จ้าวหมิงอวี่ก้าวเท้าเข้าประตู พาร่างสูงสง่ามาหยุดยืนประจันหน้ากับพี่ชายของตน
คนสองคนบัดนี้เสมือนหนึ่งขาวหนึ่งดำ
โดยธรรมชาติทั่วไป สีดำย่อมโดดเด่นเหนือสีขาว ทว่ายามนี้สีขาวกลับเปล่งประกายเจิดจ้าเสียจนบดบังสีดำ เรียกได้ว่ากลบและกลืนกินสีดำจนสิ้น
และใช่ จ้าวหมิงอวี่คือสีขาว
องค์ชายรองพลันรัศมีหม่นหมองกระด่างกระดำ
หลิ่งหลินเบิกตามอง เปรียบเปรยอย่างลำเอียง
“น้องสี่ พี่รองกำลังคิดถึงเจ้าอยู่พอดี มีเรื่องร้ายเกิดขึ้นในตำหนักของเจ้าเช่นนี้ ไม่ว่าเป็นฝีมือนางหรือไม่ เกรงว่าเจ้าคงต้องเข้าเฝ้าเสด็จพ่อพร้อมพี่รองเสียแล้ว”
ความหมายคือลากคอไปรับโทษต่อหน้าฮ่องเต้ทันที ไม่มีผ่อนปรน ทว่าจ้าวหมิงอวี่มีหรือจะกลัว นอกจากไม่กลัวยังยกมุมปากยิ้ม “ท่านหมอตรวจอาการอาจารย์ไป๋มู่แล้ว พบว่าเป็นโรคเก่าที่จู่ๆ กำเริบขึ้นมาเอง มิใช่ฝีมือนาง ไม่ใช่ความผิดของผู้ใดทั้งนั้น”
จ้าวจื่อหวนชะงัก หลิ่งหลินอึ้งงัน
ว่านล
