“แม่...หนูขอโทษ หนูผิดไปแล้วจริง ๆ ที่หลงเชื่ออัครพล แม่...แม่ต้องช่วยหนูนะคะ”
“นี่แกคิดว่าแม่จะช่วยอะไรแกได้ แกทำกับเขาไว้ขนาดนี้ถ้าคาร์ลเจอแกเขาต้องฆ่าแกตายคามือแน่”
“โธ่...แม่คะ...แม่ต้องช่วยหนูนะคะ หาทางไหนก็ได้ช่วยหนูด้วย ตอนนี้หนูสำนึกผิดแล้วนะคะแม่”
“วี...จะให้แม่ช่วยแกได้ยังไงในเมื่อตอนนี้แม่เองก็ถูกกักตัวอยู่ที่บ้านของคาร์ล เขาให้คนจับตามองแม่ทุกฝีก้าวแทบไม่ได้กระดิกตัวไปไหน แต่...”
“แต่อะไรคะแม่?”
“นินีบอกกับแม่ว่า...คาร์ลให้เขาไปตามหาลูก”
“ถ้าอย่างนั้นนินีก็มีโอกาสออกมาข้างนอกสิคะแม่”
“เอ้อ...เอ้อ...”
“แม่คะ...แม่บอกนินีนะคะว่าพรุ่งนี้ให้เขามาพบหนูที่ร้านดอกไม้ของเรา อย่าให้คาร์ลรู้เด็ดขาด หนูอยากพบน้องค่ะ”
“วี...แต่ว่า...”
“แม่รับปากหนูแล้วนะคะ หนูจะไปรอพบนินี...ให้เขาหาทางออกไปพบหนูให้ได้”
“วี...วี!”
แวววลีพยายามกรอกเสียงใส่โทรศัพท์แต่ก็ไม่ทันสัญญาณจากอีกฝั่งที่ขาด
