ตอนที่ 12
1688 คำ
12
เณศราคบหาดูใจกับคนก่อนมาถึงสามปี แต่อาจารย์ฮอตเนิร์ดใช้เวลาจีบเธอไม่นานขนาดนั้น
ทำไมเธอถึงได้ยอมเขา...
หญิงสาวเฝ้าถามตัวเองเมื่อมืออุ่นร้อนปัดป่ายเข้าไปในเสื้อ เธอเกือบจะโป๊เปลือยเพราะชั้นในสองชิ้นซักตากไว้ตรงระเบียง นั่นทำให้อีกคนสานงานของเขาได้ง่ายขึ้น
ปลายนิ้วเรียวยาวลากผ่านหน้าท้องแบนราบพาไรขนลุกชูชัน กายสาวสั่นสะท้านเพียงสัมผัสถึงนิ้วร้อนที่ลากไล้ไปมาบนผิวเนียนนุ่ม แผ่วเบาราวสะกิด ก่อนที่เขาจะตะครุบเข้าเต้าอวบพอดีมือ พาร่างบางสะดุ้ง
“อ๊ะ... พี่ป้อง... อื้ออ...”
ดวงตาคู่สวยหรี่เล็กลงจนเหยียดตรง เธออายเสียงตัวเองจนต้องยกมือขึ้นปิดป้อง เมื่อโพรงปากอุ่นเข้าครอบครองปลายยอดสีงามที่แข็งเป็นตุ่มไต จากนั้นผู้ชายตัวโตก็เริ่มบีบคลึง ดูดดึงอกอิ่มป้อนเข้าปากอย่างตะกละตะกลาม
“พอแล้วนะคะ... มันแปลก ๆ อ๊ะ...”
เณศราคงไม่เหลือสติอยู่กับตัวแม้ว่าเขาจะยอมปล่อยเธอ หลังวนเวียนดื่มกินสองเต้าจนหนำใจ ใบหน้าหล่อเหลาเลื่อนขึ้นมองสีหน้าแสนรัญจวน พร้อมอารมณ์วาบหวามไม่ต่างกันไปสักเท่าไร
“อือ... พี่ป้องพอ... ก่อน”
“พี่แค่ขอชิมนิด ๆ หน่อย ๆ นะ...”
ไม่มีทางที่จะนิด! กายกำยำรุ่มร้อนอาจแตกเป็นเสี่ยงด้วยความปรารถนา ผู้ชายยังไงก็เป็นผู้ชาย และจะเป็นมากกว่าเมื่ออยู่บนเตียงกับเรือนร่างนุ่มหอมเย้ายวนชวนฝัน
“อย่าแกล้งเนยนะคะพอแล้ว...”
“ขอให้พี่นิดเดียวนะ... นะครับ... พี่ไม่ทำ...”
ไม่มีประโยชน์หากว่าเธอจะห้ามเขาตอนนี้ ได้ชื่นใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็เอา...
เรียวปากหนาหยักได้รูปเริ่มพรมจูบบนเรือนกายนุ่มหอม พอถูกปรามเข้าอีก เขาไม่รีรอประทับจุมพิตดูดดื่ม แทรกปลายลิ้นเข้าไปลิ้มชิมความหวาน หลังลิ้มรสชาติของเรียวปากอ่อนนุ่มทั้งบนล่าง อย่างละเมียดละไมชิมจนคนใต้ร่างสั่นสะท้าน และถ้าหากว่าเขาผละจูบออกเมื่อไรเธอจะหอบหายใจเรียกชื่อเขา เป็นฝ่ายอ้อนวอนขอจูบหวานเสียเอง
ไม่น่าเชื่อว่าเขาสูบวิญญาณเธอจากทางปากได้! เณศราทำได้เพียงคิด ในอ้อมแขนแข็งแรงดังเหล็กกล้าที่กระชับกอดรอบเอวเธออย่างแน่นหนาเสียจนรับรู้ถึงบางอย่างถูไถบริเวณหน้าขา ผ่านกางเกงขาสั้นตัวเดียว ท่อนแหลมกลมเปียกฉ่ำมีน้ำหนืดไหลออกมาชโลมเนื้อกายแทนโลชั่น
หญิงสาวแทบไม่รู้ตัวว่าเขาเป็นอะไรถึงได้รุกเร้าเท่านี้ แต่ตัวเธอก็ยังปล่อยตัวปล่อยใจให้เขาจูบทีจับที
กระทั่งปลายนิ้วร้อนเลื่อนผ่านหน้าท้องแบนราบลงไปถึงเนินอวบอิ่ม มืออีกข้างหนึ่งสอดประสานทุกปลายนิ้วกดลงบนที่นอนซึ่งได้รับการบีบตอบเมื่อปลายนิ้วร้อนแค่นิ้วเดียวขยับ!
“อ๊ะ อย่าค่ะ ตรงนั้น... ไม่ได้นะ... อื้อ! พี่ป้อง...”
ขาหนีบสะโพกสอบไว้เป็นที่ยึดเหนี่ยวด้วยหวังว่าความรู้สึกประหลาดนี้จะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นแต่ไม่เลย กลีบกายทั้งสองฝั่งบีบนิ้วแสนเป็นงานแน่น
“เนย... อ้าขากว้าง ๆ ครับไม่ต้องกลัว เชื่อใจพี่นะ”
เหมือนกับว่าเขาอยากรังแกเธอแต่ไม่ใช่เลย... เณศราทำได้แค่กัดริมฝีปากตัวเอง ขณะสบสายตาเร่าร้อนปานนั้น มือเรียวเริ่มจิกเส้นผมดำขลับไว้ในอุ้งมืออ่อนแอ แต่ดันมีแรงขึ้นมาเท่า ๆ กับช่องทางอ่อนนุ่มเปียกปอนที่กำลังบีบรัดปลายนิ้วทุกข้อจนจมหายไป
ขณะดวงตาคู่คมจรดมองสีหน้ายุ่งเหยิง พึงพอใจในอีกมุมที่แตกต่างของหญิงสาวที่เขาเฝ้ามองด้วยความหลงใหลมานาน นึกอยากยัดตัวตนของเขาเข้าไปในสุดลำ! แต่เขาคงรักษาคำพูดตัวเอง กัดกรามแน่นเป็นสันนูนเพื่ออดทนข่มใจ ตรงไหนที่เธอชอบ ปลายนิ้วจะขยับย้ำกดลงไปจนรู้รูปทรงกลมแข็งของมัน
“เนย... รู้สึกแปลกค่ะ... อ๊ะ... อ๊า อื้ม!” มือเรียวยกขึ้นปิดปากไม่ให้เสียงตัวเองหลุดรอด อีกคนกลับดึงมือของเธอออกวาดผ่านบ่าไปเพราะว่าเขาอยากฟัง
“เสียงเนยเพราะครับ... ร้องดังได้ไม่เป็นไร ผนังห้องพี่หนา ผ่อนคลายหน่อยนะคนเก่ง” แล้วเขาก็ยิ้ม อ้อนขอให้เธอยอมรับเรื่องพรรค์นี้ที่เป็นเรื่องธรรมชาติมานานแต่ยุคดึกดำบรรพ์แล้ว แม้ว่ามันช่างเป็นเรื่องห่างไกลจากชีวิตของเณศราที่มีแค่เรียนจบแล้วทำงาน เปิดร้านขนมปัง หนังโป๊อะไรเธอก็ยังไม่เคยดู
“มันจะไม่เจ็บครับถ้าพี่ไม่ใส่ของพี่เข้าไป... เนยรู้สึกดีใช่ไหม?”
“ค่ะ... อือ... อ๊า... พี่ป้อง... ขา... คือเนย” เธออึกอักคุยกับเขาในอ้อมกอดร้อนระอุขึ้นเรื่อย ๆ ไม่รู้ทำไมเธอถึงไม่ขัดขืนยังเอาแต่เรียกพี่ป้องคะพี่ป้องขาให้เขาลอบยิ้มอย่างดีใจ พอเขาประสานมือของเธอที่บีบมือหนาแน่น มันให้ความรู้สึก... วิเศษ... ราวร่างเบาหวิวเป็นขนนกปลิวไปตามสายลมระรื่น
“พี่ป้อง... มัน... อ๊ะ... ตรงนั้น...”
“อย่างนั้นแหละ... ไม่ต้องเกร็ง พี่อยากให้เนยมีความสุขนะครับ... ให้พี่ทีนึงก่อน... เด็กดี”
เสียงเข้มสั่งเหมือนเป็นคนละคน ที่เคยพูดว่าเป็นเด็กเรียน! นิ้วข้างหนึ่งสอดเข้าไปในช่องทางเปียกชุ่มจนสุดแล้วดึงเข้าออก อีกข้างไม่หยุดคลึงบริเวณกึ่งกลาง ทำเอาคนใต้ร่างดิ้นพล่านเป็นปลาขาดน้ำก่อนที่เขาจะหยุดไม่ปล่อยให้เธอถึงฝั่งฝัน ถอดถอนปลายนิ้วเปียกปอนออกจากกลีบชุ่มฉ่ำ ร่างบางสั่นสะท้านตาปรือมองผู้ชายตัวโตปิดตาลง ดูดอมนิ้วตัวเองจนสะอาดเกลี้ยงเหมือนน้ำหนืดเหล่านั้นเป็นขนมติดมือ ที่เขาจะต้องกินมันให้หมด
“อืมม... หวานนะ น้องเนย... อร่อย...”
ใบหน้าสดสวยแดงก่ำด้วยความอับอาย! เธอยังคงหอบหายใจแรง “พี่ป้อง... ทำอะไรคะ...?”
“พี่กำลังจะกินเนยไงครับ... ไม่ต้องตกใจนะ... รับรองว่าพี่ไม่ทำให้เนยเจ็บ”
พูดเท่านั้น กระต่ายน้อยในกรงเล็บเสือคงตื่นตูมเสียแล้ว แม้แววตาฉ่ำปรือบอกว่าเธอยังไม่ได้สติกลับมา และเขาคงจะใช้โอกาสนี้กระทำบางอย่างกับร่างกายเธอ แต่เขาก็ไม่ยอมทำอะไรสักทีจนคนตัวเล็กต้องเอ่ยปาก
“พี่ป้อง... เนย... รู้สึกไม่ดีเลย คือ มัน... ไม่รู้... อะไร...”
“ก็ค้างเติ่งไงครับเนย... มาขนาดนี้แล้ว” พูดพลางแค่นยิ้ม ป้องเกียรติคงดีใจที่เขาจะเป็นคนแรกในงานรื่นเริงนี้ ยังอยากเก็บภาพแสนสวยงามไว้เนิ่นนาน
ที่จริงเขาก็ไม่สนหรอกว่าเธอจะเป็นของใครหรือไม่เป็น... เขาแค่ชอบเณศรา...
แต่เขายังรังแกเธอ ซึ่งกำลังทรมานด้วยต้องการการปลดปล่อย ก่อนยอมปรนนิบัติอย่างที่ไม่เคยปรนเปรอให้ใคร เมื่อใบหน้างามส่ายไปมา มือหนาเลื่อนขึ้นล็อกต้นคอเรียวไว้ให้หยุดนิ่ง อีกข้างลากผ่านเนินอวบอูมไปถึงจุดกระสัน
“อ๊ะ...!” เสียงหวานสั่นคราง เพียงความรู้สึกที่ถวิลหาคืนกลับมา ปลายเล็บสั้นสวยจิกลงบนบ่ากว้าง เธอพริ้มตาปิดลงรับอารมณ์ซ่านสยิววิ่งลงไปรวมในจุดเดียว เหมือนกับว่าถ้าเขาหยุดมือลง เธอคงขาดใจมากกว่าจะไม่ให้เขาหยุด
“เดี๋ยวพี่ทำให้นะ... คนสวย... ใจเย็น ๆ ค่อย ๆ ไปครับ... อูยส์... เนย...”
หน้าท้องแบนราบที่ชนเข้ากับน้องชายตัวดีทำเอาเรือนกายชายลุ้นตัวโก่งตามคนที่ใกล้ถึงฝั่งฝันเต็มที ความปวดร้าวเพิ่มขึ้นเป็นทวี ขณะที่ชายหนุ่มยังอดทนเพ่งมองสีหน้ารัญจวนเบื้องหน้า เมื่อความต้องการของคนไร้ประสบการณ์เอ่อล้น ปริ่มนองปลายนิ้วของเขาจนมิด เปียกแทบเต็มมือ
มือหนึ่งมิด... แต่อีกหนึ่งเคล้าคลึงข้างบนอย่างไม่ลืมว่าตรงไหนที่จะทำให้เธอสุขสมเสียจนสามารถลืมผู้ชายคนเก่าไปเสียให้หมดใจ
“พี่ป้อง! เนย... ใกล้... แล้วค่ะ อ๊ะ... อ๊าา”
ทางสวรรค์คงอยู่ข้างหน้าไม่ไกลเมื่อก้อนตุ่มไตขยายตัวแข็งขึ้น ตามกลไกร่างกายที่ใกล้ถึงจุดระเบิด ร่างบางหนีบสะโพกหดขาตัวเองตัวขดงอ ปลายนิ้วเรียวก็ช่วยส่งจังหวะรัวแรงตามอกตามใจจนคนใต้ร่างโยนลมหายใจเฮือกสุดท้าย
“พี่ป้อง... อ๊ายยย!” เธอแอ่นสะโพกสูงกรีดร้องเสียงหลง เปลือกตาขาวปิดสนิทแน่นพร้อมอาการสั่นเกร็ง เมื่อกายสาวบีบรัดนิ้วร้อนจนชายหนุ่มแทบคลั่ง
“เนยสวย... สวยมาก... พี่ชอบเนยตอนเสร็จจัง”
“คุณ... แกล้งเนย” ใบหน้าแดงก่ำตัดพ้อของเธอทำให้เขาหัวเราะออกมา
“แกล้งอะไรกัน เห็นอยู่ว่าเนยร้องดังจะตาย แปลว่าชอบครับ แล้วนี่... จะมาเรียกพี่แค่ตอนมีออรัลเซ็กซ์กัน พอโกรธก็กลับมาเรียกคุณมันไม่สุภาพเลยนะ” คิ้วเข้มหนาขมวดเข้าหากันในสีหน้าครุ่นคิด “ อืม... ให้พักก่อน... เสร็จให้พี่อีกทีได้ไหม?”
“ไม่ค่ะ! ไม่ไหว...”
“อะไรคือไม่ไหวครับ?”
ในอาณัติบัญชาของป้องเกียรติ ต่อให้เธอจะอ้อนขอด้วยการส่ายหน้าทำเบะปากน่ารักแค่ไหน เขาคงไม่ฟัง
“จะ... จะทำอะไรอีกคะ?”
ใบหน้าสดสวยซีดเผือด ร้องวี้ดว้ายตกใจเมื่อมือหนาที่บีบจับกันตลอดการร่วมรักขั้นพื้นฐานมอบอิสรภาพให้ พลันเลื่อนไปคว้าผ้าห่มขึ้นคลุมเรือนกาย มุดหายไปในผ้านวมหนา ขยับตัวลงหาแพรไหมสีดำส่งปลายลิ้นเข้าไปแทนที่ปลายนิ้ว!
“อ๊ะ... อ๊าาา! พี่ป้อง!”
- ผู้เขียน
