บทที่ 1 แม่เลี้ยงสโนว์ไวท์ 4
1063 คำ
เอวาตระหนักได้ในตอนนี้ว่านางไม่ควรอยู่ตรงนี้อีกต่อไป
ต่อให้ไม่รู้จักเขา แต่เขาก็คงจะเป็นคนดีเพราะได้ช่วยเหลือนางเอาไว้ และแน่นอนว่านางไม่ยอมอยู่ท่ามกลางซากศพของคนงานเหมืองพวกนี้แน่ พลันก็รีบลุกแล้วส่งเสียงร้อง
“ท่าน! อย่าเพิ่งไป!”
ชายหนุ่มชะงัก หันมามองก็เห็นร่างบางกึ่งวิ่งกึ่งเดินกระเผลกเข้ามาหา
“มีอะไร”
“ข้า...” เอวานิ่งไปครู่หนึ่ง ไม่รู้ว่าควรพูดไปดีไหมว่านางขอติดตามไปด้วย เพราะดูแล้ว ชายหนุ่มผู้นี้ดูไม่ได้สนใจไยดีนางเลยแม้แต่น้อย เขามาช่วยเหลือนางเอาไว้ก็ด้วยความบังเอิญเท่านั้น
ซึ่งอันที่จริงแล้ว เขาจะไม่ช่วยนางก็ได้ ด้วยเรื่องทั้งหมดนั้นไม่ใช่เรื่องของเขาเลย
แต่เอวาก็มิอาจจะปล่อยให้เขาจากไปเฉยๆ ได้ ได้แต่ยืนนิ่งอ้ำๆ อึ้งๆ ให้เขาได้ถามออกมา
“เจ้าทำไม”
“ข้า...เอ่อ...”
“...”
“ข้าขอติดตามท่านไปด้วยได้หรือไม่”
จะว่าไม่เข็ดที่ขอความช่วยเหลือจากคนแปลกหน้าก็ไม่ใช่
เอวาเพียงต้องการความเห็นใจเท่านั้น แม้เพียงกระผีก นางก็อยากได้จากเขา ส่วนคนตรงหน้าก็ได้แต่มองนางแล้วย่นคิ้ว
“จะติดตามข้าไป...เจ้าจะไปไหน”
เอวาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตนจะไปไหน หัวสมองของนางตื้อตันไปหมด คงเป็นเพราะถูกรุมทำร้ายเมื่อครู่นี้
“หากเจ้าไม่มีจุดหมาย ข้าก็คงจะพาเจ้าไปไม่ได้ เพราะข้ากำลังจะกลับบ้าน ไม่อยากเสียเวลากับคนแปลกหน้าเช่นเจ้าอีก”
เขาว่าอย่างไม่ยี่หระ กุมบังเ**ยนแล้วทำท่าจะควบออกไป
ทำให้เอวาต้องรีบวิ่งตาม
“ประเดี๋ยวก่อน ให้ข้าไปที่บ้านของท่านด้วยก็ได้ ข้าขอพักกับท่านสักคืนสองคืน!”
“พักกับข้าอย่างนั้นหรือ?” เขาชะงักบังเ**ยน หันมามอง เอวาพยักหน้าช้าๆ
“ชะ...ใช่ เมื่อข้าหายดีจากอาการบาดเจ็บแล้ว ข้าจะไปตามทางของข้าต่อ”
นางว่าเร็วๆ ไม่รู้หรอกว่าต่อจากนี้ นางจะไปไหน แต่ก็บอกเขาไปอย่างนั้น แล้วก็ไม่ได้คาดคิดด้วยว่าเขาจะถามกลับ
“จะไปตามทางของเจ้า...จะไปไหน”
“คือข้า...”
นางตอบไม่ถูกอีกครั้ง ทำให้ชายหนุ่มถอนหายใจแล้วไม่ใคร่สนใจนางอีก นางเห็นเขากำลังจะจากไปก็รีบไปขวางหน้าเอาไว้ ทำให้เขาต้องร้องเสียงดังเพราะม้าที่นั่งอยู่นั้นตื่นตระหนกขึ้นมา
“เฮ้ๆ อยากตายหรือไงถึงมาขวางทางม้าของข้าน่ะ”
“ปะ...เปล่า”
“ถ้าไม่อยากตายก็ถอยไป อย่าทำให้ข้าเสียเวลา”
“ข้ามีของแลกเปลี่ยนให้ท่านนะ หากข้าพาท่านไปด้วย ข้าจะให้สร้อยเส้นนี้”
มือเรียวรีบคลำที่ลำคอ ขอบคุณพระเจ้าที่สร้อยคอไม่ได้ถูกกระชากออกในตอนที่โดนพวกโสโครกนั่นรุมทึ้ง
“สร้อยรึ”
ชายหนุ่มหรี่ตามอง เอวาเห็นเขาทำท่าสนใจก็รีบถอดสร้อยออกแล้วส่งให้เขา
“สร้อยเพชรประดับทับทิม เป็นของราชสำนึก ข้าจะให้ท่านเป็นการตอบแทนหากท่านพาข้าไปด้วย แล้วให้ข้าพักอยู่ด้วยสักสองสามวัน...ดีหรือไม่”
ไม่รู้ว่าเพราะคิดสั้นหรืออะไร นางถึงได้พูดออกไปอย่างนั้น อันที่จริงนางก็ไม่ได้ไว้ใจเขานักหรอก กลัวว่าเขาจะคิดร้ายต่อตนเหมือนกัน แต่ก็ยอมเสี่ยงดูอีกสักครั้งเผื่อว่าครั้งนี้โชคชะตาจะเข้าข้างมากกว่าเดิม ซึ่งก็ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้น เพราะนอกจากเขาจะ
หรี่ตามองสร้อยในมือนางอย่างพินิจแล้ว เขาก็ไม่สนใจสิ่งอื่นใด
จนนางต้องรีบยัดเยียดสร้อยเส้นนั้นให้ด้วยเกรงว่าเขาจะหมดความสนใจเสียก่อน
“ข้ามอบให้ท่านเลย ได้โปรดเถอะ พาข้าออกไปจากที่นี่”
นางขอร้องอีกครั้ง สีหน้าของนางช่างดูเว้าวอน ชายหนุ่มมองแล้วก็เม้มริมฝีปากก่อนถอนหายใจออกมาเต็มแรง
จะทิ้งนางไว้ที่นี่เห็นทีคงจะไม่ได้จริงๆ สินะ...
ถ้าอย่างนั้นเขาก็จะยอมรับน้ำใจของนางไว้ก็ได้
มือเอื้อมไปคว้าเอาสร้อยคอของนางมาเก็บลงในกระเป๋าหนังสัตว์ที่สะพายอยู่ที่เอว ก่อนจะว่าขึ้น
“ขึ้นมา”
“...”
“หวังว่าเจ้าจะขึ้นม้าเป็น ไม่ต้องให้ข้าลงไปช่วยอุ้ม”
“ปะ...เป็นๆ ข้าขึ้นเป็น”
เอวาพยักหน้าเร็วๆ ตอบรับละล่ำละลักแล้วเอื้อมมือไปเหนี่ยวแขนแกร่งเอาไว้ ก่อนที่จะดึงตัวเองขึ้นมานั่งซ้อนอยู่ข้างหลัง
ชายหนุ่มพรูลมหายใจเมื่อเห็นว่าท่าทางของนางช่างเป็นไปอย่างทุลักทุเลเหลือเกิน เอวาพอจะรู้ตัวว่าทำให้เขาต้องลำบาก ก่อนที่นางจะว่าเสียงแผ่วออกมา
“ข้าขออภัย...”
หวังว่าเขาจะตอบว่า ‘ไม่เป็นไร’ หรือขานรับนางสักหน่อย หากแต่ไร้ซึ่งเสียงใดๆ เล็ดลอดออกจากริมฝีปากหยักทั้งสิ้น มีเพียงแต่เสียงร้องของม้าที่ถูกบังเ**ยนสะบัดฟาดเท่านั้นที่ดังขึ้น ก่อนจะตามมาด้วยเสียงฝีเท้าของม้าที่เหยียบย่ำไปบนทางที่มุ่งหน้าไปไหนนั้น ก็สุดแต่เอวาจะรู้ได้
แต่จะไปที่ใด นางก็ไม่สนใจแล้ว ตอนนี้นางเหนื่อยล้าเต็มทน ทว่าก็ต้องพยายามทรงตัวอยู่บนหลังม้าให้ไม่ตกโดยไม่เอื้อมมือไปสัมผัสโดนตัวคนตรงหน้าให้ได้
ช่างยากเย็น...แต่นางก็ต้องทำให้ได้
ทำให้ได้...
ต้องทำให้ได้...
นั่งท่องอยู่อย่างนั้น ก่อนที่สติจะค่อยๆ เลือนรางไป และฟุบเข้ากับแผ่นหลังกว้าง หลับใหลคอพับคออ่อนโดยไม่รู้เลยว่าเจ้าของแผ่นหลังนั้นเหลียวมามองด้วยสีหน้าอย่างไร
นิ่งเรียบ...ไม่บ่งบอกความรู้สึกใด
เป็นอย่างนั้น...และตามมาด้วยการถอนหายใจอีกระลอก ก่อนที่เขาจะตรงกลับไปยังบ้านของตนโดยไม่ได้รู้เลยว่าเขาได้นาง
แม่มดที่ใครต่อใครตราหน้ามาอยู่ในมือเสียแล้ว
- ผู้เขียน
