เดินทางมาไกลหรือยาวนานเท่าไร สุดยากที่เอวาจะล่วงรู้ นางรู้สึกตัวตื่นอีกครั้งก็ตอนที่ร่างใหญ่ตรงหน้าทิ้งตัวลงจากหลังม้า ทำให้นางซึ่งยังคงอยู่ในห้วงนิทราต้องสะดุ้งตื่น แล้วรีบโน้มตัวซบหลังม้าเอาไว้ด้วยเกรงว่าตนจะตกลงไป
“ถึงแล้ว”
เสียงแหบห้าวดังมาให้ได้ยินสั้นๆ เอวาดันตัวขึ้นนั่งเหมือนเดิม ปราดมองไปข้างหน้า มันเป็นกระท่อมหลังย่อมพอให้พักอาศัยได้เพียงคนหรือสองคน รอบข้างมีกองฟางและคอกม้าอยู่ ไม่ได้ดูสะดวกสบายหรือหรูหราอะไรเลยแม้แต่น้อย แต่ก็พอจะเป็นที่ซุกหัวนอนของนางในค่ำคืนนี้ได้
“ลงมาสิ จะมัวนั่งอยู่เพื่อการใด”
เสียงดังมาอีกครั้ง เรียกให้เอวาต้องทิ้งตัวลงมาบนพื้น นางกระชับเสื้อคลุมไว้มั่น ขณะที่ริมฝีปากบวมเจ่อจากการถูกตบเผยอถาม
“ข้าพักที่ใดได้บ้าง”
นางหมายจะได้ยินคำตอบว่า ‘อ้อ บนเตียงของข้าข้างในกระท่อม’ อะไรอย่างนั้น ทว่ากลับได้รับสายตาระอาใจมองมา แล้วก็ไม่พูดอะไร นอกจากจะเดินเอาม้าไปเ
