“เถียนเถียน เจ้ามิได้รักข้า เจ้าแค่ต้องการทดแทนบุญคุณก็เท่านั้น”
“นั่น...ต่างกันอย่างไรหรือเจ้าคะ”
“หากมีความรักแล้ว เจ้าจะรู้สึกทรมานหากมิได้เห็นหน้า เจ็บปวดยามเห็นข้าทักทายหรือพูดคุยกับสตรีอื่น ยามข้ากลับเมืองหลวง เจ้าอาจจะถึงขั้นฝันหาทั้งกลางวันและกลางคืน และเจ้าอาจจะกลายเป็นคนนิสัยไม่ดีเพราะความรัก”
“นิสัยไม่ดีเหมือนท่านพี่หรือเจ้าคะ”
“เถียนเถียน!” ทว่านางกลับเลื่อนหลุดออกจากอ้อมกอดของหยางเหวินเย่ไปเสียแล้ว
“ล้อเล่นเท่านั้น อย่าโกรธเลยนะเจ้าคะ” ยิ้มกว้างของภรรยาทำหยางเหวินเย่ถึงกับหายใจลำบากไปชั่วขณะ
เข้าใจแล้วว่าเหตุใดท่านพ่อท่านแม่จึงหลงภรรยาของเขานัก
เถียนเถียนมิได้มีเพียงความงามที่ทำให้คนมองคลั่งไคล้ลุ่มหลง ทว่าความสดใสของนาง ทำให้ดอกไม้เหี่ยวเฉากลับมาเจริญเติบโตงอกงามได้อีกครั้ง
หัวใจของหยางเหวินเย่เองก็เช่นกัน
“เอาเถิด เห็นแก่ที่เจ้าทำให้ท่านพ่อท่านแม่มีความสุขในช่วงที
