“พี่วี!”
“ชู่วว์...มานี่ก่อนนินี”
วรรษมลซึ่งอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสวมเล็คกิ้งรัดรูปสีดำทำท่าบุ้ยบ้ายไม่ให้รชนิชลพูดอะไรก่อนจะรีบดึงแขนลูกน้องสาวซึ่งมีใบหน้าและรูปร่างละม้ายคล้ายกันตามเข้าไปยังมุมหนึ่งในตรอกเล็ก ๆ ระหว่างตึกสูงตระหง่านในย่านธุรกิจอันพลุกพล่าน
“พี่วี...พี่วีเป็นยังไงบ้าง รู้รึเปล่าว่าป้าแววเป็นห่วงพี่วีมาก”
รชนิชลรีบบอกขณะวรรษมลมองซ้ายขวาและทำท่าเลิ่กลั่กเพราะกลัวว่าจะมีใครมาพบเข้า วรรษมลซึ่งมีใบหน้ารูปไข่และเครื่องหน้าคล้ายรชนิชลใต้กรอบเรือผมบ๊อบสั้นสีดำเข้มขลับหันกลับมามองน้องสาวแล้วถอนหายใจเสียงดัง
“รู้สิ นินี...ทำไมจะไม่รู้ล่ะ แต่ตอนนี้พี่ไปไหนไม่ได้ เธอก็รู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น”
“แล้วอัครพลล่ะคะ เขาไปอยู่เสียที่ไหน”
พอถูกถามวรรษมลก็ถึงกับน้ำตาร่วง หญิงสาวเม้มปากแน่นก่อนตอบ
“นินี...พี่ผิดไปแล้วจริง ๆ...ตอนแรกที่คาร์ลขอพี่แต่งงานพี่คิดว่าจะลืมอัคได้แล้ว แต่เขาก็กลับมาท
