก็สลับกับลอยตัวพักเหนื่อยไปด้วย
แต่ออกแรงว่ายไม่นานก็สู้คลื่นไม่ไหว แขนขาเริ่มล้าขึ้นเรื่อยๆ แถมคลื่นที่ซัดสวนกลับมาเป็นระลอกก็ซัดเข้าตัวจังๆจนฉันจะจมเสียให้ได้
สถานการณ์ตอนนี้ทำให้ฉันต้องออกแรงถึงสองเท่า
และรู้เลยว่าตัวเองกำลังใกล้สู่ความตาย
เพราะฉันกำลังจะหมดแรง จมลงไปใต้ทะเล...
'อึก'
ฉันเผลอกลืนน้ำลงไปอึกใหญ่ ขณะที่ตะเกียกตะกายช่วยตัวเอง
"ชะ ช่วยด้วย"
"ปะป๊า มาม๊า ช่วยด้วยหนูด้วย อึก!"
ในที่สุดแรงฉันก็หมด... มือที่ยกขึ้นตีน้ำกำลังจมลงใต้ท้องทะเลพร้อมๆกับฉัน ร่างกายหมดแรงเคลื่อนไหว เวลาตอนนี้มันเชื่องช้าและรู้สึกถึงความทรมาน
และก่อนที่ฉันจะหมดสติย่างเดินไปหาความตายนั้น...
ฉันก็ได้ยินเสียงเรือแว่วเข้ามาในหู
•••
"คุณภาขวัญๆ ได้ยินไหมครับ?"
"ภาขวัญ! ตื่นๆ ภาขวัญ แกอย่าเป็นอะไรนะ"
"ภาขวัญ!"
"ภาขวัญ!"
'แค่กๆ แค่กๆ'
น้ำทะเลเค็มๆถูกสำลักออกมา จนตอนนี้ฉันแสบตาแสบจมูกไปหมด มีคนมาช่วยฉันไว้เหรอ?
"ฟื้นแล้วครับคุณเอริค" เอริค?
ฉันหยัดลุกมองรอบๆเรือ นี่มันเรือลำเดิมนี่ แถมไอ้คนที่จับฉันโยนลงไปก็นั่งดื่มวิสกี้ มืออีกข้างคีบบุหรี่ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"ภาขวัญแกรู้สึกยังไงบ้าง" ใยไหมเหรอ? ฉันหันไปอีกทางพอเห็นว่าเป็นใยไหมจริงๆ ก็รีบสวมกอดเธอทันที ในตอนนั้นฉันนึกว่าเธอตายไปแล้ว
"แกล่ะเป็นไงบ้างใยไหม แกยังไม่ตาย"
"ฉันไม่เป็นไร"
"แกหนีไปกับฉันนะ พี่แกก็เป็นคนไม่ดี พี่แกจับฉันส่งให้ไอ้พวกนี้" ใยไหมผละออก แล้วมองไปทางผู้ชายคนนั้นกล้าๆกลัว
"ยะ อย่าพูดเรื่องหนีเลย"
"ทำไมล่ะ!"
"มันเป็นไปไม่ได้ แกพึ่งจมน้ำมา... พักผ่อนก่อนนะ" แล้วใยไหมก็พยุงฉันลุกขึ้น จนตาคมกริบตวัดมองมา เขามองฉันหัวจรดเท้าแล้วเหยียดยิ้ม ราวกับเยาะเย้ยที่ฉันต่อปากต่อคำจนตกอยู่ในสภาพนี้
"ที่จับฉันมาอยากต่อรองกับตาฉันใช่ไหม!"
"ฉลาดแล้วสินะ"
"ฉันถามก็ตอบมาสิ!"
"ใช่... "
"งั้นก็ติดต่อไปตอนนี้ ฉันจะกลับบ้าน ฉันไม่อยากอยู่กับพวกแก เพราะแค่คิดก็หลับตาไม่ลง สกปรก โสโครก!"
เขาลุกขึ้นเดินมาบีบแก้มฉันหมับ! แล้วจับเงยขึ้นมองหน้า
"หุบปากซะ เธอต้องมีลูกกับฉันเพื่อต่อรองกับตาของเธอ"
ว่าไงนะ... มีลูก?
มันจะมากเกินไปแล้วนะ แค่บอกให้ฉันเป็นเมียฉันยังทุเรศตัวเอง นี่จะให้ฉันมีลูกกับเขางั้นเหรอ? หน้าหล่อๆนั่นไม่ได้ช่วยให้ฉันพิศวาสเขาเลย ฉันทำไม่ได้ และจะไม่ทำเด็ดขาด เพราะเด็กคนหนึ่งเกิดมามันคือทั้งชีวิต
ดีเอ็นเอ โครโมโซม สายเลือดจะอยู่ติดตัวไปตลอด ถ้าลูกฉันมีโจรเป็นพ่อฉันจะมองหน้าลูกยังไง! ฉันรับไม่ไหว!
"ฆ่าฉันเลยสิ ฆ่าให้ตายไปเลย! เพราะฉันไม่มีวันมีลูกกับโจร อย่าเอาเลือดชั่วๆมาใส่ตัวลูกฉัน!"
เขายิ้มที่มุมปากราวกับตัวเองกำลังถือไพ่เหนือกว่า
"ฉันไม่ฆ่าเธอหรอก มันง่ายไป เพราะร่างกายเธอยังมีอะไรให้ฉันทำอีกเยอะ"
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ชั่ว!" ฉันกรี๊ดเหมือนคนบ้า ก่อนลูกน้องของเขาจะดึงตัวใยไหมออกไปแล้วจับแขนฉันลากลงไปที่ห้องนอนใต้เรือ
ฉันทั้งดิ้นทั้งถีบสู้ด้วยแรงน้อยนิดของตัวเอง และเมื่อกลับเข้ามาในห้องเดิม คนพวกนั้นก็ปิดประตู ปึง! และล็อกไว้จากด้านนอก
ขาสองข้างหมดแรงยืนทันที ฉันทรุดลงนั่งที่พื้นพิงประตูไว้ ในห้องมีของใช้ครบครันแม้แต่เสื้อผ้าผู้หญิงชุดใหม่ แต่ฉันไม่อยากหยิบจับอะไรมาใช้เลย เอาแต่นั่งกอดเข่าอยู่ที่พื้นสภาพเปียกปอนอย่างนั้น
'ก๊อก ก๊อก ก๊อก'
"ภาขวัญฉันเอง ใยไหมนะ" ฉันรีบหันไปแนบหูกับประตูทันที
"ใยไหม ทำไมเรื่องเป็นแบบนี้ฉันจำได้ว่าคนที่จับตัวฉันมาคือพี่ชายแก แล้วแกล่ะรู้เรื่องมาก่อนไหม"
"ฉันขอโทษ ฉันเองก็พึ่งรู้ว่าพี่หมอกเป็นพวกผู้ก่อการร้าย ฉันขอโทษจริงๆภาขวัญ แต่ตอนนี้ฉันช่วยอะไรแกไม่ได้ ตอนอยู่เรือใหญ่กลางมหาสมุทรฉันเกือบถูกโยนลงทะเล"
"ฉันอยากหนี ตอนนี้เราอยู่ที่ไหน"
"ฉันไม่รู้เลย เพราะฉันอยู่ใต้เรือตลอดและตอนเปลี่ยนเรือพี่หมอกก็ใช้ผ้าคลุมหัวฉัน แต่พี่หมอกบอกนะว่าคุณเอริคจะไม่ทำร้ายแก เขาต้องการให้แกมีลูกกับเขาเพื่อต่อรองกับท่าน"
มันต่างกันตรงไหน นั่นก็ทำร้ายฉันเหมือนกัน! สรุปผู้ชายคนนั้นชื่อเอริคสินะ และชั่วมากด้วย
"เขาเป็นใคร เป็นผู้ก่อการร้ายระดับไหน"
"พี่หมอกบอกว่าเป็นหัวหน้าผู้ก่อการร้าย เด็ดขาดน่ากลัวมากแก ตอนนี้แกอย่าพึ่งต่อต้านเขาเลยนะ ตอนที่แกถูกโยนลงไปฉันนึกว่าแกจะไม่รอดแล้ว"
ถ้าอยากได้ตัวฉันมีลูกต่อรองกับคุณตา เขาไม่ฆ่าฉันหรอก แต่ที่ใยไหมพูดฉันเชื่อว่าผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดา ในตาเขาฉันมองไม่เห็นความอ่อนโยนหรือความเป็นคนเลย และที่สำคัญโจรยังไงก็คือโจร เขาไม่ใช่คนดีฉันไม่ควรอยู่ใกล้ ยังไงต้องหนีไปให้ได้
"ตอนนี้พวกนั้นติดต่อคุณตารึยัง"
"ฉันก็ไม่รู้ แต่ฉันจะพยายามนะ ฉันจะไม่ทิ้งแก แต่แกรักษาเนื้อรักษาตัวอย่าทำให้ตัวเองถูกจับโยนอีกนะภาขวัญ อดทนไว้ก่อน"
ใยไหมพูดเบามาก ฉันพยายามเอียงหูฟังกว่าจะจับใจความได้ แต่ความอดทนฉันมันน้อยนิดนะไม่ให้ต่อต้านได้ยังไง ยิ่งกับการฝืนใจเป็นของใครฉันยิ่งรับไม่ได้
เซ็กส์ของฉันมันต้องมาจากความรักและความรู้สึกดีเท่านั้น ซึ่งสำหรับเขาเราต้องตายกันไปข้าง!
- ผู้เขียน
