ตอนที่ 6
2123 คำ
6
ไม่ใช่ชายแปลกหน้าคนแรกที่เข้าหาเณศราด้วยความที่เธอเป็นคนน่ารักอ่อนหวาน กระตือรือร้นทำงานแข่งกับลูกน้อง เคลื่อนไหวคล่องแคล่วแม้ในสรีระแสนบอบบางน่าทะนุถนอม
หญิงสาวในวัยยี่สิบห้าปีย่างเข้ายี่สิบหกไม่ผอมจนเกินไป ผิวขาวละเอียดไร้รอยแผลในรูปร่างเย้ายวนดูมีน้ำมีนวล กางเกงยีนสีน้ำเงินซีดเอวสูงทรงขากระบอกทำให้เห็นสัดส่วนสะโพกได้ชัดเจน เสื้อยืดเอวลอยคอวีดันหน้าอกคัพเอ! และเอวเล็ก ๆ ของเธอแม้ว่ามันจะไม่ได้โป๊แค่ล่อตาหนุ่มน้อยใหญ่
“หูยย... พี่เนย ตุ้มหูสวยอะซื้อที่ไหน?”
น้องนักศึกษาสองคนในร้านให้ความสนใจกับต่างหูลายตุ๊กตาหมี ความเป็นคนชอบแต่งตัวแต่งหน้าสไตล์สาวละมุน ก็ไม่แปลกที่ใครหลายคนชอบถามหาที่มาของไอเท็มแต่ละชิ้น
“จตุจักรค่ะน้อง”
“พี่สาวแอบไปช้อปปิ้งเจเจนี่เอง พวกหนูนึกว่าพี่สอยมาจากร้านไอจี จะได้ไปถอยบ้างแหม...”
“ไว้พี่ไปเดินช้อปอีกจะซื้อมาฝากนะ ไป ๆ ทำงานกันค่ะ” ยิ้มใจดี ก่อนที่เธอจะออกไปต้อนรับลูกค้า
ปกติแล้วถ้ามีเวลาว่างสักหน่อย เจ้าของร้านคนสวยจะเข้าไปทักทายที่โต๊ะด้วยกิริยานอบน้อม พยายามจำชื่อพวกเขาให้ได้เสมือนว่าเป็นเพื่อนคนหนึ่ง ส่วนคนที่ไม่สมควรมาเหยียบร้านเธอนั้นคงไม่ได้ผลักไสไล่ส่ง ในเมื่อร้านเบเกอรี่เป็นที่สาธารณะสำหรับผู้บริโภค
พอพนักงานแต่ละคนกลับไปทำงานของตน เณศราไม่ลืมเรื่องสำคัญจึงเดินกลับไปที่เคาน์เตอร์เค้ก
“ถ้าผู้ชายคนนั้นเขามา น้องช่วยดูแลลูกค้าให้พี่ด้วยนะคะ”
“พี่ปัดออ...?” นักศึกษาสาวในผ้ากันเปื้อนสีครีมเลิกคิ้วขึ้นในสีหน้าอึดอัดใจ ในเมื่อมันไม่ใช่ธุระเรื่องงานเท่าไร
“เมื่อวานเขามานั่งรอพี่ตั้งนานจนร้านปิดแหนะ จะไม่คุยกับเขาจริงเหรอคะ?”
“พี่ไม่มีอะไรจะคุยกับเขาค่ะ แต่เราปฏิเสธลูกค้าไม่ได้ ยังไงฝากน้องพลอยด้วยนะ”
พนักงานสาวพยักหน้ารับคำแล้วก้มหน้าก้มตาคิดเงินรับลูกค้าหน้าร้านต่อ หญิงสาวจึงโล่งใจไปได้เปลาะหนึ่ง
ปัญหาเรื่องคนในอดีตที่เริ่มกลับมานั่งเฝ้าที่เดิมของเขาทำให้เธอไม่สบายใจ ใบหน้าสดสวยบึ้งตึงหลังสะบัดก้นงอนเข้าครัว หัวคิดถึงข้อความในมือถือของเพื่อนสาว ซึ่งเธอแอบไปเห็นเข้าโดยบังเอิญตอนผลัดกันเข้าห้องน้ำในตอนเช้าก่อนแยกย้ายไปทำงานกัน
‘ฝากดูแลเนยด้วยนะ... พี่จะหย่ากับคุณรวิตาเมื่อถึงเวลา’
สองพี่น้องแช็ตคุยกันปกติเหมือนทุกวัน แต่นั่นทำให้เธอยิ่งไม่สบายใจ เพราะต่อให้เขายังรักเธออยู่มันก็ไม่มีประโยชน์อะไร และต่อให้เธอมีนิสัยนุ่มละมุนเรียบร้อยเท่าไร คุณพ่อคุณแม่อบรมสั่งสอนเสมอว่าไม่ให้เป็นมือที่สามของใคร เรื่องผิดศีลธรรมจริยธรรม อะไรไม่ดีแล้วเณศราไม่มีวันทำเป็นอันขาด!
เธออาจเปิดใจให้ใครเข้ามาในอนาคตไหมเป็นเรื่องที่ไม่รู้ ตอนนี้ยังอยากคิดเรื่องธุรกิจก่อน
ความคิดฟุ้งซ่านหยุดลงพร้อมรอยยิ้มบางระเรื่อ ร่างบางนั่งยองลงก้มมองแป้งสีเนื้ออ่อนถูกยัดไส้ด้วยบลูเบอร์รีครีม ทั้งแยมและเนื้อผลไม้สีม่วงจัดจ้านในตู้ มันค่อย ๆ พองโตพร้อมหัวใจเบิกบานของคนอบ
ขายดีขนาดนี้ก็ควรจะเปิดร้านเพิ่มไหม? นั่งอบพายทำหน้าโง่เข้าไปอีกสิฉัน
เณศราคิดว่าควรพลิกวิกฤติให้เป็นโอกาส เธอตกอยู่ในสภาวะทิ้งตัวมาหลายปี ตื่นมาเปิดร้านนั่งชิลล์ประสาเจ้าของร้านที่ขายของด้วยความว่างงาน บวกกับความหวงสูตรทำขนมจึงไม่จ้างเชฟขนมปังมาเพิ่ม เธอยอมสอนก็แค่น้อง ๆ ที่นี่เท่านั้น
คนได้ดีแล้วเขาก็จะไป... แต่ถ้าหากว่ามองการณ์ไกล เธออาจขยายร้าน ทำของส่งขายออนไลน์ได้เงินมากกว่านี้ ยิ่งแบรนด์ขนมปังเริ่มติดตลาดจนทำขายแทบไม่ทัน
หญิงสาวออกไปหน้าร้านในอีกครู่หลังได้เค้กก้อนใหม่ พอดีกับที่เจอกลุ่มนักศึกษาเมื่อวานก่อน ทราบว่าชื่อเปี๊ยก อาร์ต เมย์จากน้องในร้านเป็นคนรู้จักกันกับพวกเขา
ได้ยินว่าแก๊งนี้ดังเรื่องความแสบ! ทว่าความเป็นคนขายของแล้วเธอไม่สามารถมีอคติกับลูกค้า มองโลกในแง่ดี นักศึกษาหนุ่มสาวพูดจาไม่น่ารักวันก่อนก็คือพูดเล่น ที่แท้เป็นลูกคนมีเงินซะอีกเลยมาเหมาเค้กบ่อย ๆ
“ขอบคุณนะคะน้องเปี๊ยก พี่ลดให้ 20% สำหรับเค้กหนึ่งก้อนค่ะ อันนี้แสตมป์สะสมแต้ม สิบก้อนแถมหนึ่ง...”
“หนึ่งก้อนเหรอครับพี่?” ถามทันทีแต่พอได้รับรอยยิ้มหวาน
“หนึ่งชิ้นค่ะคุณน้อง... ถ้าสิบก้อนแถมหนึ่งก้อนร้านพี่คงเจ๊งไปเลยนะคะ”
จากนั้นเจ้าของร้านก็เริ่มสาธยายการทำเค้กให้ฟังด้วยอีกว่าเธอใช้เนยสดอย่างดี วัตถุดิบมียี่ห้อราคา น้องนักศึกษาปีสองสาขาเทคโนคอมฯ คงจะฟังไม่รู้เรื่อง ต่างคนรีบหนีออกจากร้านไปไม่อยากคุยกับเธอต่อ
ลูกค้าเริ่มบางตาลงหลังนักศึกษาและอาจารย์มาทานขนมกันในช่วงพักเที่ยง เณศราเจอบางคนมานั่งเล่นด้านนอกติดมุมสวน ตรงนั้นแหละที่สูบบุหรี่! ทีแรกเธอคิดว่าเขาสูบบุหรี่ถึงท่าทางจะดูเป็นหนุ่มฮอตเนิร์ด ไม่สนใจโลกเท่าไรแต่รักสุขภาพแน่นอน เพราะเมื่อเขาได้กลิ่นควันลอยมาบริเวณตรงนั้นก็ลุกหนี
ร้านเบเกอรี่คาเฟ่มีโต๊ะประมาณสิบห้าโต๊ะ หญิงสาวมองเห็นว่าร้านเริ่มโล่งแล้วจึงเข้าไปถามอย่างเป็นห่วง
“อาจารย์เหม็นบุหรี่ไหมคะ?”
“ไม่ครับ... แต่ว่าไม่ได้สูบ”
“ทำไมมานั่งตรงนี้ล่ะคะ? เข้าไปนั่งข้างในก่อนได้นะคะอาจารย์ ลูกค้าไม่เยอะแล้ว... คือถ้าจะนั่งแช่ไม่ต้องเกรงใจเลยนะคะ ฉันยินดีต้อนรับอาจารย์ค่ะ”
มีเรื่องหนึ่งซึ่งเธอเพิ่งรู้หลังจากที่เขาให้ดูภาพหญิงสาวในเดรสสีขาวกระโปรงฟูฟ่องความยาวประหน้าขา กำลังปีนขึ้นบันไดประมาณสองขั้นเพื่อขึ้นไปจัดเค้กสูงเจ็ดชั้น ใบหน้าหวานหมดจดท่าทางจริงจังทว่าเต็มเปี่ยมไปด้วยความเศร้าลึก ๆ ทำให้รู้ว่าเขาไม่ได้เจอเธอครั้งแรกที่นี่
ถามได้ความมาว่าเขาเป็นเพื่อนรุ่นพี่ที่มหา’ลัยเก่าของทางฝั่งเจ้าสาว
“ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงไม่กล้านั่งนะครับ แต่ว่าตอนนี้... ได้แล้วใช่ไหม?”
“เอ่อคือ... โต๊ะมันก็ไม่ได้มีเจ้าของนะคะตัวนั้น... ใครจะนั่ง นั่งได้ทุกคนค่ะ”
ดวงตาเศร้าหมองประกาศความรู้สึกออกมาเพียงเสี้ยววินาที ขณะวงหน้าหล่อเหลาเปิดเผยรอยยิ้ม
“ถ้าอย่างนั้นผมไม่เกรงใจนะ”
“เชิญเลยค่ะ แล้วรูป... วันนี้ได้โควตาไหมคะ?” พูดพลางเดินนำเข้าร้านไป ไม่แปลกที่จะตื่นเต้นเมื่อพบว่าเขาฝีมือดี! เป็นนักวาดที่มีชื่อเสียงโด่งดังได้เลยหากไม่มุ่งตรงมาสายอาชีพนี้
อาจารย์หนุ่มตรงไปสั่งขนมเพิ่ม นั่งลงบนโซฟาตัวสีเขียวก่อนที่เขาจะบอก “ให้สองถึงสามวันรูป... เพราะอีกหน่อยรูปสต๊อกมันคงหมด ผมวาดวันต่อวันไม่ไหวครับ”
“เหมือนส่งงานอาจารย์เลยนะคะ”
“ถ้าผมสั่งงานจริง ๆ คุณจะหนาว ส่งช้าหักคะแนนเพราะถือว่าเอาเปรียบคนที่ส่งงานคนแรก ส่งไม่ทันต้องให้เพื่อนมาส่งให้ ผมไม่สนว่าคุณบ้านอยู่ที่ไหนในเมื่อคุณเป็นคนผิดนัด ผมเองก็มีอะไรต้องทำครับ”
เณศรายิ้มตามหน้าดุ ๆ ของเขา ผ่านแว่นกรอบหนาทรงสี่เหลี่ยมเหมือนคนเรียนเยอะ อีโก้สูงปรี้ดติดเพดาน ชายตรงหน้าอาจคิดว่าตัวเองเพอร์เฟคไปเสียทุกอย่างสมปริญญาเอก ในขณะที่เธอแค่เป็นคนอัธยาศัยดีพูดตรง...
“น่ากลัวค่ะ... ฉันไม่ลงเรียนแน่ ๆ อย่าโกรธกันนะคะอาจารย์ ฉันคงหนีไปลงตัวอื่น”
“วิชาเอกบังคับหนีไม่พ้นครับ ยังไงก็ต้องลง...”
เณศรากะพริบตาปริบ ๆ เผลอนึกถึงอาจารย์สมัยเรียน มีบางคนที่โหดแบบนี้แหละ
ถึงอาจารย์ฮอตเนิร์ดจะฮอตขนาดนี้ก็เถอะ! เข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมน้องเมย์เต็มใจยกให้
คิดพลางแค่นยิ้มอารมณ์ดี ตาสบตาร้อนแรงปานนั้นของอาจารย์หนุ่มค่อยทวงงานของตัวเอง
“เอ่อ... แล้วฉันเอารูปไปปริ้นใส่กรอบได้ไหมคะ? ต้องซื้อใบละเท่าไร ฉันผิดเงื่อนไขอะไรหรือเปล่าถ้าฉันสะสมไว้ ยังไงมันก็เป็นผลงานของอาจารย์”
“เอาไปเถอะครับ ไม่คิดเงินเพราะผมอยากกินเค้กมากกว่า ไว้ผมจะส่งรูปให้ทางไลน์ อืม... เค้กในงานอร่อยนะครับ รู้เลยว่าฝีมือใคร?”
“ไม่ขนาดนั้นมั้งคะ”
“ไม่สบายใจหรือเปล่าครับ?”
“ก็... คงจะกลับไวนิดนึงนะคะ เดี๋ยวไปแล้ว เกิดคุณปัดเขาโผล่มา ฉันไม่อยากมีปัญหา”
สารภาพตามตรงว่าไม่สบายใจนักทั้งที่เป็นร้านตัวเองแท้ ๆ หญิงสาวมีสีหน้าคร่ำเครียด มองออกไปทางฮอนด้าแจ๊ซสีขาวที่จอดอยู่บริเวณลานจอด อีกคนรู้ว่าเป็นรถยนต์ของเจ้าของร้านแต่เขากลับถาม
“กลับยังไงครับ?”
“ขับรถมาค่ะ”
“มีคนขับรถตามคุณบ้างหรือเปล่า? คุณปัถฐพลเขายอมเลิกเหรอ...”
“รู้ได้ไงคะ? อาจารย์... ฉันว่าไม่น่านะ...”
เสียงหวานสั่น ไรขนลุกชูชันไปทั่วแขน เณศราไม่เคยคิดว่าเธอจะถูกสะกดรอยตามจากอดีตแฟนหนุ่ม แต่ที่ผ่านมามีคนไปรับไปส่งเป็นประจำ ไม่ว่าเธอไปที่ไหนเขารู้… คราวนี้ใบหน้าหวานซีดเผือดมองไปรอบกายอย่างระแวดระวังก่อนจะได้ยิน
“กลับรถไฟฟ้าไหม?”
“ก็... ดีนะคะ... แต่ว่าไม่ได้นั่งนานแล้วนะ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะ ไงฉันจะลองเปิดแผนที่ดู”
นั่นเป็นการขีดเส้นความสัมพันธ์อย่างชัดเจน! ป้องเกียรติไม่เข้าใจว่าเธอจะเล่นตัวไปไหนหรือว่าเธอไม่รู้ตัวจริง ๆ ในเมื่อหน้าตาใสซื่อยิ้มหวานบอกว่าเธอไม่ได้รังเกียจเขา
“วาดรูป... บนรถไฟฟ้าก็วิวสวยดีนะครับ”
“ได้หรือคะ?”
“ครับ”
“ฉันขอไปเอากระเป๋าแป้บนะคะ อาจารย์จะกลับหรือยังคะ?”
“ครับ วันนี้มีสอนแค่คาบเช้า”
พอลุกพรวดจากเก้าอี้อย่างดีอกดีใจที่จะมีคนนำทางสอนเธอขึ้นรถไฟฟ้าอีกรอบ หลังเลิกใช้บริการมันมาหลายปี จู่ ๆ เธอกลับกระแทกนั่งลงอย่างลืมกิริยามารยาท ชนหัวคิ้วเข้าหากันเป็นเส้นตรง
“ขอโทษนะคะ พอดีว่าฉันได้ยินเรื่องบางอย่างมาจากน้อง ๆ ถ้าฉันจะเสียมารยาทถาม... คือ... อาจารย์ไม่ได้... จะจีบฉันใช่ไหมคะ?”
“ครับ...?” อาจารย์หนุ่มเลิกคิ้วขึ้นพร้อมคำถามเต็มวงหน้าหล่อเหลา ทว่าพอเขาเห็นคนทำหน้างงกว่า
“คือ... ฉันอยากรู้... ค่ะ”
อาจารย์ผ่อนลมหายใจออกมาเบา ๆ “คุณคิดว่ายังไงล่ะครับ? ผมจบคอมฯ เขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์ ไม่ใช่ดอกเตอร์งานศิลป์ ไม่รับจ้างวาดรูปให้สาว ๆ ตอนนี้ยังไม่เปิดคอมมิชชั่นเพราะว่ากินเงินเดือนอาจารย์”
นี่แกโง่ขนาดนั้นเลยเหรอ? ยัยเนยเอ๊ย! ไม่น่าถาม ไม่สมควรถามเป็นอย่างยิ่ง!
“ผมไม่เคยล่วงเกินคุณใช่ไหมครับ? ทำให้คุณรู้สึกอึดอัดใจตรงไหนหรือเปล่า คุณบอกว่าที่ตรงนี้ใครก็นั่งได้ ผมนั่งแทนเขามาหลายวันแล้วผมอยากนั่งต่อ...”
โธ่…!! อาจารย์ขา!!! อะไรจะขนาดนั้น! พูดในใจแต่หัวเราะแห้ง ๆ เธออายแทนคนพูดที่ไม่ได้อายเลย
“เอาเป็นว่าวันไหนไม่อยากให้นั่งบอกได้เลยนะครับ รับรองว่าผมจะไม่มากวนใจ...”
“ออค่ะ ตามสบายเลยนะคะอาจารย์ เอาที่สบายใจเลยค่ะ”
เณศราคงไม่กล้าขัดใจยังนึกเอ็นดูอาจารย์หนุ่มรูปหล่อที่เอาแต่ทำหน้าตายใส่ ยังอุตส่าห์บอกอย่างอ้อมโลกสุด ๆ เนี่ยนะว่าจีบ!
- ผู้เขียน
