ในเรือนฮูหยินรอง
กัวเหมยงัวเงียฟื้นคืนสติขึ้น “ข้าเป็นอะไร เหตุใดจู่ๆ ถึงกลับมาอยู่ที่เรือนตัวเองล่ะ”
“ฮูหยินรอง ท่านเป็นลมเจ้าค่ะ”
กัวเหมยสับสน เป็นลมรึ? ได้อย่างไร? ตอนไหน?
เฮอะ! ช่างเถอะ!
นางลุกขึ้น “ไปเรือนนายท่าน”
“เจ้าค่ะๆ”
สาวใช้จะทำอันใดได้ นอกจากวิ่งตาม
เมื่อมาถึงเรือนหลักของสวีจงสือก็เกิดเหตุการณ์เดิม มีคุณหนูใหญ่สวีนั่งกินขนม ฮูหยินรองฝ่าเข้าไปแล้วก็เป็นลม สาวใช้หิ้วปีกกัวเหมยที่สลบเหมือดกลับเรือนอย่างขลุกขลัก
เมื่อถึงเรือนกัวเหมยฟืนคืนสติก็งุนงงครู่หนึ่ง จากนั้นก็ลุกขึ้นอีก เดินทางไปที่เรือนหลัก ฝ่าเข้าไป แล้วก็เป็นลม สาวใช้พยุงกลับเรือนส่วนตัว
พอได้สติก็ไปอีก เป็นลมกลับมาอีก
เป็นเช่นนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ครั้นเป็นลมสลบถึงสามครั้ง กัวเหมยก็เริ่มตะลึงลาน นึกหวาดหวั่นพรั่นพรึง ไม่กล้าไปอีกแล้ว
รุ่งเช้าวันต่อมา นางยังต้องเจอกับเรื่องชวนผวา
“กรี๊ดดดดดด”
กัวเหมยกรีดร้อง
