หลงเด็กเหรอ

849 คำ
"มาหาคุณสิงโตค่ะ" ฉันหยุดอยู่หน้าประตูหน้าบ้านที่มีขนาดใหญ่ยิ่งกว่าอพาร์ทเม้นท์​ฉันเท่าตัว "เชิญครับ นายสั่งเอาไว้แล้วครับ" ชายชุดดำโค้งศีณษะให้ฉันเล็กน้อยแล้วผายมือให้ฉันเดินเข้าไป โอ้โห นี่ถ้าไม่รู้จักเขาฉันคงคิดว่าที่นี่คือคฤหาสน์​ที่เศรษฐี​แก่เอาไว้ใช้ซุกเมียน้อยเอาไว้แน่ๆ "สวัสดี​ค่ะ​" ฉันยกมือไหว้คนตัวโตที่นั่งอยู่พร้อมกับยกกาปฟขึ้นดื่ม นี่มัน... นี่มันฉากในซีรี่ย์​ชัดๆ "ฉันรออยู่เลย" ร่างสูงหยัดกายลุกขึ้นเดินมาหาฉันพร้อมกับระบายยิ้มออกมาบางๆ "พายมาช้าไปเหรอคะ" "เปล่าหรอก ฉันแค่ตั้งตารอเป็นพิเศษ" เขาตอบหน้านิ่งก่อนจะโอบไหล่ฉันให้เดินตามเขาไป "เอ่อ..พายต้องทำอะไรบ้างคะ" "ตอนนี้ยัง" คิ้งบางขดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ ก็เขาโทรมาเพราะว่าฉันตกลงรับงานพิเศษที่เขาเสนอให้เป็นพยาบาลส่วนตัวแบบจำเป็น แต่กลับว่าโทรเรียกฉันให้มานั่งหายใจเล่นๆอยู่ที่นี่แทน "แล้วคุณจะโทรเรียกพายมาทำกันคะถ้ายังไม่มีเรื่องให้พายทำ" "เธอหิวหรือยัง" แต่แทนที่เขาจะตอบคำถามกลับถามฉันกลับได้หน้านิ่งมาก "พายกินมาเรียบร้อยแล้วค่ะ" "งั้นเหรอ" ดูเหมือนบรรยากาศมันจะทำให้ฉันกับเขาเกร็งๆยังไงก็ไม่รู้ "ถ้าไม่รบกวนจนเกินไประหว่างนี้พายขอทำรายงานที่ค้างอยู่ได้ไหมคะ" เพราะม.ปลายปีสุดท้ายแล้วฉันเลยต้องรีบเก็บคะแนนไม่อยากจะพลาดเลยสักคะแนนเดียว "อืม ไปห้องทำงานฉันสิ" ไม่รอคำตอบจากฉันคนตัวโตก็หยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูงเดินนำไปในทันที ฉันเดินตามเขามาพร้อมสายตาที่สอดส่องไปทั่วทั้งบ้าน หรูหรา​อลังการมากนี่มันวิมารบนดินชัดๆเลย "ต้องการอะไรก็บอกฉันได้ ฉันจะนั่งทำงานอยู่ตรงนั้น" "ขอบคุณค่ะ" ฉันยิ้มบอกแล้วนั่งลงที่โต๊ะอีกตัวไม่ไกลจากเขาเท่าไหร่ ก่อนจะลงมือทำรายงานของตัวเองให้เสร็จ [ สิงโต ] ผมอุ้มร่างบางที่นอนหลับคาหนังสือที่เธอทำรายงานอยู่เดินมายังห้องนอนของตัวเอง ใบหน้าสวยที่ไร้การแต่งแต้มจากเครื่องสำอางกำลังหลับตาพริ้มอย่างเหนื่อยล้า คงเพราะเธอเรียนไปด้วยทำงานไปด้วยเลยทำเพลียจนหลับได้ขนาดนี้ ผมวางร่างบางลงบนเตียงนุ่มอย่างเบามือไม่อยากจะทำให้เธอตื่นนัก เธอควรจะพักผ่อนให้เต็มที่ "ชาริท" "ครับนาย" ผมเอ่ยเรียกลูกน้องคนสนิทที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากห้องนัก "ไปซื้อร้านคาเฟ่ที่พระพายทำงานอยู่ ไม่ว่าจะเรียกราคาเท่าไหร่ก็จ่ายไปขอวันนี้" "วันนี้เหรอครับ ผมเกรงว่า.." "กูต้องการวันนี้ตอนนี้ยิ่งดี" "เข้าใจแล้วครับ" ชาริศโค้งศีรษะ​ให้ผมแล้วเดินออกไป ผมเดินกลับเข้ามาในห้องตามเดิมพร้อมกับหย่อนตัวนั่งลงโซฟาตัวหนาข้างเตียง ในเมื่อเธอไม่ยอมที่จะมาอยู่กับผมก็คงมีเพียงแค่วิธีนี้ที่จะช่วยเธอได้ "นายครับ นายน้อยไทเกอร์มาครับ" "เฮ้อ..รู้แล้ว" ผมถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายเมื่อไอ้น้องชายของผมมาหา "มึงมีอะไร" ผมเอ่ยถามทันทีเมื่อเดินลงมาหามันยังห้องรับแขก ที่มันไม่สมควรเป็นแขกเลยสักนิด "อะไรวะสีหน้าที่ไม่ต้อนรับกูแบบนั้น" ไอ้ไทเกอร์ยกยิ้มขึ้นอย่างกวนๆแล้วนั่งกระดิกเท้าอย่างสบายใจ​ ไอ้เวรนี่.. "รู้แล้วทำไมไม่ไสหัวกลับไป" "กูคิดถึงพี่ชายกูไงครับ" "กูไม่เชื่อ" ผมตอบเสียงเรียบแล้วนั่งลงตรงข้ามกับมัน ไอ้ไทเกอร์หน้าตามันเหมือนกับผมไม่มีผิดเพี้ยนเพราะเราสองคนเป็นแฝดกัน แต่คงทีที่นิสัยนี่แหละที่มันดูจะปัญญาอ่อนมากกว่าผมไปเยอะ "มึงมีอะไรก็รีบพูดมากูไม่ว่าง" ผมจ้องหน้ามันอย่างเอาเรื่องไม่มีทางที่ไอ้เวรนี่จะมาถามสารทุกข์สุกดิบ​กับผมหรอก "ผู้หญิงที่มาหามึงเป็นใคร" น้ำเสียงที่เคยมีแต่ความกวนกลับเรียบนิ่งและจริงจังขึ้นมาทันที "ไม่เกี่ยวกับมึง" "ไม่เกี่ยวได้ไง มึงไว้ใจใครได้เหรอไอ้สิง" น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจของมันบ่งบอกให้รู้ว่าเรื่องที่ผมอนุญาติ​ให้พระแพงเข้ามาที่นี่ได้คงรู้กันไปทั่ว "คนนี้กูไว้ใจ" "มึงเอาอะไรมามั่นใจวะ" "เพราะกูรู้ไงว่าเธอไม่เหมือนคนอื่น กูเชื่อว่ากูดูคนไม่ผิด" "นี่มึงหลงเด็กเหรอไอ้สิง" ไอ้ไทเกอร์ชี้หน้าผมอย่างคาดคั้นเอาคำตอบ "หลงเด็กเหรอ? มันเสียหน้ามาเฟียดิวะ"
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม