“ถ้าแค่จูบกันเบา ๆ เถียนเถียนยอมให้ได้ หากมากกว่านี้จะให้ท่านพี่นอนคนเดียว” นางกล่าวเท่านั้นก็วางศีรษะลงบนอกกว้างของสามี มือเรียววางทาบทับบริเวณหัวใจ ก่อนจะหลับตาพริ้มเพื่อตัดบทสนทนา
หากเขากระทำต่ออดีตคนรักเช่นเดียวกัน นางจะยังยอมให้กอดเช่นนี้หรือไม่ ซูหนี่ว์จะคำนึงถึงความรู้สึกของเขาเป็นอันดับแรกเช่นเดียวกับเถียนเถียนหรือไม่...
ตลอดเจ็ดวันที่ผ่านมา หยางเหวินเย่นอนไม่ค่อยหลับจนกระทั่งรุ่งสาง พอตื่นก็ตั้งใจว่าจะขยับตัวออกห่างจากภรรยาเพื่อให้นางนอนได้อย่างสะดวก แต่พอเห็นดวงหน้างามไร้ที่ติยังคงพิงอกของเขาอยู่ ทั่วทั้งร่างก็พลันรู้สึกเกร็งเครียด เจ้าแท่งหยกเบื้องล่างเองก็พลอยตื่นตัวตามไปด้วย เถียนเถียนงามเหลือเกิน งามยิ่งกว่านางใด ๆ ในเมืองเทียนโจว หรือแม้กระทั่งเมืองหลวง หากคืนเข้าหอเขายอมเปิดชมหน้านางตั้งแต่แรกก็คงมิต้องใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวนานถึงห้าปี
แต่พอตรองดูให้ดี ยามนั้นเถียนเถียนย
