ไม่นานหน้าต่างบานหนึ่งก็ค่อยๆ แง้มเปิดเสียงเบา เงาร่างของคนผู้หนึ่งปีนเข้ามาอย่างเงียบเชียบ
คนผู้นั้นเดินย่องเบาบนพื้นเย็นเยียบฝ่าความมืดมาถึงเตียงนอน
เพราะอ่อนเพลียจากอาการเจ็บปวดทรมานครึ่งตัว คนป่วยจึงนอนหลับแน่นิ่งอยู่บนเตียง โดยไม่รู้ตัวว่าราตรีนี้ มีแขกมิได้รับเชิญมาเยือนกันอย่างคึกคัก
อีกฝั่งของผนังห้อง ดวงตาสองคู่สี่ข้างกำลังจับจ้องคนผู้นั้นผ่านรูอย่างอึ้งงัน
แม้รอบด้านมืดสลัวแต่ก็พอมองออกว่าผู้มาเยือนแต่งกายเช่นไร เสื้อผ้าอาภรณ์รัดกุมแต่พลิ้วไหว เผยทรวดทรงองเอวเด่นชัด สีชุดแทบกลมกลืนกับความมืดทว่าผู้ที่มีสายตาเคยชินกับความมืดเฉกนักรบที่ได้รับการฝึกฝนอย่างจ้าวหมิงอวี่กับฟ่านเจิ้งย่อมมองได้ไม่ยากนัก
พอเพ่งพินิจโดยละเอียดก็พบว่าชุดนั้นมิใช่สีดำ แต่เป็นสีแดงเข้ม
ครั้นกวาดตามองไปที่ใบหน้าที่มิได้ปกปิดโฉมนั้น
สวีหลิงเยี่ยน!
จ้าวหมิงอวี่หรี่ตาลงอย่างอันตราย ฟ่านเจิ้งก็เช่นกัน
