ตอนที่10
เจ็บช้ำแค่ไหนควรมีแต่เธอคนเดียวที่รู้มัน มารดาปลูกฝังให้เป็นคนเฉยชา แม้ว่ารินรดาคนนี้จะยังมีความรู้สึกเหมือนมนุษย์คนหนึ่งก็ตาม
หญิงสาวอดทนกับความเจ็บช้ำที่เขามอบมันให้กับเธอพาตัวเองลงทางบันได ไม่รู้ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ชั้นไหนแล้ว สิ่งที่ได้เจอภายในวันนี้วันเดียวทำให้เธอขัดคำสั่งของมารดาทรุดตัวลงนั่งร้องไห้อยู่กลางบันได ขอแค่ครั้งนี้ได้ไหม แล้วเธอจะไม่ร้องไห้อีกแล้ว...
“แกไปไหนมา” เอมอรมองลูกสาวหัวจรดเท้าอย่างไม่ไว้ใจ
“รินไปเรียนไม่ทันก็เลยลาหมดวันเลยค่ะ”
“ฉันถามว่าแกไปไหนมา” รินรดาก้มมองต้นแขนที่ถูกมารดาบีบเสียเต็มแรง นี่ขนาดว่าความผิดของเธอยังไม่ปรากฏนะ
“รินไม่ได้ไปไหนไกลค่ะ แค่ไปเดินเล่นในสวนใกล้ ๆ นี้เอง” เอมอรคลายมือออกเมื่อคำตอบไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด
“โกหกฉันหรือเปล่า”
“เปล่าค่ะ”
“อืม วันเสาร์ทำตัวให้ว่าง ฉันจะพาไปทำธุระ”
“ค่ะ” รินรดาก้มหน้ารับเอมอรจึงเดินผ่านหน้าล
