อี้เชี่ยนกอดแขนหลิ่งเฮ่อ ส่งเสียงเหยียดหยันว่า ‘นางแค่เหมือนเท่านั้น แต่ไม่ใช่หลิ่งหลินตัวจริง ไม่เก่งกาจ ไร้วิชามาร ไม่มีฝีมือต่อสู้ ย่อมเป็นเป้านิ่งให้ศัตรูรุมทึ้ง’
หลิ่งเฮ่อถามเสียงนิ่ง ‘เจ้ารู้ว่านางไม่ใช่ตัวจริงหรือ?’
อี้เชี่ยนหัวเราะเสียงใส ‘ใช่แล้ว! ข้ารู้โลกรู้ หึๆ’
‘แล้วสมุนทั้งหมด?’
‘สมุนที่ภักดีเพียงหลิ่งหลินเหล่านี้สมควรตายแล้ว.. สำนักไพรีพิฆาตต้องล่มสลาย และท่านพี่หลิ่งย่อมขึ้นเป็นหลงซานปกครองหุบเขาปีศาจ มีข้าเป็นฮูหยินของท่าน’
ฝันนั้นทำให้หลิ่งหลินตระหนักอย่างลึกล้ำ
นางต้องห้ามปากตัวเองไม่ให้พูดออกไปว่าตัวตนแท้จริงเป็นใคร นางจะให้คนอื่นรู้ไม่ได้เด็ดขาด หากข่าวกระจายไปถึงหูศัตรู หุบเขาปีศาจจะเป็นอย่างไร สตรีที่ไม่ใช่หลิ่งหลินตัวจริงย่อมนำพาให้ทุกคนตายกันหมด
สำนักไพรีพิฆาตย่อมพินาศย่อยยับล่มสลายเป็นแน่
หลิ่งหลินที่กำลังหลับเหมือนตายเริ่มมีใบหน้าเหยเก เหงื่อท่วมโทรมกาย น
