หมอลูกติดหวนคืนรัก

ตอนที่4 คนที่ไม่อยากเจอ

    ปอ : คุณว่าต้องถึงขั้นทำบายพาสเลยหรอ เด็กไม่ได้มีปัญหาเรื่องหัวใจตีบหรืออุดตันสักหน่อย

    เรา : จะเรียกว่าทำบายพาสก็ไม่ถูก ต้องเรียกว่าผสานหลอดเลือดดำมั้ง//เราตอบด้วยเสียงเรียบ ยืนจ้องดูเส้นเลือดดำที่ชำรุด

    ปอ : มั้ง!! คำว่า"มั้ง" แสดงว่าคุณไม่เคยทำเหรอ//ปอจ้องหน้าถามเรา

    เรา : ตอนเรียนเคยทดลองกับกบ แต่กับคนยังไม่เคยทำหรอก caseแบบนี้ใช่จะเจอบ่อยๆ

    ปอ : หา!! แล้วคุณผ่าหน้าอกคนออกมาดูแบบนี้ คุณบอกว่าไม่เคยทำเนี่ยนะ

    เรา : อืม เอาหน่าๆลองดูก็ไม่น่าเสียหายอะไร

    ปอ : ลองดู!! คุณพูดคำนี้เนี่ยนะ นี่ชีวิตของคนทั้งคน คุณพูดเหมือนมั่นใจมาก//ทั้งห้องหันมาจ้องเรา

    เรา : เชื่อมือฉันเถอะ อย่าเสียเวลาดีกว่ามาเริ่มผ่าตัดกัน หลังจากนี้ฉันต้องใช้ความเร็วในการผ่า ห้ามผิดพลาดใดๆทั้งสิ้น

    ปอ : ก็ได้ๆ เอาวะมาถึงขั้นนี้แล้วก็ต้องช่วยให้ถึงที่สุด

    เรา : ปอเตรียมสายสวนสำหรับทำบอลลูนไว้ให้ด้วย

    ปอ : เดี๋ยวนะ จะทำบอลลูนด้วยเหรอคะ//ปอถามกลับมา

    เรา : ให้เตรียมก็เตรียมไปเถอะ//เราหันไปสั่งปอ

    พยาบาล : คือ..หมอค่ะขอฉันเตรียมให้หมอเองค่ะ//พยาบาลคนเดิมที่ส่งมีดผิดพลาดพูดขึ้นเบาๆ เราหันไปมองหน้าพยาบาล

    เรา : คุณพูดอะไรฉันไม่ได้ยิน อยู่ในห้องผ่าตัดต้องพูดดังๆอย่างมีความมั่นใจสิ

    พยาบาล : ฉันขอเตรียมสายสวนสำหรับทำบอลลูนให้หมอเองค่ะ//พยาบาลพูดเสียงดังขึ้น

    เรา : ต้องพูดแบบนี้สิ คุณพยาบาลไปจัดเตรียมได้

    พยาบาล : ค่ะหมอ//พยาบาลหันไปเตรียมสายสวนบอลลูน ที่เรายอมให้ทำเพราะมันเป็นงานง่ายๆ แล้วเราก้มมองดูที่เส้นเลือดดำมีรอยช้ำยาวประมาณ 1เซนต์ ซึ่งเราจะต้องตัดส่วนนี้ออก เพื่อให้เลือดไหลเวียนได้ปกติ เราสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ปิดตาทำสมาธิ ค่อยๆหายใจออกช้าๆ เปิดตากว้าง ก้มหน้ามองหัวใจน้อยๆตรงหน้า

    เรา : ฉันจะทำการตัดเส้นเลือดดำบริเวณที่ชำรุด ขอไหมและHeaney2อัน// (Heaney คือกรรไกรสำหรับจับเส้นเลือด มีลักษณะปลายทู่โค้ง) ปอส่งไหมและกรรไกรมาให้ เราจับกรรไกรไว้ทั้ง2มือ จัดการหนีบไหมมัดตรงปลายของเส้นเลือดดำฝั่งที่ติดกับหัวใจ กึก!! เราตัดไหมออก แล้วเอาไหมมามัดอีกข้างของเส้นเลือดดำที่ส่งต่อมาจากอวัยวะส่วนอื่น กึก!! เราตัดไหม เป็นวิธีการห้ามเลือดอย่างหนึ่งก่อนจะตัดบริเวณส่วนที่เสียออกไป

    เรา : ต่อไปจะตัดเส้นเลือดดำบริเวณที่ช้ำออก//ปอเอากระดาษมาซับเหงื่อที่หน้าผากให้เรา

    เรา : สายสอดล่ะ คุณพยาบาล//เราหันไปมองพยาบาลคนเดิม

    พยาบาล : ได้แล้วค่ะหมอ//พยาบาลเอาถาดที่มีสายสวนเส้นเล็กๆที่มีขนาดความกว้างเท่าเส้นเลือด หัวเป็นเกลียวเหล็ก มายืนอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเรา

    เรา : หมอปอคอยใช้ที่ดูดเลือดไว้ด้วย//เราหันไปสั่งปอ ทีมที่เราไม่ได้จัดเองแบบนี้ แต่ละคนมือใหม่ทั้งนั้น เราต้องคอยบอกทุกอย่างทุกขั้นตอนเล่นเอาเราเหนื่อยและแอบเครียดไปด้วย แต่เราชินแล้วเพราะตอนแรกๆเจอที่เมกาหนักกว่านี้อีก พวกนี้กลายเป็นเรื่องเล็กๆไปเลย

    ปอ : ค่ะ//ปอขานรับ เราหันมามองการผ่าตัดตรงหน้าต่อ

    เรา : ต่อไปจะตัดเส้นเลือด ขอกรรไกร//ปอส่งดรรไกรปากแหลมคมมา เราใช้กรรไกรตัดไปที่เส้นเลือดที่มีรอยช้ำ ฉับ!! ฉูด!! เลือดไหลออกมาจากเส้นเลือดทันที เลอะเต็มช่องหน้าอกของผู้ป่วย นี่ขนาดเราใช้ไหมมัดห้ามเลือดไว้ เลือดยังออกมาเยอะขนาดนี้ ปอรีบใช้สายดูดเลือดออก ฉับ!! เราใช้กรรไกรตัดเส้นเลือดดำอีกข้าง แล้วใช้คีบหนีบดึงเส้นเลือดนั้นออกมา เป็นช่องเว้นว่างตรงเส้นทางเดินเลือด พยาบาลเอาถาดมารับ เราวางเส้นเลือดนั้นลงในถาด เรารีบคว้าสายสวนทันที เอาปลายเหล็กแหลมทิ่มเข้าไปในหลอดเลือดที่ติดกับหัวใจ เพื่อทำให้เส้นเลือดบริเวณนั้นมีช่องโหว่ แล้วดึงหัวเหล็กแหลมออกมาทำแบบเดิมอีกข้าง

    เรา : ขอกรรไกรตัดท่อนี้หน่อย//เราหันไปบอกกับพยาบาล เพราะตอนนี้ปอไม่ว่างต้องคอยดูดเลือดจากช่องอกของผู้ป่วย

    พยาบาล : อ่อ ค่ะๆ//พยาบาลเอื้อมมือไปหยิบกรรไกรอันหนา ปลายแหลมมาส่งให้เรารีบหยิบกรรไกรคมๆอันนั้นตัดตรงหัวแหลมออกเหลือแต่ท่อขนาดยาว2เซนต์

    เรา : ต่อไปจะดึงไหมออก//เราหันไปพยักหน้ากับปอ เพื่อให้ปอเตรียมพร้อม ฉับ!! เราตัดไหมออก1ข้าง ฉูด!! เลือดพุ่งกระฉูดมาเต็มตัวเรา เต็มหน้าเต็มตาไปหมด

พยาบาล : หมอค่ะ!! //พยาบาลคนที่ยืนตรงข้ามเรียกเราเสียงดังด้วยความตกใจ

    เรา : ไม่เป็นไร คุณพยาบาลช่วยเอาแว่นฉันออกหน่อย//พยาบาลเอื้อมมือมาถอดแว่นที่เต็มไปด้วยเลือดออก เรายกไหล่ขึ้น เอาเลือดเช็ดป้ายไปที่เสื้อ

    ปอ : คุณยังผ่าตัดได้ไหม//ปอถามขึ้น

    เรา : มันยังไม่จบ เธอรีบดูดเลือดไป//เราก้มลงไปดูที่หน้าอกของผู้ป่วยต่อ เราใช้ปลายท่อที่ถืออยู่สอดเข้าไปในเส้นเลือดด้านที่ติดกับหัวใจ เลือดไหลออกมาตามท่อที่เราเสียบแสดงว่าสำเร็จ

    เรา : ข้างนี้ได้แล้วเหลืออีกข้างสินะจะตัดไหมออกล่ะ//เราพูดจบ หยิบกรรไกรตัด ฉับ!! ไปที่ไหมอีกข้าง ฉูด!! เลือดไหลออกมาเยอะกว่าเดิมอีกเพราะข้างนี้เส้นเลือดดำจะส่งตรงมาจากอวัยวะส่วนอื่นๆด้วยเลือดไหลออกมาเต็มช่องหัวใจของผู้ป่วยทันที ตู้ด..ตู๊ด..เสียงเครื่องช่วยหายใจดังขึ้น ทุกคนหันไปมอง

    วิสัญญีแก่ : ชีพจรเต้นช้าลง ตอนนี้ 40แล้ว

ตึ่ง!! เสียงเปิดไมค์ดังเข้ามาในห้องผ่าตัด

    ลุงหนึ่ง : หมอสโนว์ถ้าไม่ไหวก็ถอนตัวซะ//เราเงยหน้าไปมองลุงหนึ่งทันที ลุงหนึ่งกวักมือและพูดต่อ

    ลุงหนึ่ง : ตอนนี้หมอนทีใกล้จะผ่าตัดเสร็จแล้ว เดี๋ยวจะให้หมอนทีมารับช่วงต่อก็ได้//แค่เราได้ยินชื่อนั้น ทำให้เราโกรธขึ้นมาทันที เรื่องอะไรเราจะมาเสียเวลาฟังคำพูดไร้สาระจากคนที่เอาแต่ยืนดูเฉยๆล่ะ เราไม่สนใจก้มมาให้ความสำคัญกับผู้ป่วยของเราดีกว่า

    ปอ : จะทำยังไงต่อล่ะ มองไม่เห็นข้างในสักนิด//ปอยังใช้เครื่องดูดเลือดเหมือนเดิม แต่เลือดก็ยังไหลไม่หยุด

    เรา : ฉันจะเย็บแผลห้ามเลือดต่อเอง

    ลุงหนึ่ง : หมอสโนว์ยังจะผ่าตัดต่ออีกหรอ ได้ยินที่ลุงพูดบ้างไหม//ลุงหนึ่งพูดเข้ามาทางไมค์เสียงดัง แต่เราทำเป็นไม่สนใจ ถือซะว่านั่นเป็นเสียงของแมลงวันที่มาบินหวี๋ๆข้างหู แค่เราไม่สนใจซะอย่างมันก็ทำอะไรเราไม่ได้ แล้วลุงก็หยุดพูดไปเอง

    เรา : เตรียมเข็มกับไหมละลาย//เราหันไปสั่งพยาบาล

    พยาบาล : ค่ะๆ//แต่พยาบาลทำท่าทางรนๆ

    ปอ : พยาบาลมาถือเครื่องดูดเลือดไว้ ฉันจะช่วยหมอสโนว์เอง//ควับ!! เราหันไปมองหน้าปอ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ปอเรียกเราว่าหมอ

    พยาบาล : ค่ะๆ//พยาบาลรับสายดูดเลือดจากปอ แล้วปอหยิบกรรไกรสำหรับจับเข็มและไหมละลายเตรียมไว้ให้เรา

    เรา : กรรไกรกับเข็ม//เราสั่งไป ปอส่งกรรไกรสำหรับจับเข็มและเข็มตัวงอ

(เข็มลักษณะโค้งเหมือนตะขอเบ็ดตกปลา) พร้อมใส่ไหมละลายมาให้เราพร้อม เรารับกรรไกรมาหนีบเข็มไว้แน่น ใช้มือซ้ายล้วงลงไปที่หัวใจของผู้ป่วย หัวใจเต้นอ่อนแรงลง เราขยับไปด้านซ้ายของหัวใจ คลำจนเจอท่อที่เราเสียบไว้ก่อนหน้านี้ เราใช้มือขวาที่ถือกรรไกรมีเข็มเย็บลงไปที่เส้นเลือดตรงนั้นเพื่อให้ติดผสานกับท่อที่เราเสียบไป เย็บประมาณ5เข็ม เราเร่งใช้ความเร็วกับทักษะที่เคยเรียนมาบวกกับประสบการณ์ผ่าตัด เย็บให้เร็วที่สุด

    เรา : ตัดไหม//เราหันไปสั่งปอ ฉับ!! ปอเอากรรไกรแหลมคมตัดไหมที่เราดึงยาวอยู่ ตัดให้ใกล้กับหน้าอกมากที่สุด จากนั้นเราใช้มือซ้ายคลำไปอีกด้าน จับท่อเสียบเข้าไปด้านในเส้นเลือดอีกฝั่งแล้วจัดการเย็บต่อเข้าไปจนเสร็จ ตอนนี้เลือดหยุดไหลแล้ว พยาบาลเร่งสูบเลือดออก ทำให้เลือดในช่องหน้าอกหมดไป ตึกตัก!! ตึกตัก!! หัวใจกลับมาเต้นแรงเหมือนเดิม เรามองไปที่จอของเครื่องวัดชีพจร หัวใจของเด็กเต้นปกติแล้ว เรารู้สึกโล่งและดีใจ

    ปอ : สำเร็จแล้ว หมอสโนว์เก่งมากๆ//ปอพูดชม เราหันไปส่งยิ้มให้

    เรา : ยังไม่เสร็จเรียบร้อยหรอก ต้องเย็บหน้าอกกลับเป็นเหมือนเดิม

    พยาบาล : หมอเก่งจริงๆค่ะ มองไม่เห็นแบบนั้น แต่ดูแผลสิค่ะ หมอเย็บออกมาสวยมาก

    เรา : เพราะประสบการณ์สอน

ตี๊ด... จู่ๆเครื่องช่วยหายใจดังขึ้นเป็นเสียงยาว เราหันไปมองที่จอมอนิเตอร์เส้นชีพจรลากเป็นเส้นยาว

    ปอ : หมอๆหัวใจไม่เต้นแล้ว//ปอพูดขึ้นเสียงดัง เรารีบหันกลับมามองยังหัวใจที่เราพึ่งผ่าเสร็จ

    พยาบาล : ทำยังไงดีคะหมอ เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย//พยาบาลถามเราด้วยสีหน้าตกใจ เรารู้ดีว่าทุกคนคงตกใจ

    เรา : พวกเธอใจเย็นๆ พยาบาลไปเอาเครื่องกระตุ้นหัวใจแบบท่อนแบนมาปอไปเตรียมทำCPRด้านโน้น ส่วนคุณน่ะทีมแพทย์วิสัญญีเตรียมยาฉีดยาอิพิเนฟรินไว้ด้วย//เราหันไปสั่งผู้หญิงแก่คนที่ยืนอยู่ที่หัวเตียง ทั้ง3คนจัดการหน้าที่ของตัวเอง พยาบาลคนเดิมลากเครื่องกระตุ้นหัวใจมาใกล้ๆเรา และเปลี่ยนหัวที่มีด้ามจับสี่เหลี่ยมเป็นแท่นเหล็กแบนๆ2อันมีด้ามจับสีแดงตรงปลาย (ยาอิพิเนฟหรืออะดรีนาลีน ยาที่ใช้ในกรณีฉุกเฉินทางการแพทย์ ใช้กระตุ้นการทำงานของหัวใจเมื่อหัวใจหยุดเต้น)

    พยาบาล : มาแล้วค่ะหมอ//พยาบาลส่งด้ามเหล็กมาให้เรา

    เรา : ปรับมาที่100W//เราหันไปสั่งพยาบาล เราจับตรงด้ามสีแดงของเหล็ก จ่อเหล็กไปที่หัวใจของผู้ป่วยด้านละข้าง

    พยาบาล : 100Wพร้อม//พยาบาลพูดบอกมา กึก!! เรากดปุ่มเล็กๆในมือปล่อยกระแสไฟกระตุ้นไปที่หัวใจ แต่หัวใจกลับนิ่งไม่มีอะไรเกิดขึ้น

    เรา : 120W//เราพูดขึ้นเพื่อให้พยาบาลปรับเพิ่มกระแส แล้วเอาเหล็กประกบติดกับหัวใจไว้ กดปุ่มเล็กๆในมือ กึก!! กระแสไฟถูกปล่อยออกไป แต่กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหมือนเดิม

    เรา : ขออีกรอบ//เราทำแบบเดิม แต่หัวใจกลับไม่เต้น ทำเอาเราถอดใจเหมือนกัน

    เรา : หนูน้อย พ่อของเธอรออยู่ด้านนอก เธอต้องฟื้นเข้าใจไหม//เราพูดออกมาเบาๆ

    ปอ : นั่นสิ พ่อของเธอกำลังรออยู่นะ พ่อเธอกำลังร้องไห้ ขอร้องล่ะฟื้นขึ้นมาเถอะ//ปอหันไปพูดข้างๆหูของเด็ก

    เรา : ครั้งสุดท้าย150W//เราเลือกใช้ไฟสูงสุดแค่150Wเพราะผู้ป่วยยังเป็นเด็ก หากให้มากกว่านี้มีหวังหัวใจไม่เต้นถาวรแน่ เราใช้เหล็กในมือประกบไปที่หัวใจเด็กอีกครั้ง กึก!! แล้วกดปุ่ม กระแสไฟวิ่งไปที่หัวใจ แต่ก็เงียบเหมือนเดิม

    คนแก่ : ใช้ยากระตุ้นเลยไหม// วิสัญญีผู้หญิงแก่พูดแทรกขึ้น

    เรา : ยังๆ//จริงๆเราไม่อยากให้ฉีดยาอิพิเนฟหรอก เพราะมันมีผลข้างเคียงหลายๆอย่างต่อร่างกาย เราพยายามเลี่ยงไม่ใช้ยาฉีดเข้าไป เราเองก็รู้สึกสงสารเด็กจับใจ นี่ถ้าเป็นบิวตี้เราคงหัวใจแตกสลาย เราเข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อเป็นแม่ดี เรามองแท่งเหล็กในมืออย่างสิ้นหวัง

    ปอ : หมอๆ เต้นแล้ว หัวใจเต้นแล้ว!! //ปอพูดขึ้นเสียงดัง เราหันไปมองที่จอมอนิเตอร์ของเครื่องช่วยหายใจ เส้นบนหน้าจอขยับขึ้นลงๆ เราหันกลับมามองที่หัวใจของเด็ก หัวใจค่อยๆเริ่มเต้นเหมือนเดิม

    เรา : เก่งมากๆ//เรายกยิ้มขึ้น

    เรา : ความดันโลหิตล่ะ//เราหันไปถามวิสัญญีแก่คนนั้น

    วิสัญญีแก่ : ปกติค่ะ//เราได้ยินแบบนั้นโคนรโล่งเลย เพราะเด็กปลอดภัยแล้ว

    พยาบาล : ผู้ป่วยปลอดภัยแล้ว

    เรา : เอาล่ะๆ การผ่าตัดยังไม่เสร็จ ต่อไปจะเย็บปิดหน้าอก//จากนั้นเราเย็บปิดเนื้อหน้าอกตรงหน้าเหมือนเดิม จนเสร็จเรียบร้อย

    เรา : การผ่าตัดเสร็จแล้ว//เราพูดขึ้น แปะ!! แปะ!! เสียงตบมือจากทั้ง4คนในห้องดังขึ้น

    ปอ : หมอสโนว์เก่งมากค่ะ//ทุกคนต่างยิ้มภายใต้mask ส่งแววตาแห่งความดีใจมาให้เรา

    วิสัญญีแก่ : หมอเก่งที่กล้าตัดสินใจได้ดีค่ะ ฉันยอมรับในตัวหมอ//วิสัญญีแก่เดินมาข้างๆเรา

    เรา : ขอบคุณค่ะ//เราส่งยิ้มกลับไป

    วิสัญญีแก่ : ทีมวิสัญญีจะพาผู้ป่วยไปพักฟื้นเองค่ะ

    เรา : ฝากด้วยนะคะ//เราพูดจบ ทีมวิสัญญีจัดการเก็บเครื่องมือ แล้วเข็นผู้ป่วยไปยังห้องพักฟื้นด้านหลัง

    ปอ : หมอสโนว์เก่งจริงๆ ใช้เวลาแค่2ชม. ทั้งตัดทั้งเย็บหลอดเลือดดำรอยแผลสวยมาก//ปอพูดทำหน้าปลาบปลื้ม

    เรา : อย่าพูดเวอร์ รีบไปเปลี่ยนชุดดีกว่า

ตึ๋ง..เสียงไมค์เปิดขึ้น

    ลุงหนึ่ง : หมอสโนว์มาพบลุงที่ห้องทำงานของลุงด้วย//เสียงลุงหนึ่งพูดมาทางไมค์ เราเงยหน้าไปมองเห็นลุงหนึ่ง กำลังยืนอยู่กับผู้ชายอีกคนในชุดกาวน์ ผู้ชายคนนั้นเดินหลบออกไป เราไม่ทันได้เห็นหน้าว่าเป็นใคร

    เรา : ฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน//เราพูดจบดึงถุงมือยางออก ทิ้งลงในถังขยะสำหรับเชื้อโรค แล้วเดินออกจากห้องผ่าตัด มายังห้องเปลี่ยนชุด เรามองกระจกในห้องตามตัวเราเต็มไปด้วยเลือด เราเลยรีบถอดชุดผ่าตัดออก จัดการอาบน้ำเพื่อล้างเลือด ออกมาใส่ชุดเดิมของเราตัวที่ใส่มา เราหยิบชุดผ่าตัดออกมานอกห้อง ใส่แยกลงไปในถังแยกผ้าสำหรับเชื้อโรค

    ..?? ..: กล้ามากนะ ที่ผ่าตัดใส่ท่อเสริมแบบนั้น//มีเสียงผู้ชายพูดขึ้นจากด้านหลัง เราหันกลับไปมอง เป็นผู้ชายผิวขาว ใส่ชุดกาวน์สีขาวของหมอ ด้านในใส่เสื้อเชิ้ตสีเทา กางเกงสแล็คสีดำ ใบหน้าเกลี้ยงเกลา คิ้วเข้ม ตาชั้นเดียว จมูกเป็นสัน ปากได้รูป หน้าตานิ่ง ท่าทางดูหยิ่ง ยืนกอดอกพิงขอบประตูไว้

    เรา : แล้วไง!! //เรายืนกำมือแน่นด้วยความโกรธ เพราะไอ้ผู้ชายคนนี้คือคนที่เราไม่อยากเจอที่สุดในโลก มันคือไอ้นที หรือที่ใครๆเรียกมันว่า หมอนที

    ไอ้นที : 8ปีแล้วสินะ ไม่เจอกัน8ปีแล้วนะหมอสโนว์//มันเดินมาหาเรา

    ไอ้นที : ฝีมือการผ่าตัดดีขึ้นเยอะ แต่แบบนั้นไม่เสี่ยงไปหน่อยหรอ ถ้าผู้ป่วยตายขึ้นมาคนที่น่าจะเดือดร้อนก็คือตัวหมอสโนว์//มันชี้มาที่เรา

    เรา : แล้วไง เรื่องของกู ไม่เกี่ยวกับมึง//เราเป็นคนไม่พูดหยาบ แต่กับไอ้ผู้ชายคนนี้เราเกลียดมันมาก ไม่มีวันพูดดีกับมันอย่างเด็ดขาด เราพูดจบ เดินสบัดหน้าหนี เดินได้ก้าวนึง หมับ!! มันดึงแขนเราให้หันกลับไปหาตัวมัน มันเอาปากเน่าๆมาประกบจูบปากเราทันทีโดยที่ไม่ทันตั้งตัว  ทำเอาเราอึ้ง รีบผลักตัวมันออกไป

    เรา : ไอ้เหี้ย ไอ้เวร ถุ้ย!! ถุ่ย!! //เราเอามือเช็ดๆปากตัวเอง

    ไอ้นที : ยินดีต้อนรับกลับ//มันพูดพร้อมกับยกยิ้มอย่างผู้ชนะ แล้วเดินหันหลังอย่างไวออกไป

    เรา : ไอ้นทีมึงกลับมาเดี๋ยวนี้ ไอ้ชาติชั่ว ไอ้เลว โธ่เว้ย!! //เราตะโกนเสียงดังด้วยความโกรธ กระทืบเท้าอย่างไม่พอใจ หัวใจเราเต้นแรง ตอนนี้อยากฆ่าคนมาก อยากฆ่าไอ้นทีให้มันตายๆไปซะ แต่ทำอะไรมันไม่ได้ โอ๊ย!! กูเกลียดๆ เกลียดมันยิ่งกว่าไส้เดือนกิ้งกืออีก

    ..?? ..: หมอสโนว์ทำอะไร//มีเสียงผู้หญิงพูดมาจากด้านหลัง

    เรา : อะไร!! //ควับ!! เราหันกลับไปมอง เป็นปอนักศึกษาแพทย์ที่อยู่ในห้องผ่าตัดกับเรา

    เรา : ไม่มีอะไรหรอก//เรารีบเปลี่ยนคำพูดและสีหน้าทันที

    ปอ : เมื่อกี้ถ้าฟังไม่ผิดเหมือนหมอสโนว์ด่าใครอยู่ใช่ไหมคะ//ปอถามขึ้น

    เรา : ผ่าตัดเสร็จ ฉันก็มักจะมาตะโกนระบายความเครียดแบบนี้แหละ//เราพูดโกหกออกไป

    ปอ : เอาช็อคโกแลตหน่อยไหมคะ ฉันพกติดตัวไว้ตลอด กินแก้เครียด//ปอยืนช็อคโกแลตมาให้

    เรา : ไม่เอาหรอก ฉันไม่ชอบกินเพราะมันหวานเกินไป อีกอย่างฉันกลัวอ้วน

    ปอ : อ่อค่ะ รู้ไหมฉันชอบกินช็อคโกแลตตามหมอทีน่าเลยนะคะ

    เรา : นั่นสิ ม๊าชอบกินนี่นะ

    ปอ : ม๊า?

    เรา : ไม่มีอะไรหรอก ฉันต้องไปหาลุงหนวดจอมเผด็จการก่อน ไว้เจอกัน

    ปอ : ไว้เจอกันค่ะ หมอสโนว์คนเก่ง//ปอพูดจบก็เดินไปเลย เราเดินลงลิฟต์มาชั้นล่างสุด เดินไปที่ตึกผู้บริหาร เรารู้จักดีเพราะเมื่อก่อนมาหาป๊าบ่อยๆ เราเข้าไปในตึกกดลิฟต์ไปยังชั้นบนสุดที่เป็นชั้นสำหรับทำงานของพวกผู้บริหารโดยเฉพาะ พี่นัดยืนรออยู่หน้าลิฟต์

    พี่นัด : รองผอ. รออยู่ที่ห้องทำงานแล้วค่ะ//พี่นัดเดินนำเราไป จนมาหยุดอยู่ที่ห้องนึงที่หน้าประตูติดป้ายไว้ว่ารองผอ. ก๊อก..ก๊อก พี่นัดเคาะประตู และเปิดเข้าไป

    พี่นัด : เชิญคุณสโนว์ค่ะ//เราเดินเข้าไปข้างใน เห็นลุงหนึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน เอามือประสานค้ำไว้บนโต๊ะ นั่งจ้องหน้าเราที่กำลังจะเดินเข้าไปหา

    ลุงหนึ่ง : นั่งก่อนสิ//ลุงหนึ่งส่งสายตาไปยังเก้าอี้สีดำหน้าโต๊ะ เราก็ลงไปนั่งพิงเก้าอี้ ยกขาไขว่ห้าง มองหน้าลุงหนึ่งกลับไป

    ลุงหนึ่ง : ลุงขอถามตรงๆว่าสโนว์จะกลับมาบริหารแทนผอ.โชกุนใช่ไหม//ลุงหนึ่งถามเราเสียงเรียบ สายตาจริงจัง

    เรา : ตอนนี้ยัง แต่อนาคตไม่แน่

    ลุงหนึ่ง : แสดงว่าที่กลับมาจากเมืองนอก ก็แค่มาดูแลทีน่าสินะ

    เรา : จะพูดแบบนั้นก็ได้

    ลุงหนึ่ง : หลังจากทีน่าดีขึ้น ก็จะกลับไปเมืองนอกเหมือนเดิมใช่ไหม

    เรา : ลุงถามทำไม//เราขยับตัวนั่งตัวตรง จ้องหน้าถามลุงหนึ่งอย่างจริงจัง

    ลุงหนึ่ง : เปล่า ลุงเห็นฝีมือการผ่าตัดของสโนว์ก็รู้แล้วล่ะว่าเก่งขนาดไหน ถ้าสโนว์อยู่เมืองนอกคงไปได้ไกลอาจจะได้เป็นถึงศาสตราจารย์ชื่อดัง ดีกว่ามาจมปลักอยู่ที่ไทย

    เรา : ลุงพยายามจะไล่ให้สโนว์กลับไปสินะคะ กลัวอะไรหรือเปล่า

    ลุงหนึ่ง : ไม่มี ลุงจะไปกลัวอะไร//ลุงหนึ่งรีบพูดแทรก

    เรา : สโนว์ตัดสินใจจะอยู่ที่ไทยค่ะ จะเป็นหมอรักษาโรคหัวใจที่นี่

    ลุงหนึ่ง : แต่ที่นี่มีหมอนทีอยู่แล้ว ที่นี่หมอนทีขึ้นชื่อเรื่องการผ่าตัดหัวใจ เป็นทีมAของรพ.เรา สโนว์คงจะมาเป็นหมอทีมA ที่นี่ไม่ได้หรอก หมอนทีมีหน้ามีตาใครๆ ก็รู้จัก จะให้ทางรพ.เปลี่ยนมาเป็นหมอสโนว์คงไม่ได้ ถึงแม้สโนว์จะเป็นลูกของผอ.จะมาใช้เส้นหรืออะไร ทางบอร์ดผู้บริหารคงไม่ยอม

    เรา : สโนว์ไม่ได้จะใช้เส้นอยู่แล้วค่ะลุงวางใจได้ สโนว์เข้าใจลูกของลุง ก็ต้องเข้าข้างอยู่แล้ว สโนว์รู้ดีค่ะว่าการบริหารในรพ. เป็นยังไง ลุงไม่ต้องมาบอก สโนว์ไม่ได้คิดที่จะมาเปลี่ยนอะไรกะทันหันอยู่แล้ว แค่สโนว์จะมาถีบไอ้นทีที่มันมั่นใจฝีมือตัวเองมากให้ตกลงมาจากทีมAด้วยฝีมือของสโนว์เองก็เท่านั้น//เราทำหน้าจริงจัง

    ลุงหนึ่ง : ลุงคิดว่าสโนว์ไม่ควรทำแบบนั้นเพราะถึงยังไงนทีก็ไม่มีทางตกลงมาจากทีมAหรอก ลุงมั่นใจในฝีมือของนที

    เรา : ก็แล้วแต่ลุงค่ะ สโนว์ไม่ได้ห้ามให้ลุงเข้าข้างลูกของตัวเอง ลุงอยากเชียร์อยากดันหรืออยากพูดอะไรยังไงก็แล้วแต่ลุง เพราะสโนว์ไม่แคร์

    ลุงหนึ่ง : สโนว์จะทำไปเพื่ออะไร

    เรา : เพื่อความสะใจ!! จบนะคะ

    ลุงหนึ่ง : ก็แล้วแต่เลย สโนว์จะทำอะไรก็แล้วแต่ ลุงจะไม่ห้าม

    เรา : ค่ะ ไม่มีใครห้ามสโนว์ได้อยู่แล้ว อ้อ!! อีกอย่างสโนว์จะมาเป็นหมอที่นี่ แต่ลุงห้ามบอกใครว่าสโนว์เป็นลูกใคร เพราะสโนว์จะเริ่มนับ1ใหม่จะขึ้นไปอยู่ทีมA ด้วยตัวสโนว์เอง

    ลุงหนึ่ง : ก็ได้

    เรา : พรุ่งนี้สโนว์จะมาเริ่มงาน สั่งคนเตรียมทุกอย่างให้สโนว์ไว้ด้วย

    ลุงหนึ่ง : ได้ๆ

    เรา : สโนว์ขอตัวก่อนนะคะรองผอ.//เราพูดจบก็ลุกขึ้นเดินออกมาจากห้อง พี่นัดยืนรออยู่หน้าห้อง แล้วเดินลงมาส่งเราที่หน้าตึก เราเจอไอ้หมอนทียืนอยู่ที่ประชาสัมพันธ์พร้อมด้วยผู้หญิงอีก2-3คน มีกล้อง2ตัวกำลังถ่ายอยู่ เราทำเป็นไม่สนใจ

    พี่นัด : หมอนทีดังใหญ่เลยนะคะ ทั้งหล่อทั้งเก่งแบบนี้

    เรา : ไม่รู้สิค่ะ สโนว์ไม่ได้สนใจ//เราหันหน้าไปทางอื่น

    พี่นัด : หมอนทีมองมาทางนี้ด้วยค่ะ//พี่นัดพูด เราหันไปที่ไอ้หมอนที เราเอานิ้วชี้ ชี้ไปที่หน้ามัน แล้วเอานิ้วมาปาดคอตัวเอง แต่มันกลับยกยิ้มอย่างกวนตีน เราสบัดหน้าหนีทันที เดินออกจากรพ. เรียกแท็กซี่มาส่งที่บ้าน