เสียงพูดคุยเจื้อยแจ้วดังขึ้นบนโต๊ะอาหารก่อนที่ทั้งหมดต่างต้องแยกย้ายไปทำงานตามแผนกหน้าที่ของตัวเองเพราะตอนพักเที่ยงมีเวลาไม่มากนักทั้งหมดจึงเลือกวิธีทานกันแบบเรียบง่ายในแคนทีนของโรงพยาบาล
“ถ้างั้น...เดี๋ยวฟ้าขอตัวไปทำงานก่อนดีกว่าค่ะ ขอบคุณ ผอ. มากนะคะที่เดินมาส่ง” หญิงสาวตัดสินใจแยกตัวกับวีรภัทรตรงบันไดทางขึ้นวอร์ดหลังจากที่ชายหนุ่มขันอาสาเดินมาส่งทั้งๆที่เธอเองก็มีเพื่อนร่วมงานเดินมาทางเดียวกัน ถึงจะเป็นอย่างนั้นปรายฟ้าก็รู้ดีว่าชายหนุ่มตรงหน้ารู้สึกยังไงกับเธอ แต่ความรู้สึกนั้นเธอกลับให้เขาไม่ได้จริงๆ
“เลิกงานเดี๋ยวผมไปส่งนะครับ ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าคุณพ่อส่งคุณไปดูแลเพื่อนของท่านคนไหนกันแน่ ถามเท่าไหร่ก็ไม่ยอมบอก” วีราภัทรสีหน้าเป็นกังวลแต่ถึงกระนั้นร่างสูงก็ยังคงยิ้มอย่างมีความสุขอยู่ด้วยหวังว่า สักวันเขาคงจะพิชิตใจหญิงสาวได้สักที
“แต่เลิกงานแล้ว ฟ้ากะว่าจะไปเยี่ยมสายธารสักหน่อยอ
